10:
Cando o mar nos deixe en
testamento
unha manchea de homes sen raíces
entregados ós ventos furtivos
que ispen a pel das meigas
cando xa non queden peixes nin corais
cando a súa triste inmensidade
non garde os tesouros dos vellos piratas
senón bidóns radioactivos
naufragando co abalo dos ondas
na area, xa contaminada, de calquera praia.
9:
Cando o aire torne irrespirable
de tanto acariñar a cinsa
o lume alampando polos montes
o bafo tóxico das chemineas
borrando o azul do ceo
cando poña un nó de crepúsculos
na mirada das aguias
que descolgan as ás impotentes
ante tanta loucura desatada na chaira.
Daquela a terra berrará
berrará con voz de
cántaro.
8:
Cando as cidades sintan vertixe
ó mirarse nos charcos
e se abracen unhas as
outras
para manter en pé as ruínas
dos desaforados rañaceos
cando entre gretas e entullos
non quede solo para que medren
as flores dunha nova primavera.
7:
Cando os humanos se
comporten como robots
encadeados a unha forza superior
que se lles escapa das
mans
falen unha linguaxe incomprensible
e xa non se atopen heroes
que defendan os refuxios
fronte a turbas sen destino.
Daquela a terra berrará
berrará con voz de cántaro.
6:
Cando a natureza agonice
atrapada polas redes do diñeiro
os soños se escagallen coma pedras
na fronteira do desterro
e os cans fuxan desorientados
por carreiros que levan a ningures.
5:
Cando a lembranza sexa pavor
a soidade non teña apelidos
as promesas se afoguen en desertos
un amencer poida ser o derradeiro amencer
sen máis testemuñas que un sol bañado en sangue.
Daquela a terra berrará
berrará con voz de
cántaro.
4:
Cando a morte veña fachendosa
a encher os espazos baleiros
e unha paisaxe de sepulturas
faga palidecer á lúa chea.
3:
Cando o ruído do silencio non se ature
cando os ollos se pechen para sempre
orfos e asolagados de bágoas.
Daquela a terra berrará
berrará con voz de
cántaro.
2:
Cando o futuro semelle un manto negro
envolto nunha conta atrás sen epílogo.
1:
Cando ti, eu, todos, non sexamos máis que espectros.
Daquela a terra berrará
berrará con voz de cántaro.
Berrará con voz de cántaro.
Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios".
