sábado, 12 de diciembre de 2009

MALDITO NADAL


A este raposo cada vez lle amolan mais as festas do Nadal.
Cansado de tanta hipocrisía cristián, de aparentar que somos mais bos que nas outras épocas do ano; cansado de tanto consumismo, tanta dilapidación e gastos superfluos; farto de que os concellos queimen os cartos que non teñen en luces de cores; farto de beléns, de panxoliñas, de “Feliz navidad” e “mira como beben los peces en el río”; saturado do gordinflón de Papa Noel, dos Reis Magos, de renos e camelos; ata os collóns do anuncio de Freixenet, das colas en Toys’R’us, da lotería, dos agasallos de garabatas e frascos de colonia, da película “Que bello es vivir”, do discurso do rei; ata os collóns de tanta trapallada vou pecharme na cova deica que pase a barafunda, quitemos as carautas e as cousas volvan o seu rego.
En calquera caso, como o cortés non quita o valente aproveito a ocasión para desexarvos felices festas. Vémonos para o ano que ven (se Deus quere e o Demo non si opón) cando remate todo este rebumbio.

viernes, 27 de noviembre de 2009

"FUE EN UN PUEBLO CON MAR"


Compracendo xentís peticións vou falar un pouco do concerto de Sabina en Vigo. Esto non é unha crítica (nin eu a sei facer, nin sería obxectivo) senón unhas pinceladas sobre a actuación. Para que vos fagades unha idea, vamos!
Pasaban uns minutos das 21:30 h. cando empezou a soar un enlatado "Blues del Alambique" e a voz rota de Sabina fixo enmudecer o pavillón mentres unha pertinaz néboa envolvía o escenario. Cando se disipou foron entrando os músicos e o final Joaquin, traxe azul marino e o clásico bombín.
Os primeiros temas foron do seu último traballo: "Tiramisú de limón", "Viudita de Clicquot", "Parte metereológico", para despois ir alternando temas novos coas cancións de sempre, que a peña entregada coreaba con ganas.
Escenario sobrio quizais buscando a intimidade e a complicidade co auditorio, o que de certo conseguiu. O fondo un panel cunha cidade que se intuía bohemia, musical e acolledora.
Estaba cómodo o de Úbeda e notábase, dedicou os consabidos guiños o público e uns versos a Vigo; incluso se permitiu bailar (cun estilo simpático-canalla) nalgunha das cancións.
Tiráronlle un sostén que soubo poñer con gracia encima do bombín, e no fondo, arriba de todo, moi preto de min uns rapaces despregaban de cando en vez unha pancarta na que se lía: “Joaquinito mira y saluda”. Vale, non foron moi orixinais pero o que conta é a intención.
Con el fomos a Praga "a fundar una ciudad / una noche a las diez de la mañana". Soubemos que "las canciones de amor que no quisiste / andan rodando ya por las aceras"; que “la verdad es solo un cabo suelto de la mentira”; e que “hay mariposas de arrabal / que nunca aprenden a volar, / vinagre y rosas a la hora de cenar”.
Non podían faltar, claro, os temas de sempre: “Medias negras”, “Calle Melancolía”, “Y nos dieron las diez”, “19 días y 500 noches”, así como Pancho Varona e García De Diego facendo os seus pinitos.
Foi xeneroso cos bises e deixou para o final dous temas cañeros e cómplices como “La del pirata cojo” e “Pastillas para no soñar”, cando xa a maxia fixera subir moito a temperatura e as mans e os pés non podían estar quietos.
Botei de menos a voz feminina e sensual de Olga Roman (non veu nesta xira), e que non incluíra no repertorio dous temas do seu novo álbum: “Menos dos alas” e “Violetas para Violeta”.
Pero non se pode pedir todo ¿verdade?

*As fotos que saquei co móvil quedaron mal así que pillei esta pola rede.

martes, 24 de noviembre de 2009

ESTA NOITE, SABINA


Esta noite hai abordaxe de piratas;
esta noite non traballa a policía;
esta noite tomaremos os cubatas
na barra do bar de Calle Melancolía.

Esta noite blues, rumba, rock, bicos con sal,
vinagre e rosas, tiramisú de limón,
e Pancho Varona animando ó persoal
a pisar o acelerador do corazón.

Esta noite derrubamos as fronteiras;
esta noite as guitarras vencen ó fusil;
esta noite de novembro e de bandeiras
indultamos ó ladrón do mes de abril.

Esta noite non escapan os fuxitivos;
esta noite liberdade, sexo, loucura;
esta noite si que sobran os motivos
para facernos adictos a tenrura.

Esta noite ninguén se lembra da rutina;
esta noite tódalas mozas son princesas;
esta noite os versos dun tal Sabina
serán cancións no Pavillón das Travesas.

jueves, 19 de noviembre de 2009

RAICES DO PASADO IV: POEMA DE ESPERANZA PARA ORIENTE MEDIO

Aquí y ahora
“pido la paz y la palabra”
para esa maltratada tierra,
que las ventanas no se abran al vacío
de los B-52 incendiando
la noche infinita del Islam;
que un gesto o un grito
puedan parar la metralla,
la antigua agonía
de tanta sabia humana derramada,
tanta locura apoderándose
de un laberinto de arena
tanto desierto en algunos corazones;
que en el cielo de Oriente
los pájaros no acaben siendo
extranjeros entre dos odios
de misiles Skud y Patriot;
que haya un oasis
para los sueños de los niños,
y un pedazo de tierra
sin dictadores ni sicarios,
ni zonas ocupadas,
ni asentamientos ilegales,
ni jóvenes suicidas,
ni ejércitos invasores ,
ni ángeles de la guarda norteamericanos,
y un poco de ternura
y un mucho de esperanza
y que todos tengan un camino
libre y con futuro.


