
Fai xa algún tempo un amigo mandoume esto por correo electrónico. Eu soamente o traducín do castelán o galego e retoquei algunhas frases.
A verdade é que non sei como puidemos sobrevivir. Mirando para atrás é difícil crer que aínda esteamos vivos.
Iamos en coches sen cintos de seguridade e sen airbag, facíamos viaxes de 10-12 horas seguidas con cinco persoas nun 600 sen asentos ergonómicos e sen CD e non sufríamos o síndrome da clase turista. Non tivemos armarios ou frascos de medicinas con tapa a proba de nenos. Corríamos en bicicleta sen casco e sen freos, en motos sen papeis, facíamos autostop e subíamos a calquera coche que parara. As randeeiras eran de metal e con esquinas en pico.
Apostábamos a ver que era o mais bruto. Xogábamos a “churro va” e ninguén sufriu hernias ou dislocacións vertebrais. Tivemos pelexas por nada, mancámonos uns os outros e se nos abríamos a cachola xogando a guerra de coios non pasaba nada, era cousa de nenos e curábase con mercromina e uns puntos. Ninguén a quen acusar, ningunha lei para castigar os culpables.
Tragábamos doces a moreas e enchoupabámonos de refrescos pero non eramos obesos, se acaso algún era algo gordo e punto. Compartimos todo o que había que compartir e todo o que se puidera comer ou beber (a auga directamente do billa ou do regato) e ninguén se contaxiou de nada e se collíamos piollos na escola as nosas nais arranxábano lavándonos o pelo con vinagre quente.
No recreo xogábamos as chapas, as bolas, a coller, o rescate, a taba, chinchimonis, en fin tecnoloxía punta. Fixemos xogos con paos, perdemos mil balóns de fútbol. Cazábamos paxaros e lagartixas coa escopeta de balins e xamais houbo un accidente.
Pasabamos horas e horas na praia sen crema de protección solar nº 18 e sen táboa de surf, pero sabiamos construír fantásticos castelos de area con foso e pescar con arpón.
Pasamos pola adolescencia sen roupa de marca, sen camisetas fashion, sen botas de trekking gore-Tex, sen clases de orientación sexual, sen ximnasio, sen teléfono móbil (e non perdemos nin esquecemos ningunha cita importante), sen videoconsola, sen ordenador portátil nin liña ADSL.
Tivemos liberdade, independencia, imaxinación, rebeldía, esperanza, ambición, responsabilidade e aprendemos a vivir con todo eso. Si sodes dos-as de antes. Noraboa.
Aínda puidestes medrar como nenos-as.