jueves, 12 de noviembre de 2015

Salvando as distancias

Nesta noite de ausencia,          
a cento e tantos quilómetros de desterro,
coa friaxe espallándose con preguiza
ó outro lado das ventás
onde quizais latexa unha cidade ou quizais nada,
noméote baixiño coma un esconxuro
para derreter as distancias
e recuperar o teu corpo doce coma mel,
e bebo outro trago
buscando o fondal dos teus ollos
e imaxínote entre as sabas,
espida, leda, cálida, turbadora.
O ron sábeme a ti. 
                    Do libro "Territorios estraños"

4 comentarios:

mariola dijo...

O fondal dos teus ollos...unha imaxe que me encanta.
O desexo latendo nos versos.
unha aperta.

Chousa da Alcandra dijo...

Ten tino co ron. Ou coa do corpo doce coma mel; que tamén (seguro!)ten moitísimo perigo.

Cuspedepita dijo...

Fai moito que non paso (a vida complicouseme nos últimos tempos) pero é reconfortante achegarse e ver que seguides aquí, con ánimo para escribir poemas coma este.
Apertas.

Raposo dijo...

Apertas, Mariola; Tento ter tino, Chousa; Cuspedepita, agardo que as cousas vaian mellorando.

Apertas a tod@s e grazas pola visita