Esto escribino no 93. Daquela eran tempos difíciles para esa zona, pero as conversas e certo grado de entendemento entre Isaac Rabin e Arafat aportaban algunhas doses de esperanza. O asasinato de Rabin a mans do extremista Igal Amir fixo que ese principio de acordo se esborrallara.
Agora 16 anos despois case nada cambiou. Distintos actores representan o mesmo papel nesta película abocada o desastre e a desolación. E no horizonte o único que se albisca e a resignación do fracaso.

martes, 10 de noviembre de 2009

¡VADE RETRO!


Hoxe atopei esto na caixa do correo, é a segunda vez que mo deixan.
Moi bo, seica, este Maestro Cisse, e cunha garantía de 100% que nos tempos que corren é todo un luxo.
Agora ben, este tipo é un perigo público: ¡co traballiño que custa as veces desfacernos dela e ven este elemento e dí nos recupera a parella en 3 días!
¡¡Arre demo!!

martes, 3 de noviembre de 2009

SABINA EN VIGO


O 24 de novembro Sabina actúa en Vigo, no pavillón das Travesas.
Estades avisados.

miércoles, 28 de octubre de 2009

10 ANOS SEN ALBERTI

Rafael Alberti (16 diciembre de 1902 - 28 octubre de 1999)

SI MI VOZ MURIERA EN TIERRA
Si mi voz muriera en tierra,
llevadla al nivel del mar
y dejadla en la ribera.

Llevadla al nivel del mar
y nombradla capitana
de un blanco bajel de guerra.

¡Oh, mi voz condecorada
con la insignia marinera:
sobre el corazón un ancla
y sobre el ancla una estrella
y sobre la estrella el viento
y sobre el viento la vela!
(Marinero en tierra, 1925)



LOS ANGELES COLEGIALES
Ninguno comprendíamos el secreto nocturno de las pizarras
ni por qué la esfera armilar se exaltaba tan sola cuando la mirábamos.
Solo sabíamos que una circunferencia puede no ser redonda
y que un eclipse de luna equivoca a las flores
y adelanta el reloj de los pájaros.

Ninguno comprendíamos nada:
ni por qué nuestros dedos eran de tinta china
y la tarde cerraba compases para al alba abrir libros.
Solo sabíamos que una recta, si quiere, puede ser curva o quebrada
y que las estrellas errantes son niños que ignoran la aritmética.
(Sobre los ángeles, 1929)

martes, 20 de octubre de 2009

Palabras de sabios

Co paso do tempo un acaba por aprender certas cousas. A saber:
Que “lo bueno de los años es que curan heridas, lo malo de los besos es que crean adicción”, Joaquín Sabina dixit.
Que “solo se tiene la salud que se malogra y el dinero que se gasta”, Jose Luís Alvite.
Que “os que non temos plans para o futuro non nos veremos sorprendidos o día que o futuro non teña plans para nós”, Carlos G. Reigosa.
E que (esto dígoo eu) hai certas horas da noite nas que a preocupación mais importante, e quizais a única, que ten que ter un home é a de manter a bo nivel a súa mala reputación.


miércoles, 14 de octubre de 2009

MOTIVOS PERSOAIS


No número 14 da Travesía de Vigo hai unha cervexería, “La Poesía del Maestro”, que debeu pechar fai pouco. Hoxe pasei por aí e non puiden resistir a tentación de sacarlle unhas fotos co móbil ( a calidade non é moi boa) os carteis que ten posto con motivo do peche.
Podedes premer nas fotos para amplialas e ler mellor.
A poesía está copiada dun soneto de Sabina, titulado “Puntos Suspensivos”, que figura incluído no libro “Ciento Volando de Catorce” que o de Úbeda publicou no 2001.
Agora ben, as aberrantes faltas de ortografía corren a cargo do dono do local, un tal Moncho supoño.

lunes, 5 de octubre de 2009

WESTER V: CENTAUROS DO DESERTO


Para Steven Spielberg esta é “a mellor película da historia” e de cine este señor debe saber algo. Agora ben, habería que preguntarse en que condicións etílicas estaba o director de Indiana Jones cando fixo tal afirmación porque doutra maneira non se entende.
Certo é que moitas persoas considérana un dos cumios do wester pero para min está sobrevalorada e dende logo John Ford ten obras bastante mellores, como “A dilixencia”, poño por caso.
Un guión pouco crible con bastantes fallos e imprecisións; unhas casualidades esaxeradas que non veñen a conto; un ton cómico que flota o longo da historia, pero burdo e mesmo ridículo; a pésima caracterización do malvado xefe comanche Cicatriz; a caricaturesca relación amorosa entre Vera Miles e Jeffrey Hunter; hai escenas que son de chiste, como cando son perseguidos polos indios e cruzan o río (xamais os cabalos dos malos foron tan lentos), os tiroteos, a secuencia da fogueira na noite; personaxes que non acaban de definirse nin de desenrolarse.
Hai que recoñecerlle loxicamente as súas virtudes, como a estupenda fotografía, a acertada música de Max Steiner e algúns actores.
Mención aparte merece a excelente interpretación de John Wayne como Ethan Edwards, soldado confederado que, 3 anos despois de perder a guerra, regresa o seu fogar en Texas. Ó pouco unha tribo comanche asasina a súa familia e leva secuestradas a dúas sobriñas. Entón cheo de odio e vinganza emprende unha persecución que durará anos por un territorio extenso, inhóspito e violento.
Wayne interpreta unha personaxe complexa, lonxe do heroe valente e honrado que tantas veces foi. Desta é un perdedor, un home amargado e solitario, resentido e testán, racista e vingativo, que pode matar polas costas e mesmo por pracer. Semella que hai escuras razóns, que non rematan de clarificarse de todo, para esa persecución sen tregua.
E Ford que era un mestre coa cámara soubo sacarlle partido a esa actuación, ós xestos, á certas miradas. E por suposto que esa mestría tamén se nota nos planos, sobre todo de exteriores e nese intenso plano final no que Ethan marcha da casa, cara o deserto e a soidade da que el tanto sabe.
Quedo con eso e tamén con este diálogo:
Lars Jorgensen: “O meu fillo matouno esta terra. Podes crelo, Ethan, podes crelo. Foi esta terra...”
Mrs. Jorgensen: “Non digas eso. O que pasa é que nos vivimos aquí e Texas non é unha terra para ser habitada por seres humanos. Nin este ano nin o seguinte e Deus sabe cantos mais. Pero non creo que sexa para sempre. Algún día este país converterase nun lugar agradable onde se poderá vivir, aínda que tal vez os nosos osos teñan que estar enterrados para que eso ocorra”.
Mrs. Jorgensen tiña razón.

