domingo, 18 de febrero de 2007

ESCRIBIR PARA A CINSA

Hay días de un terrible azul
sobre los huesos”. Angeles Dalúa
.

Hai días en que custa abrir as pálpebras,
achar a forza para camiñar de novo.
Sabemos que temos que loitar
pero ficamos deitados na alfombra
escoitando a Paúl Simon
e mascando chicle
mentres nalgures alguén chora ou morre
e o sangue escorrega
polo regato da indiferencia.
Porque hai días que esconden
coitelos na súa choiva,
caixeiros fóra de servicio,
corazóns fechados como petos,
cavorcos que non teñen saída,
latexos ou imaxes que son como ameazas;
porque hai días perigosamente cargados
de fastío, porque hai un tempo
no que agroma pesaroso o desánimo,
hoxe esta presada de terra feita home
escribirá para a cinsa, esa cinsa
na que medrarán novos folgos
na acelmada luz doutras mañás.


Foto: D.E. Wieprecht

viernes, 9 de febrero de 2007

ALGO ESGAZA NA ALMA CANDO O BAR DUN AMIGO PECHA


“Donde se cruzan los caminos,
donde es tan fácil ser feliz,
donde siempre hay un amigo
que te invita a sonreir.
Hablo del BAR MODERNO:
Imaginar o morir”.


Hai lugares máxicos, dominados por unha estraña forza, onde nos sentimos transgresores e festivos contra un tempo sombrío, un refuxio para prenderlle lume a noite e as nosas loucuras.
O ser humano está feito para comunicarse; o bar é idóneo para eso. O BAR MODERNO cumpriu esa misión. Foi un antídoto contra a soidade e o desamparo. Por eso agora digo MODERNO e digo vento fresco, ilusión, amizade, cariño, vida.
Aí quedan os inesquecibles recordos dos partidos de fútbol na tele; as cañas de cervexa; o sorriso de Toño detrás da barra como unha forma de amainar as treboadas; as partidas de xadrez, póquer, chinchón; tertulias poéticas, discusións políticas; o Cociñeiro poñéndolle música a poemas de Jose; Francisca Gurbindo ensinándome un dia non sei que leria do latín mentres eu buscaba nos seus ollos a tenrura que máis tarde atopeille nos beizos; Aquilinín e a súa copa de Soberano; o meu cubata de Bitter Kas con xenebra; o periódico de La Nueva España; os delicados pinchos que preparaba Luz Marina; e , por suposto, esa fauna persoal e intransferible de clientes do bar co madeireiro de Santa Eugenia o fronte.
Era o sancta sanctorum, a aposta que xamais fallaba, a equis despegada da ecuación, un estoxo no que atopar os camaradas, un terreo onde os de fóra nunca nos sentimos forasteiros, o centro da Villa, a redención do desacougo, o camiño dunha especie de liberdade despois do solpor. Agora chegarei a Villaviciosa e xa non saberei onde ir.

* Na foto tafures do bar Moderno en plena acción, o do pito son eu. Eran outros tempos.

viernes, 2 de febrero de 2007

Conta atrás

Homes suicidándose en luxosas habitacións de ouro e alabastro.
Traficantes de soños fartándose en pantagruélicos festíns.
Os presidentes dos países ricos esquecéndose do Terceiro Mundo.
Ríos de sangue engulindo robóticas cidades.
Xenerais de ollada fera e encefalograma plano asinando sentencias de morte mentres de esguello miran ós seus netos rebrincar no xardín.
Executivos a controlar o mundo dende un teléfono móbil.
Satélites artificiais vixiando as teas de araña de amor nos parques.
Furacáns borrando as pegadas e a memoria de antigas tribos.
Mulleres vendendo o corpo e a alma por uns euros o un anaco de pan.
Avións bombardeando e abrasando o ventre esfameado de persoas que nada saben de xeopolítica, físicos argallando mísiles de maior potencia e o buraco da capa de ozono medrando cada vez máis.
Arrabaldes, galpóns, olladas de tristura baixo folerpas de esquecemento, suburbios onde non chegan as axudas oficiais, nin as cámaras da CNN, nin os coches de alta gama das autoridades incompetentes: sitios onde non hai lugar para a esperanza.
Imaxes dun planeta á deriva que agarda confiado a que alguén lle saque a foto (con dereito a premio) que confirme o inicio da conta atrás do desastre final.