NON CORRAS

Vivimos nunha época de présas, de urxencias, de internet e trens de alta velocidade, de correr sen sentido para chegar a ningures. Somos, o fin, escravos dun reloxo, made in Taiwan, que penduramos a cotío non só do pulso senón tamén da ollada e mesmo da alma.
Os nosos antergos tiñan outra relación co tempo, mais sosegada, mais levadeira, mais práctica. Eles sabían que os sendeiros das aldeas hai que percorrelos a modiño, disfrutalos de vagar. Cada pedra ten detrás unha historia (e os pousadoiros moitas), cada recuncho pode agochar un segredo, en cada sombra pódese e débese votar unha parolada.
Xa que logo non está de mais poñer este sinal que nos lembra que andar á carreira polos carreiros non é nada bo, e que o tempo só é ouro si o sabemos aproveitar despacio.
As fotos foron tomadas este domingo pasado no pobo ribeirán de A Barca (no concello de Sober, a carón mesmo da confluencia dos ríos Sil e Cabe) onde perdura unha íntima harmonía entre os homes e a nai terra e onde, si a conxunción astral é propicia, aínda se poden pescar troitas máxicas.

DÍA DAS LETRAS GALEGAS

DEITADO FRENTE Ó MAR

Lingua proletaria do meu pobo
eu fáloa porque si, porque me gusta,
porque me peta e quero e dáme a gana
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
o ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que o pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
e ser,co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe.
remo e arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque si, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente miña
preto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingua.
Non falo prós soberbios,
non falo prós ruíns e poderosos,
non falo prós finchados,
non falo prós estúpidos,
non falo prós baleiros,
que falo prós que aguantan rexamente
mentiras e inxustizas a cotío;
prós que súan e choran
un pranto cotián de bolboretas,
de lume e vento sobre os ollos nus.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ese camiño...

Celso Emilio Ferreiro

Longa noite de pedra (1962)

NA DEFENSA DO NOSO IDIOMA

Manifesto “Na defensa do noso idioma”

As persoas asinantes da presente declaración, somos autoras e autores de blogues galegos, que suscribimos voluntaria e libremente esta iniciativa e que publicamente MANIFESTAMOS:
O noso completo e activo compromiso coa lingua galega, como principal alicerce da nosa identidade colectiva como pobo así como a nosa preocupación perante a situación que esta vive na actualidade.
Entendemos a Rede como unha canle con importantes potencialidades para a expansión en usos do noso idioma que deben ser aproveitadas, e avogamos porque o galego sexa tamén a lingua vehicular das/os galegas/os en Internet. Apoiamos tamén a reivindicación dun dominio propio en internet para Galiza.
Expresamos o noso total rexeitamento perante todo ataque contra o galego, independentemente de quen proveña, e particularmente no caso de entidades que declarándose defensoras dun presunto, mais falaz, bilingüísmo incorren en ser de facto unha manifestación do auto-odio.
Reclamamos o noso dereito a vivir con completa normalidade na lingua que é propia de Galiza, tendo garantido plenamente o noso dereito a empregala en todos os eidos da nosa vida.
Adherímonos colectivamente ao manifesto “Polo dereito a vivirmos en galego” d’A Mesa pola Normalización Lingüística.
Chamamos á cidadanía galega, especialmente á mocidade, a participar na manifestación nacional en defensa do noso idioma, que baixo o lema “Polo dereito a vivirmos en galego” convoca A Mesa pola Normalización Lingüística, e que terá lugar o vindeiro domingo 18 de maio, na cidade de Compostela, e que partirá ás 12h da Alameda.

HOUBO UN TEMPO EN QUE FOMOS NENOS

Houbo un tempo
en que os nosos soños
eran limpos e sen fronteiras.
O abrente espallábase xeneroso
polos carreiros abertos
cheos de orballo,
onde agroman silvas e ameneiros.
Xogábamos ceibes como andoriñas
e os lameiros e os regatos
coñecían as nosas pelexas
e os nosos horarios.

Houbo un tempo
en que inventábamos o mundo
e ese mundo era grande,
fermoso, de moitas cores.
Non había portas pechándonos
o voo nin a imaxinación.
Cun balón nos pés
e uns calzóns curtos
podíamos ser Quini ou Santillana,
fartarnos de meter goles
e gañar diñeiro dabondo.

Houbo un tempo
en que coñecíamos
os segredos dos paxaros,
o poder dos tiracoios,
o medo no fondo das carballeiras,
as lendas de tesouros agachados,
os atallos para chegar cedo
a calquera sitio.
Tratábase de correr, de vivir,
de enchouparse de flores,
de tardes espreguizándose o sol.

Houbo un tempo
en que cada día era distinto,
cada amencer un novo reto
e a escola tiña algo lúdico.
Fervíanos o sangue o achegarse
certas datas do ano:
as festas do pobo, o Nadal,
a matanza na casa dos primos.
Falar a berros gustábanos.
Eramos felices
e o demais non importaba.

Houbo un tempo
en que fomos nenos.

Agora non o somos.
Agora os soños son pesadelos,
as fronteiras érguense arrepiantes,
a rutina véncenos cada día,
perdemos a liberdade das carballeiras
e os paxaros morren nas sebes
por mor dos fertilizantes.

Agora escribimos e-mails,
coleccionamos préstamos,
temos videoxogos, lumbalxia, colesterol,
facemos números para chegar
a fin de mes sen moitas débedas.
E, ás veces, estando a soas
buscamos polos recantos
un anaco da nosa infancia
e o non atopala
unhas bágoas orfas
esvaran polas meixelas
e acaban esfachándose
contra o parqué
do noso piso alugado.

CAIXA DE CORREOS (II)

A función dunha caixa de correos é gardar as cartas e protexelas dos axentes atmosféricos e de mans alleas. Dende logo esta que vedes non cumpre ese cometido pero, maila o seu abandono e deterioro, creo ver nela algo de arte, unha mestura de Picasso e Chillida quizais. O que xa non sei e o que opinará o carteiro destes arrebatos artísticos.
A foto foi tomada na parroquia de Oleiros, en Riveira.