martes, 25 de agosto de 2009

ATARDECER EN SAMIL


As lolitas postmodernas presumen de moreno raios uva, os homes esconden as barrigas cervexeiras e unha racha de vento esfarela un castelo de area que tres rapaces se empeñan en levantar con mais obstinación que maña.
Hai labirintos que son como dianas e toallas portuguesas nas que descansan as personaxes de Stieg Larsson.
Voan os paxaros nun atardecer de deuses xogando a ser mais altos no ceo, cun fondo de azul marino e illas Cíes.
Alleos a todo unha parella cómese a bicos, dous corpos que loitan por ser un só no mapa avaricioso da paixón.
E agradécese que alguén tararee Moning for notting entre tanto Baute, tanta Marta Sánchez e tanto reggaeton.
Hai patinadoras no paseo, cans sen dono aparente, familias ourensáns con merenda campestre, compulsivos comedores de xelados, vendedores subsaharianos, veraneantes andaluces, adolescentes facendo o pino, peitos a recacha, camisetas de CR9, tatuaxes multicores, chancletas abandonadas, nadadores patosos, ocasionais practicantes de footing, e unha señora esturruxada que lareta polo móbil un diálogo absurdo e intranscendente a xogo con este verán que non remata de estabilizarse.

miércoles, 5 de agosto de 2009

MARILYN


Houbo un tempo no que o mundo xiraba o redor do lunar que Marilyn tiña na meixela esquerda; nunca un punto tan pequerrecho exerceu tanta fascinación.
Daquela Os cabaleiros preferíanas rubias e esa nena que algunha vez fora Norma Jean e agora era (e xa para sempre) a diva Marilyn deixábase querer Con faldras e o tolo.
Atrás quedaba un pasado escuro, unha familia rota (nai alcohólica, esquizofrénica, pai descoñecido), un camiño de casas de adopción, demasiada Néboa na alma. A infancia non a tratou ben pero a cambio os anos déronlle unhas medidas de infarto, unha sensualidade explosiva, unha beleza sideral. O que empezou como o soño erótico dos camioneiros americanos que levaban a súa foto pendurada na cabina, rematou sendo un dos mais grandes iconos do século XX.
Ela que sabía Como casarse con un millonario casouse cun empregado irlandés, cun xogador de béisbol e cun escritor, e os tres matrimonios foron un fracaso. Din que con 8 anos o caseiro quixo violala (porque ese bruto xa intuía daquela que A tentación vive arriba) e que ese feito traumatizouna de por vida. Demasiados homes sen escrúpulos percorreron a súa pel e deixaron lascivia e cicatrices sen curar nesa rubia desvalida.
Cando en 1953 puxo as súas pegadas no cemento da entrada de Hollywood Boulevard quizais pensou que as Luces das candeas que a rodeaban taparían as feridas desa Vida rebelde, desa adolescencia desgarrada e triste. Pero o pasado non é un Río sen retorno, nunca se vai de todo, e A xungla de asfalto e de glamour non puido facer esquecer os anos grises que volvían como un Niágara violento, como unha fervenza atronadora.
“Non quero que me comprendan. Quero que me queiran”, dixo nunha ocasión. Quizais por eso pese a fama, o diñeiro, a admiración, as amizades famosas, os coqueteos Jhon F. Kennedy (O príncipe e a corista fronte a fronte), pese a ter o mundo os seus pes, Marilyn seguía sendo unha nena fráxil e desamparada, cada vez mais perdida nos remuíños da depresión, cada vez mais dependente dos barbitúricos nas súas crises emocionais.
Ata esa madrugada na súa casa de Brentwood, o 5 de agosto de 1962, en que lle sorriu o Nembutal e se deixou ir, espida e soa, e cun teléfono descolgado balanceándose inutilmente o lado da cama, o derradeiro intento dunha chamada de socorro que ninguén chegou a escoitar.




Algúns falaron de asasinato, de conspiración: demasiadas incógnitas que descifrar nesa noite, unha autopsia con moitos puntos escuros, o FBI borrando as cintas das súas chamadas telefónicas, o clan Kennedy polo medio, todos moi interesados en botarlle terra o asunto canto antes. O halo de misterio non fixo senón engrandecer a súa figura.

Estas fotos foron tomadas polo fotógrafo Bert Stern poucos días antes da morte da actriz. Nelas sae con ese costurón, resultado dunha recente operación de vesícula. Xamais Marilyn, a deusa, ofrecera unha imaxe mais a ras de terra, mais tenra, mais humana.
.

