sábado, 28 de julio de 2007

O último pesadelo


Non berredes mais, irmáns, non berredes, que o asfalto zugaravos ata os miolos. Lenta pero sen pausa a cada golpe seredes mais pequenos, a couza irá esmigallándovos a materia ata que desapareza polas gretas e fisgas deste imperio porcallento. Monicreques dun castelo de naipes, autómatas nun mundo sen alma, deixaredes anacos de vida en cada recuncho, na pel das baldosas, á beira das luces de neon e o monóxido de carbono, beberedes fume e po para cuspilo despois trousando noxo pola boca. As eirugas de metal esmagarán os corpos coas poutas enchidas de veleno. Os diaños do tixolo saltaranvos enriba para chuchar a derradeira gota de sangue. Non busquedes aliados. Non os hai. Ninguén estará o voso lado. Quedaredes á mercé do universo por vos mesmos creado. Non , non hai piedade entre o cemento e o bruído; non hai lugar para a súplica e a esperanza. Os brazos ensanguentados, sanguinolentos, emerxerán enarborando bandeiras rotas entre treboadas de morte e destrucción. Manarán os ollos regueiros de bágoas que xa nada valen, buscando entre saloucos a luz infinda. Xa non haberá tempo. Non haberá tempo para esconderse. Non haberá tempo para escapar. Non haberá tempo para volver atrás. O último paso xa foi dado e con el a entrada no abismo. E non berredes, irmáns, non berredes, que non hai piedade entre o asfalto.



Cadro: El grito de Edvard Munch (1863-1944).

lunes, 23 de julio de 2007

VICENTE CANO


"Yo escribo

-no sé si sobre el agua-

mensajes de rocío".

Vicente Cano (1927-1994)

*Foto de Friuli.

lunes, 9 de julio de 2007

LEMBRANDO A RABINDRANATH TAGORE

A FLOR DA CHAMPACA: Mamá, escoita, si solo por xogar, ¿eh?, eu me transformara nunha flor de champaca e agromara na pola mais alta desa árbore e me arrolara, escachándome de risa, no vento, e bailara sobre as follas novas, ¿saberías ti que era eu, mamá? Chamarías por min: “Neno, ¿onde estás?” Eu riría por dentro e estaría moi quietiño. Abriría as follas de vagar, moi a modo, e ollaría como traballas. Cando despois de bañarte pasaras, co pelo mollado espallándose polos ombreiros, por debaixo da champaca ó patio onde rezas, ulirías o recendo da flor pero non saberías que ese recendo saía de min. Cando despois da comida te sentaras xunto a xanela lendo o Ramayana e a sombra da árbore che caera no pelo e na saia, eu votaría a miña sombra pequeniña sobre a folla do teu libro, xusto no sitio onde estiveras lendo. Pero, ¿adiviñarías ti que era a sombra do teu fillo? Cando a noitiña foras a corte do gando co candil aceso, eu caería o chan e sería outra vez o teu neno, iría xunto a ti e pediríache que me contaras un conto. “¿Onde estiveches metido, pillabán?” “Non cho conto”, diríamos os dous. Rabindranat Tagore (1861-1941)

lunes, 2 de julio de 2007

EN LEXÍTIMA DEFENSA

Quen esto escribe naceu nunha paraxe da Galicia interior non contaminada aínda por fertilizantes e insecticidas. O aire limpo, os lameiros cheos de orballo o amencer, os homes carretando os froitos da terra, os paxaros na figueira, os carreiros que se perdían no fondo das devesas, Ese mundo agora perdido foi o protagonista dos seus primeiros versos. Non podía ser doutra forma.
Pasou o tempo e soubo que existían demasiados intereses macroeconómicos por enriba das persoas, longas sebes de arames separando as fronteiras, soños de autoestradas que levan a ningures, perdedores atuados no alcohol dos últimos pubs abertos.
Atopou verbas novas para un vocabulario adolescente: Clandestinidade, “killer”, material reciclado, po branco, febre, gobernadores civís, testosterona, data de caducidade, ordenadores de terceira xeración, efferalgán, estranxeiros, Manhattan, talóns sen fondo, horóscopos, microchips.
Despois descubriu que no ubre das metrópoles non se pode mamar o néctar dos deuses, que os brazos e os beizos dunha muller son o mais estraño e perigoso labirinto para un home, que a soidade é unha forma de sobrevivir no último refuxio cando xa non quedan cómplices nin balas na recámara, que a loucura é unha razón de ser.
Que ninguén confunda estas palabras con un camiño pesimista o un terreo ermo: desta marxinación, deste desencanto, desta soidade e desta loucura formouse un ser que, mal que ben, vai sobrevivindo nestas leiras urbanas e amañando de cando en vez ringleiras torpes de verbas na súa cova.
“Ei, rapaz, volve a fraga doce da túa infancia”, cantaba Jim Morrison a finais dos sesenta. Oxalá puidera, digo eu. Oxalá puidera.