O último pesadelo

Non berredes mais, irmáns, non berredes, que o asfalto zugaravos ata os miolos. Lenta pero sen pausa a cada golpe seredes mais pequenos, a couza irá esmigallándovos a materia ata que desapareza polas gretas e fisgas deste imperio porcallento. Monicreques dun castelo de naipes, autómatas nun mundo sen alma, deixaredes anacos de vida en cada recuncho, na pel das baldosas, á beira das luces de neon e o monóxido de carbono, beberedes fume e po para cuspilo despois trousando noxo pola boca. As eirugas de metal esmagarán os corpos coas poutas enchidas de veleno. Os diaños do tixolo saltaranvos enriba para chuchar a derradeira gota de sangue. Non busquedes aliados. Non os hai. Ninguén estará o voso lado. Quedaredes á mercé do universo por vos mesmos creado. Non , non hai piedade entre o cemento e o bruído; non hai lugar para a súplica e a esperanza. Os brazos ensanguentados, sanguinolentos, emerxerán enarborando bandeiras rotas entre treboadas de morte e destrucción. Manarán os ollos regueiros de bágoas que xa nada valen, buscando entre saloucos a luz infinda. Xa non haberá tempo. Non haberá tempo para esconderse. Non haberá tempo para escapar. Non haberá tempo para volver atrás. O último paso xa foi dado e con el a entrada no abismo. E non berredes, irmáns, non berredes, que non hai piedade entre o asfalto.

Cadro: El grito de Edvard Munch (1863-1944).

VICENTE CANO

"Yo escribo

-no sé si sobre el agua-

mensajes de rocío".

Vicente Cano (1927-1994)

*Foto de Friuli.

LEMBRANDO A RABINDRANATH TAGORE

A FLOR DA CHAMPACA: Mamá, escoita, si solo por xogar, ¿eh?, eu me transformara nunha flor de champaca e agromara na pola mais alta desa árbore e me arrolara, escachándome de risa, no vento, e bailara sobre as follas novas, ¿saberías ti que era eu, mamá? Chamarías por min: “Neno, ¿onde estás?” Eu riría por dentro e estaría moi quietiño. Abriría as follas de vagar, moi a modo, e ollaría como traballas. Cando despois de bañarte pasaras, co pelo mollado espallándose polos ombreiros, por debaixo da champaca ó patio onde rezas, ulirías o recendo da flor pero non saberías que ese recendo saía de min. Cando despois da comida te sentaras xunto a xanela lendo o Ramayana e a sombra da árbore che caera no pelo e na saia, eu votaría a miña sombra pequeniña sobre a folla do teu libro, xusto no sitio onde estiveras lendo. Pero, ¿adiviñarías ti que era a sombra do teu fillo? Cando a noitiña foras a corte do gando co candil aceso, eu caería o chan e sería outra vez o teu neno, iría xunto a ti e pediríache que me contaras un conto. “¿Onde estiveches metido, pillabán?” “Non cho conto”, diríamos os dous. Rabindranat Tagore (1861-1941)