miércoles, 29 de julio de 2009

WESTER IV: SEN PERDÓN


Schofield Kid: “¡Meu Deus! Non me parece real. Xamais volverá a respirar, xamais. Está morto e o outro tamén. E só con apertar o gatillo.”
William Munny:
“Matar a un home é algo moi duro. Quítaslle todo o que ten e todo o que podería chegar a ter.”
Quen di esto fala con coñecemento de causa. William Munny (Clint Eastwood) é un tranquilo granxeiro viúvo e con 2 fillos, pero no pasado foi un ser violento e depravado, un desapiadado asasino que mataba mulleres e nenos e que acadou a redención e volveu o rego do bo camiño grazas a súa dona.
Agora as dificultades económicas lévano a facer un último traballo polo que ofrecen unha boa recompensa: matar a dos vaqueiros que lle cortaron a cara a unha puta en Big Whiskey, Wyoming.
Acompáñano na aventura Ned Logan (o sempre magnífico Morgan Freeman) e un xoven pistoleiro Schofield Kid (Jaimz Woolvett, que xa colaborara con Eastwood en “O fora de lei”. Andan tamén por aí outros actores de peso como Gene Hackman e Richard Harris.
Si hai alguén que revitalizou o xénero do wester ese é Clint Eastwood. Primeiro as ordes de Sergio Leone e mais tarde xa como director/actor con películas como Inferno de Covardes (1972), O fora da lei (1976), O xinete pálido (1985) e Sen perdón (1992). Esta última unha auténtica obra mestra.
Sen perdón desmitifica o vello Oeste. É esta unha película de antiheroes, de falsos pistoleiros medio cegos, de ex-pistoleiros auténticos vellos e cansos, de sheriffs autoritarios e sádicos, de armas que se encasquillan, de prostitutas solidarias.
Unha reflexión sobre a violencia, quizais sobre a inutilidade da violencia.

Todo encaixa a perfección: guión axeitado e coherente; unha fotografía brillante a veces, sombría outras, sempre sublime, con planos que rozan o lirismo; implacable caracterización das personaxes que acadan mais e mais profundidade conforme avanza o film; magnífica interpretación dos actores; dirección, banda sonora. Todo encaixa.
Eastwood, que empezou sendo no espaguetti-wester o Home sen Nome (un mozo cun poncho) foi madurando cos anos e fíxose mais duro e mais sabio e, xa como William Munny, marcha de Big Whiskey na noite baixo a choiva, só, vello pero non vencido. Atrás deixa unha aura de medo pero tamén de respeto e admiración. A mellor homenaxe que o xenial Clint lle podía facer o wester, o cine.

lunes, 6 de julio de 2009

IMPRESOS BILINGÜES


Este que vedes aquí é un impreso que dan nos cuarteis da Garda Civil para a solicitude ou renovación de armas de fogo. Como podedes apreciar (pinchar na imaxe para ampliala) está en castelán e na zona superior di: “En la parte opuesta lengua gallega”.
Vale, impreso bilingüe. Deámoslle a volta, pois.



Contra, pero si tamén está en castelán! Cuspidiño, cuspidiño o da cara A. A única diferencia (pinchar na imaxe para ampliala) é que na zona superior pon: “En la parte opuesta lengua castellana”. Coño, e nesta tamén, digo eu!

¿Será esto ó que Feijoo lle chama bilingüismo harmónico?
¿Ou será unha falcatruada mais de actual Xunta de Galicia na súa teima de persecución e asoballamento da lingua galega?
Queren sacar ó galego do sistema educativo, dos exames das oposicións e polo que se ve tamén dos impresos, neste caso coa desinteresada colaboración da Garda Civil, sempre o servicio do pobo.

lunes, 29 de junio de 2009

BLAS DE OTERO


Os 30 anos da súa morte quero lembrar nesta cova ó poeta que pediu a paz e a palabra, ó poeta que cambiou tódolos seus versos por un home en paz, ó poeta do desarraigo pero tamén do encontro e a esperanza, ó poeta da inmensa maioría, ó poeta que atopou ós homes mentres buscaba á Deus.
Falo de Blas de Otero.


BIOTZ-BEGIETAN
Ahora
voy a contar la historia de mi vida
en un abecedario ceniciento.
El país de los ricos rodeando mi cintura
y todo lo demás. Escribo y callo.

Yo nací de repente, no recuerdo
si era sol o era lluvia o era jueves.
Manos de lana me enredaran ,madre.
madeja arrebatada de tus brazos
blancos, hoy me contemplo como un ciego,
oigo tus pasos en la niebla, vienen
a enhebrarme la vida destrozada.

Aquellos hombres me abrasaron, hablo
del hielo aquel de luto atormentado,
la derrota del niño y su caligrafía
triste, trémula flor desfigurada.

Madre, no me mandes más a coger miedo
y frío ante un pupitre con estampas.
Tu enciendes la verdad como una lágrima,
dame la mano, guárdame
en tu armario de luna y de manteles.

Esto es Madrid,me han dicho unas mujeres
arrodilladas en sus delantales,
este es el sitio
donde enterraron un gran ramo verde
y donde está mi sangre reclinada.

Días de hambre, escándalos de hambre,
misteriosas sandalias
aliándose a las sombras del romero
y el laurel asesino. Escribo y callo.

Aquí junté la letra a la palabra,
la palabra al papel. Y esto es París
me dijeron los ángeles, la gente
lo repetía, esto es París. Peut être,
allí sufrí las iras del espírito
y tomé ejemplo de la torre Eiffel.

Esta es la historia de mi vida,
dije, y tampoco era. Escribo y callo.




CAMPO DE AMOR (Canción)
Si me muero que sepan que he vivido
luchando por la vida y por la paz.
Apenas he podido con la pluma,
apláudanme el cantar.

Si me muero será porque he nacido
para pasar el tiempo a los de atrás.
Confío que entre todos dejaremos
al hombre en su lugar

Si me muero ya sé que no veré
naranjas de la china ni el trigal.
He levantado el rastro, esto me basta.
Otros ahecharán.

Si me muero, que no me mueran antes
de abriros el balcón de par en par.
Un niño, acaso un niño, está mirándome
el pecho de cristal.

miércoles, 24 de junio de 2009

COMO VEÑA UN VENTO FORTE

Este domingo estiven de sendeirismo polas fragas do Eume. Poderíavos poñer aquí unha foto das susoditas fragas, das ladeiras do Eume, do mosteiro de Caaveiro, dalgunha fervenza... pero o mais curioso que vin foi esto: un canastro desafiando a lei da gravidade, esforzándose por manter o equilibrio, agarrándose con unllas e dentes (é un dicir) ás pedras que lle serven de soporte, ó mesmo aire. Eso ou unha nova tendencia de arquitectura etnográfica, que tamén pode ser aínda que eu non lle acabo de atopar moita utilidade.




