Tempo de inverno

E chegaba  o inverno

abrindo as pálpebras da xeada

coma un vello anicado

bafexando nos cristais

e nas gavelas de toxos

e moitas veces albiscábase

a neve na Cabeza da Meda.

Ese olor a mazá

demorado nos cuartos

eses días curtos

engulidos polas sombras

na lentitude transparente

dun campo sen follaxe.

E chegaban as matanzas

baixo inhóspitos tellados de uralita

unha orxía ancestral

de vísceras e sangue

o destino do porco

a morrer a coitelo

no cabezallo do carro

o lavado das tripas

no regueiro de sempre

encher as vexigas

superando o noxo

e facer os chourizos

con olor a fresquío e pemento.

E  para cear  as febras

polbo con cachelos

filloas con mel

turrón duro e brando

e despois a brisca

e chiscar o ollo con disimulo

cando tiñas o tres.

             Do poemario "Cartografía da infancia, incluído no libro "Zocas e decibelios"

Cando Deus era un camiño

Cando Deus

aínda era un camiño

unha fe agromando

na delgada epiderme

eu lía o catecismo

co debido respecto

e aprendín o nosopai

o credo e a avemaría

e a rezar baixiño

coma un esconxuro

que fixera de manto protector

de toda a familia.

E entraba na igrexa

paseniño e en  silencio

e sentíame xa home

participando coa veciñanza

dos ritos sagrados

da liturxia cristián.

Foi moito máis tarde

cando souben

da hipocrisía do Vaticano

do lado escuro da relixión

dos abusos da sancristía

tantas sotanas negras

cheirando a auga podre

o desfalecemento da fe

e os anos da serpente

furando sen remedio

no escepticismo

que agora profeso.

Do poemario "Cartografía da infancia", incluído no libro "Zocas e decibelios"

Rupi Kaur

               celos

                       onte
                       a choiva tratou de imitar as miñas mans
                       percorrendo o teu corpo
                       esgacei o ceo por permitilo.

Poema da poetisa hindú-canadiense Rupi Kaur, do seu libro The Sun and Her Flowers. Traducción de Moncho Iglesias Míguez.