lunes, 2 de julio de 2007

EN LEXÍTIMA DEFENSA

Quen esto escribe naceu nunha paraxe da Galicia interior non contaminada aínda por fertilizantes e insecticidas. O aire limpo, os lameiros cheos de orballo o amencer, os homes carretando os froitos da terra, os paxaros na figueira, os carreiros que se perdían no fondo das devesas, Ese mundo agora perdido foi o protagonista dos seus primeiros versos. Non podía ser doutra forma.
Pasou o tempo e soubo que existían demasiados intereses macroeconómicos por enriba das persoas, longas sebes de arames separando as fronteiras, soños de autoestradas que levan a ningures, perdedores atuados no alcohol dos últimos pubs abertos.
Atopou verbas novas para un vocabulario adolescente: Clandestinidade, “killer”, material reciclado, po branco, febre, gobernadores civís, testosterona, data de caducidade, ordenadores de terceira xeración, efferalgán, estranxeiros, Manhattan, talóns sen fondo, horóscopos, microchips.
Despois descubriu que no ubre das metrópoles non se pode mamar o néctar dos deuses, que os brazos e os beizos dunha muller son o mais estraño e perigoso labirinto para un home, que a soidade é unha forma de sobrevivir no último refuxio cando xa non quedan cómplices nin balas na recámara, que a loucura é unha razón de ser.
Que ninguén confunda estas palabras con un camiño pesimista o un terreo ermo: desta marxinación, deste desencanto, desta soidade e desta loucura formouse un ser que, mal que ben, vai sobrevivindo nestas leiras urbanas e amañando de cando en vez ringleiras torpes de verbas na súa cova.
“Ei, rapaz, volve a fraga doce da túa infancia”, cantaba Jim Morrison a finais dos sesenta. Oxalá puidera, digo eu. Oxalá puidera.

16 comentarios:

Anónimo dijo...

Ese mundo non está perdido, segue aquí, para desesperación dos que están en tan paradisíaco lugar e queren marchar, e para os que na lonxanía teñen nostalxia e non poden volver.

Anónimo dijo...

Sempre podes volver á fraga da túa infancia, a terra nai sempre esta aberta para os seus fillos.
Cando a morriña te invada lembra algo que che guste e sumerxete nel. eu sempre lembraba o sol saíndo por tras dos montes de sober aqueles primeiros terribles días en compostela.
unha aperta!

Anónimo dijo...

Quizais un poda volver..., pero a pregunta sería se despois de tanta contaminación como temos mamado, seriamos quen de vivir (crear) sen veleno...

Anónimo dijo...

Eu penso que xa volviches, que non te fuches, que todo o que nombras pertenceche e ti a eles, elas, elo.
Nombracheste Raposo e non foi por casualidade.
Hai esperanza mentres ti o saibas.
As molestias estarían perdoadas se as houbese.
Saúdos, xa que ti sabes como son as cosusas.

paideleo dijo...

Un faise maior cando quere volver ser un neno.
Sempre nos quedará a imaxinación.

torredebabel dijo...

pois tamen eu quixera voltar a eses tempos pero no meu caso xa non hai onde voltar...

Marinha de Allegue dijo...

As lembranzas companheiras saudables...

Unha aperta.
:)

Zebedeo dijo...

Moitas veces botamos de menos a terra onde nacemos e en moitos casos tamén coincide que é onde vivimos pero está tan cambiada polo urbanismo que xa non a recoñecemos. O único que nos queda é o recordo daquel pobo onde nacimos e que xa non é o mesmo.

Unknown dijo...

o malo de voltar a onde fuches feliz é que nunca voltara a ser coma ti o recordas, e iso dalle unha patina de descontento, pero as lembranzas nunca son como se viviron senon que pasan polo tamiz da memoria selectiva y se volven elucubraciones...
ahi xurde a morriña, en aquelo que non se pode recuperar, pero sinceramente ¿poderias voltar a apreciar con ollos de neno o que ves agora dende a madurez?
apertas de un que pensa coma ti pero escribe bastante peor

Anónimo dijo...

Unha pícara cansa de tanto camiñar na percura da beleza díceche que no hai volta, que non che deixan camiñar cara atrás, que sempre hai alguén procurando que abras os ollos, dándoche labazadas para que espertes...tamén che conta que soñou que se pode vivir doutro xeito, que non hai que esmorecer.
Un bico ( e se atopas o camiño antes ca min fas o favor de debuxarme un mapiña, deses que se pintan nas servilletas de calquer antro, non esquezas)
Outro bico

OSIÁN dijo...

A memoria sempre é selectiva. Esos mundos perdidos non eran soio os paraxes, senon as persoas que nos mimaban, que nos ofrecian seguridades perdidas. Os paraxes cambian, pero nos tamén porque descobrimos outros paraxes que nos imposibilitan quedar soio ca nosa infancia perdida, por moi fermosa que fora.
Apertas

Anónimo dijo...

Pois quizabes relendo eses primeiros versos atope vostede esa fraga na que sentar e botar unha ollada. Quizabes alí , na fraga dos versos, o arrecendo das xestas lle traia anacos da infancia perdida.Fermoso post Raposo(valdeorosa)

Raposo dijo...

Grazas a todos-as por deixar as vosas pegadas nesta cova. E tomo nota das reflexións, coherentes e fermosas que fixestes.
Apertas.

moucho branco dijo...

E coido que xa nacín entre o pó... por certo, que é o effelgarán?, ;)

Raposo dijo...

O Efferalgan son comprimidos efervescentes basados no paracetamol. Valen para a dor de cabeza, a febre,o catarro. O meu farmaceutico sempre mo recomendaba.

Anónimo dijo...

...e mamá, ¿onde está?.