Podedes premer nas fotos para velas ampliadas. O hórreo está na aldea de Teixido, concello de A Capela.

jueves, 18 de junio de 2009

ATALLOS A NINGURES

non é necesario andar as présas
para alcanzar o sendeiro que buscamos,
tampouco poden atoparse nas restrebas
as cifras e as espinas
que deteñen os ordenadores.
todo está escrito no péndulo dos anos
que turran por nós
mentres o vento debuxa nubes no ceo
e os paxaros xogan a esconderse entre as árbores.
quizais non sexa tan dura a caída
si sabemos que non é a viaxe o que importa.
é a voz a que lle bota un pulso as estrelas nómadas,
permítenos nadar contracorrente,
espantar os meigallos
e quedarnos fora da bruma
canto a liorta ameaza con estenderse
e o po do camiño
non é mais que unha escusa
para seguir utilizando os atallos
que levan a ningures.

martes, 9 de junio de 2009

TIANANMEN 89



Fai uns días cumpríronse 20 anos da matanza de Tiananmen. Debido a censura é o hermetismo informativo do réxime comunista aínda hoxe non sabemos con exactitude canta xente morreu. Algunhas organizacións como a Cruz Roxa falan de 3000 mortos, incluso mais; os servicios secretos norteamericanos calculan entre 450 e 600; o goberno chino so admite uns 200. En calquera caso foron moitos, demasiados. E nos días posteriores a brutal represión prolongouse con encarceramentos, xuízos sumarios e execucións. Na actualidade aínda segue xente no cárcere por participar nas protestas.
E no medio de toda aquela desfeita unha foto deu a volta o mundo: un home xove, pantalón negro, camisa branca, con dúas bolsas na man, detendo o avance dos tanques.
Deste ser anónimo nunca mais se soubo. O mais probable é que fora fusilado, e enterrado ou queimado o seu corpo. Nin sequera sabemos o seu nome pero a revista Times considerouno unha das 100 persoas mais influentes do século XX e a súa imaxe de rebeldía xa forma parte da memoria colectiva.
O que para o resto do mundo representa un símbolo, en China parece non existir. A censura oficial e o aparato do partido encargouse de borrar o recordo e tódalas pegadas desa luctuosa e criminal masacre. Deso non se fala, non sae nos medios, non figura nos libros de historia, non hai fotos. Moitos dos mozos chineses ignoran todo o que pasou.
China estase a converter nunha gran potencia pero as carencias democráticas seguen asoballando a poboación. Aínda hoxe o réxime represivo de Hu Jintao prohibe celebrar actos de homenaxe en recordo das víctimas. Pretende dar unha percepción de modernidade, de normalidade (xogos olímpicos de Pekín, colorido, festas, avances tecnolóxicos, sorrintes xestos en encontros bilaterais, turistas na Gran Muralla ...).
Para min a verdadeira imaxe de China segue a ser esta: a dun home só, desarmado, enfrontándose a barbarie.

sábado, 6 de junio de 2009

miércoles, 3 de junio de 2009

BLOG MANEIRO


Teño unha conta pendente con Hadex (dende hai semanas) e con Paidovento. Os dous me agasallaron co premio de Blog Maneiro, que debe significar algo así como blog xeitoso. Moi agradecido.
O asunto ten unhas normas que paso a transcribir:
1- Exhibir a imaxe do premio “Olha que blog Maneiro”. (Feito)
2- Exhibir o nome do blog que concedeu o premio. (Feito)
3- Indicar outros 10 blogs propostos para seren maneiros. (Moitos dos blogs que visito habitualmente xa foron premiados así que vou nomear so tres)
4- Comunicar o premio os blogs seleccionados. (Considero que non é preciso, xa se enterarán eles)
5- Publicar as regras. (Feito)
6- Vixiar que os blogs premiados seguen as normas. (Innecesario, e en todo caso xa temos bastantes vixiadores nesta sociedade)

E os agraciados son:
Chousa, polo armadanzas que é; Torreira, porque sei que non lle gustan os premios; e a Doutora, porque sempre é convinte levarse ben con esa tropa.

jueves, 28 de mayo de 2009

PARECIDOS RAZOABLES


Polo saúdo os coñeceredes. Polos feitos tamén.

lunes, 25 de mayo de 2009

EDUCACIÓN VIAL


Seguimos con Wenceslao Fernández Flórez e o seu libro El hombre que compró un automóvil. Este é un extracto altamente didáctico e instructivo:

