lunes, 20 de enero de 2020

Caderno de bitácora



Soñas co mar
como cunha profecía de antigos tempos
sóñalo mentres imaxinas
que viaxas a terras lendarias
e  praias de miúda area.

Tamén ti navegante
deixas atrás Ítaca.

Todos queremos chegar
á Illa do Tesouro
e ser Jim Hawkins
neno entre piratas rudos
heroe de barco e  aventura.

Buscamos a liberdade en alta mar
e o vento salgado na cara
ser temoneiro do destino
todo o horizonte por diante
e navegar e navegar.

E que o mar bravo non fenda
o cristal dos barómetros
que a proa enfile sempre
a rota escrita nas estrelas
a bandeira ondeando no mastro
ron para a viaxe
e as noites ateigadas de luar.

E chegar así
e espertar así
un amencer calquera
na praia soñada
á carón do tesouro
nunha Arcadia feliz
no medio do océano
ó abeiro das tempestades
e o vento frío do norte
e esquecer por uns intres
que fóra está o perigo 
a resaca, os atascos
as alertas vermellas
moteis, adrenalina,  desacougo
e quilómetros e quilómetros de autoestrada.

                                  Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"

miércoles, 8 de enero de 2020

Cabinas molladas




Onde o desexo é un río a calquera parte
onde se enxerga a choiva
A Rúa semellaba unha patria
que navegabamos descalzos
sen présas, contra o vento
mentres absurdas sentinelas de alcatrán
espreitaban as nosas antigas arelas
por riba da apoucada luz dos abrentes.

E puidemos facer maxia na súa xeometría
tecer bicos á beira da lei
no bosque de antenas parabólicas
na demora ritual diante do semáforo
mentres a radio esparexe un “country”
e Dolly Parton lévanos os pasteiros
ser felices entre tanta néboa.

Algún día iraste, dixéchesme
e souben que eramos corazóns sen rumbo
ó final dunha rúa sen nome.

Onde se enxerga a choiva que mergullou
o que un día foi noso
só quedan agora lembranzas da treboada
tristes pingueiras nos mármores das terrazas
fotocopias de bicos adurmiñados
cinxidos a  teimosa soidade dos náufragos
e molladas cabinas de teléfono
desde as que nunca chamaches.