“- ¿Quiere venir a ver mi finca? –me propuso-. Está a veinte kilómetros de Madrid. Tengo abajo mi coche y le llevaré a usted en un momento.
Accedí. Montamos en un excelente automóvil que el mismo guió. Lo conducía hábilmente entre el tránsito abundante de la ciudad; pero yo advertí con cierto sobresaltado asombro que apenas el acaudalado caballero cogió el volante, enrojeció, frunció las cejas, se mordió los labios y presentó algunos otros síntomas de enfurecimiento. En un cruce le vi asomar de repente la cabeza por la ventanilla y oí que gritaba:
- ¡Idiota! ¡Mala bestia! ¡Aprenda usted a andar!
En seguida me explicó:
- Un peatón que me ha increpado. Hay que estar pronto a contestar a este gente, porque...
Se interrumpió para asomarse nuevamente a la ventanilla y vociferar:
- ¡Al pesebre, canalla! ¡Lleva tu mano, imbécil! ¡Uncido a un carro estarías mejor que guiando tu coche!
Siguió hablándome:
- Esto es lo que más trabajo me ha costado aprender: la respuesta rápida, el insulto pronto. Es lo más difícil del automovilismo. En un casino, en la acera, en el teatro, en una reunión cualquiera, puede usted devolver un insulto acertada y cómodamente, porque siempre dispone de algún tiempo para pensarlo. Pero cuando se va en un auto no, porque todo es demasiado fugaz. Especialmente si le insultan desde otro auto que se cruza con el de usted. Y es lo grave que ningún otro hombre tiene que afrontar mayores y más frecuentes ultrajes, porque al que va corriendo en un coche le insulta todo el mundo: los que van a píe, los que le miran desde los balcones y hasta los que pasan en otros coches, ya porque corren menos, ya porque corren más. Es muy duro; le digo a usted que es muy duro. Hay que dar respuesta adecuada a demasiada gente. Al principio yo insultaba a todos con la misma palabra; pero concluí por aburrirme. Ahora, después de estudiar un poco el Diccionario de la Lengua, tengo un repertorio bastante rico.
Abrió un paréntesis para replicar a otro conductor que lo increpaba:
-¡Follón! ¡Calzonazos!
Ïbamos por la parte más concurrida de la ciudad. El caballero me rogó:
- Tenga usted la bondad…, porque yo no doy abasto…Hágame el favor de insultar por la ventanilla de la derecha, mientras yo insulto por la de la izquierda…
- No se si sabré…
- Sin duelo…
- Pero ¿cuándo?...
- En estos momentos puede ir usted insultando siempre, porque siempre habrá alguno que le insulte o que le vaya a insultar. No tenga reparo.
Por la ventanilla de la derecha comencé a gritar:
-¿Dónde llevas los ojos, cacatúa? ¡Cretino! ¡Golfo!
Y él por la ventanilla de la izquierda:
- ¡Bergante! ¡Malandrín! ¡Cascanueces! ”

viernes, 22 de mayo de 2009

MERCAR UN COCHE





Entre as medidas propostas para incentivar a industria automobilística, tan maltreita nestes tempos, poderíase incluír tamén a lectura obrigada de “El hombre que compró un automóvil” de Wenceslao Fernández Florez. Velaquí senón un parágrafo:


“Tu decisión de comprar un automóbil me parece plausible –dijo Garcés- y te honra mucho el haberla adoptado. Los automóbiles son las piernas de los hombres modernos. Si no tienes un coche no eres nadie. ¿No te da verguenza ser un pobre peatón?
-Si; a veces me da vergüenza –gemí.
-Naturalmente. La humanidad ha considerado siempre como un estigma el tener que andar, y desde los tiempos mas remotos procura redimirse de el, ya subiéndose a un caballo, ya moviendo las palancas de un avión, ya afrontando el ridículo sobre una bicicleta. Si tu andas eres un paria. Desde luego, te falta algo para ser un hombre de tu tiempo. Complétate con un auto.”

domingo, 17 de mayo de 2009

EN GALEGO, SEMPRE


A pesares do que digan Gloria Lago e os seus acólitos, eses infames manipuladores de Galicia Bilingüe, corren malos tempos para a galego. Xa que logo, mais que nunca hai que falalo, escribilo e defendelo: non só hoxe senón os 365 días de ano.


CANCION PARA CANTAR TODOS OS DÍAS
Hai que defender o idioma como sexa:
con rabia, con furor, a metrallazos.
Hai que defender a fala en loita rexa
con tanques, avións e a puñetazos.
Hai que ser duros, peleóns, intransixentes
cos que teñen vocación de señoritos,
cos porcos desertores repelentes,
cos cabras, cos castróns e cos cabritos.
Temos que pelexar cos renegados,
cos que intentan borrar a nosa fala.
Temos que loitar cos desleigados
que desexan matala e enterrala.
Seríamos, sen fala, uns ninguén,
unhas cantas galiñas desplumadas.
Os nosos inimigos saben ben
que as palabras vencen as espadas.
O idioma somos nós, pobo común,
vencello que nos xungue e ten en pé,
herencia secular de cada un,
fogar no que arde acesa a nosa fe.

Cancións de lusco ó fusco (Manuel María)

jueves, 23 de abril de 2009

WESTER III: RAÍCES PROFUNDAS


Marian Starret- "Non quero que o meu fillo empuñe nunca unha arma."
Shane-
"Unha arma é unha ferramenta nin mellor ni peor que calquera outra, un machado, un legón. Un revolver é bo ou malo segundo que o empuñe. Lémbreo."
Marian Starret -
"Neste val todos viviriamos mais tranquilos se non houbera ningún, incluíndo o seu."

Shane chegou a granxa dos Starret vindo das montañas. De seguida se intúe que arrastra un pasado escuro e misterioso. Vai a calquera parte pero non ten presa, por eso pode ficar un tempo no val. O tempo suficiente para volver usar o revólver cando xa non ten mais remedio, cando xa non queda outra saída.
Sam Peckinpah consideraba a Raíces profundas como unha das mellores películas do oeste e vindo de Peckinpah eso é moito. Filmada no 1951 por George Stevens contou coa presencia de Van Heflin, Jean Arthur, o impasible Alan Ladd, e o neno rubio, empalagoso e quizais pouco natural Brandón de Wilde. Tamén estaban, entre outros, Ben Jhonson como o malo arrepentido e o sinistro Jack Palance como o malo malo, provocativo e lento nos seus actos, terriblemente rápido a hora de desenfundar.
Neste filme hai aspectos que o fan distinto dos westers rodados antes: a amplitude da paisaxe que permite ver o contorno en varios quilómetros coas montañas Teton o fondo; o realismo da roupa dos actores; a meticulosidade dos decorados interiores; e sobre todo o personaxe de Shane, ese forasteiro acosado polos remorsos, arrepentido dun pasado que trata de esquecer, nunca antes un pistoleiro se reflectiu nesa crúa e real humanidade.

Despois do tiroteo final Shane dille o neno Joey Starret: "Agora vai para a casa e dille a túa nai que xa está todo arranxado e que xa non queda ningún revólver no val."
E Shane, o pistoleiro que traballou por algún tempo cun granxeiro, o solitario que pensou que podía formar parte dunha comunidade, marcha outra vez cara as montañas porque ninguén pode borrar o seu pasado, porque ninguén pode fuxir do seu destino.

* No 85 Clint Eastwood faría un remake / homenaxe con “O xinete pálido”,
filme do que quizais falemos noutra ocasión.

lunes, 13 de abril de 2009

PARANOIA

..

Desde fai algún tempo perséguenme homes de gabardinas escuras. Serán da secreta ou da CIA. Ninguén o di, os periódicos non falan deso pero a CIA tamén un cuartel en Monterroso e outro en Fornelos de Montes. Eu seino, como sei que eses homes só esperan pillarme desprevido para determe, torturarme e quen sabe que mais cousas. No supermercado un rapaz louro non me quitaba ollo e de cando en vez anotaba algo nunha libretiña verde. Así que pasei de mercar os iogures (quen sabe que carallo lle votan) e o leite ( a saber que é eso do Omega 3 e o ácido oleico, quizais un veleno que che paraliza os músculos e te deixa a mercé dos inimigos). Non me podo fiar de ninguén nin esconderme nos cines; na escuridade calquera se pode achegar paseniñamente e estrangularme con cordón de alpaca como si nada. Na cantina na que entrei a media tarde os parroquianos deixaron de xogar as cartas o verme, as empanadillas tiñan unha pinta moi rara e o dono do bar era cuspidiño a un gánster dunha película que vin hai tempo, cando aínda non me perseguían e podía entrar nos cines e mercar un refresco e botar unha soneca si a película non me chistaba moito. O conductor da liña 7 non era o de sempre. Este era un tipo con bigote, gafas de sol e un vulto sospeitoso debaixo da chaqueta, pareceume tamén que tiña unha perna ortopédica. Así que lisquei de alí e corrín cara a estación de tren pero os trens seguro que tamén están controlados, as cámaras de seguridade vixían sen descanso e os revisores son todos uns mercenarios a soldo. Non, non debo coller o tren, e os taxistas tampouco son de confianza. Ségueme un can; desde que vin a serie Rex non me fío deses bichos: teñen moi bo olfato e un sexto sentido para atoparte por moi ben que te agoches. Desconfío dun sobre avultado que meteron hai días na caixa do correo. Nalgunha sinistra oficina un funcionario revisa antigos dossiers buscando datos que poidan comprometerme. Nalgún garito un home toma un LK e carga o revólver antes de saír a por min. Xa non contesto o teléfono, seguramente está intervido e a cisterna do water fai un ruído moi raro, creo que hai micrófono escondido no retrete. Nos espellos as veces vexo estrañas sombras que queren abalanzarse sobre min. Teño que agocharme, teño que escapar, teño que fuxir desta cidade canto antes. E teño que queimar todo esto que estou escribindo, quen sabe o que pode chegar a descubrir de min nestas liñas un bo grafólogo. Maldita sexa, como voto de menos eses días nos que podía saír a rúa e pasear libremente sen que me perseguisen eses sinistros homes das gabardinas escuras.


* Cuadro: La paranoia de Ana Roldán

miércoles, 4 de marzo de 2009

SORTEO DO MEME LARPEIRO




20:35 H.
Teño que pedirvos desculpas polo atraso, pero estes días o raposo estivo bastante atarefado, perseguindo galiñas, esquivando cazadores e remoendo os resultados electorais.
Estes que seguen son os participantes no sorteo con cadanseu número:







1= LM
2= CHOUSA
3= BARREIRA
4= CARLOS SOUSA
5= ARTABRIA
6= SARAMPELO
7= PACO PENAS
8= VERMELLA
9= FRAVERNERO
10= MANUEL L. RODRIGUES
11= ZELTIA
12= VINTXUCA
13= PAIDELEO
14= MER
15= VAKASTOLAS
16= SENDA
17= MONCHO PAIS
18= RUI
19= ROXIÑA
20=ALEXANDRA
21=VANESSA DE SANTISO
22= NINSESABE
23= SEMPRE EN GALICIA-RADIO CORNELLÁ.



Tiña pensado facer o sorteo perante notario pero, amiguiños, a crises chega para todos; tiña pensado traer como testemuña o Rajoy (por aquelo de “viva el vino”, xa sabedes) pero o home anda moi ocupado celebrando o éxito nas eleccións galegas e nas eleccións vascas (nestas o PP perdeu 70.000 votos, non sei que carallo celebra). Así que vouno facer en plan mais humilde, coa colaboración da Bonoloto.
O ganador será o primeiro número que saia no sorteo da Bonoloto de hoxe 4 de marzo de 2009, sempre e cando ese número non sexa superior a 23, que é o número de participantes. Caso de ser superior non sería válido e pasaríase o número seguinte e así sucesivamente ata que se cumpra esa premisa.
¿Queda claro, non?
O sorteo como sabedes é augardente de herbas e viño de Amandi: augardente artesanal, da casa (meu pai foi augardenteiro) e viño Priscillus da Adega Lobeiras (pulsa na foto para velo mellor, si queres).
Lobeiras é unha zona da ribeira de Barantes (no cerne mesmo do canón do Sil) pola que eu teño unha especial querencia por razóns que non veñen o caso agora relatar aquí. Baste dicir que nos seus socalcos o sol, a terra e as cepas confabúlanse para ofrecernos un viño saboroso que ten moito de traballo e de arte. Un viño que hai que regalar porque o máxico non ten prezo.
Ben, pois a ver que nos depara o sorteo.
..
22:05 H.
Veño de ver o sorteo pola TV2. O primeiro número que saíu foi o 8, número válido por tanto.
¿E a quen lle corresponde? Pois a VERMELLA.
Vaia, vaia, noraboa! Xa me poñerei en contacto contigo para concretar o tema do envío.
E a tódolos demais participantes/comentaristas agradecervos a vosa colaboración neste trasteo que empezou LM como quen non quere a cousa e acabou dando moito xogo e traspasando fronteiras.
Grazas a todos-as.

jueves, 26 de febrero de 2009

CARREXADORES



Poderíanse incluír dentro da especie de automobilistas domingueiros pero son moito mais perigosos. Adoitan saír a mañá cedo do día das eleccións; van armados con vehículos (preferiblemente todoterreo) cheos de combustible e un bo feixe de papeletas do partido.
Son simpáticos, agradables, faladores, sorriso profidén e nos últimos tempos teléfono móbil para coordinarse. Recorren o rural galego con teimuda persistencia buscando a xente maior e xubilados por tódolos currunchos: na casa, na horta, no toxal, na palleira. Achéganos o colexio electoral, no camiño danlles as papeletas que gardan debaixo do asento, e ós mais coñecidos ata poidan que os conviden a unha consumición no chigre do pobo.
Son metódicos e concienzudos. Coñecen tódolos atallos da rede viaria, saben como esquivar as miradas curiosas. Gústalles pasar desapercibidos.
Por suposto colaboran desinteresadamente. ¡Ai, que sería da nosa democracia sen estes abnegados seres que traballan arreo a prol da comunidade!
Pola miña aldea toda esta pintoresca fauna ten que ver co PP. Debe ser que no asunto da carrexa dos votantes este partido ten a exclusiva.

*A viñeta é de Xosé Lois, O Carrabouxo, publicada en A Nosa Terra no 96.

domingo, 22 de febrero de 2009

ANTONIO MACHADO



“Estos días azules y este sol de la infancia”, contan que foron os últimos versos que escribiu Antonio Machado en febreiro do 39, poucos días antes do seu pasamento.
Morreu Machado en Collioure (Francia) de pena, de amargura, por mor desa España brutal, asasina, fascista, que lle xeou o corazón. Marchou lixeiro de equipaxe pero cunha alforxa poética ben ateigada.
Morreu Machado en Collioure tal día como hoxe hai 70 anos. El foi un dos primeiros poetas que lin na miña infancia. Deso xa pasaron tamén moitos anos pero algúns dos seus versos aínda me seguen estremecendo.


POR TIERRAS DE ESPAÑA
El hombre de estos campos que incendia los pinares
y su despojo aguarda como botín de guerra
antaño hubo raído los negros encinares,
talado los robustos robledos de la sierra.
Hoy ve sus pobres hijos huyendo de sus lares;
la tempestad llevarse los limos de la tierra
por los sagrados ríos hacia los anchos mares;
y en páramos malditos trabaja, sufre y yerra.
Es hijo de una estirpe de rudos caminantes,
pastores que conducen sus hordas de merinos
a Extremadura fértil, rebaños trashumantes
que mancha el polvo y dora el sol de los caminos.
Pequeño, ágil, sufrido, los ojos de hombre astuto,
hundidos, recelosos, movibles, y trazadas
cual arco de ballesta, en el semblante enjuto
de pómulos salientes, las cejas muy pobladas.
Abunda el hombre malo del campo y de la aldea,
capaz de insanos vicios y crímenes bestiales,
que bajo el pardo sayo esconde un alma fea,
esclava de los siete pecados capitales.
Los ojos siempre turbios de envidia o de tristeza,
guarda su presa y llora la que el vecino alcanza;
ni para su infortunio ni goza su riqueza;
le hieren y acongojan fortuna y malandanza.
El numen de estos campos es sanguinario y fiero;
al declinar la tarde, sobre el remoto alcor,
vereis agigantarse la forma de un arquero,
la forma de un inmenso centaruro flechador.
Vereis llanuras bélicas y paramos de asceta
- no fue por estos campos el bíblico jardín-;
son tierras para el águila, un trozo de planeta
por donde cruza errante la sombra de Caín.
(De Campos de Castilla, 1912)




EL CRIMEN FUE EN GRANADA

I
EL CRIMEN
Se le vio, caminando entre fusiles,
por una calle larga,
salir al campo frío,
aún con estrellas, de la madrugada.
Mataron a Federico
cuando la luz asomaba.
El pelotón de verdugos
no osó mirarle a la cara.
Todos cerraron los ojos;
rezaron: ¡ni Díos te salva!
Muerto cayó Federico
-sangre en la frente y plomo en las entrañas-
...Que fue en Granada el crimen
sabed -¡pobre Granada!- en su Granada...


II
EL POETA Y LA MUERTE
Se le vío caminar solo con Élla,
sin miedo a su guadaña.
-Ya el sol en torre y torre; los martillos
en yunque – yunque y yunque de las fraguas.
Hablaba Federico,
requebrando a la muerte. Ella escuchaba.
“Porque ayer en mi verso, compañera,
sonaba el golpe de tus secas palmas,
y diste el hielo a mi cantar, y el filo
a mi tragedia de tu hoz de plata,
te cantaré la carne que no tienes,
los ojos que te faltan,
tus cabellos que el viento sacudía,
los rojos labios donde te besaban...
Hoy como ayer, gitana, muerte mía,
que bien contigo a solas,
por estes aires de Granada, ¡mi Granada!”

III
Se le vío caminar....
Labrad, amigos,
de piedra y sueño, en la Alhambra,
un túmulo al poeta,
sobre una fuente donde llore el agua,
y eternamente diga:
el crimen fue en Granada, ¡en su Granada!
(De Poemas de la guerra, 1937).

viernes, 13 de febrero de 2009

MEME DAS LAMBETADAS GALEGAS


¿Quen carallo inventará os memes?
A idea deste (ó que lle chaman meme-traste) parece que saíu de LM (aí podedes atopar as bases completas) e espallouse rapidamente como si un vento nordés o empuxara. Trátase, mais ou menos, de escoller un producto típico da zona de cada un e sortealo entre todos os que deixen un comentario na entrada. A fecha tope é, sen que saiba porqué, o vinteoito de febreiro.


Primeiro foi o amigo Barreira o que me convidou a facelo: eu non o tiña nada claro. Chousa, que é un armadanzas de moito coidado, lembroumo un par de veces, LM tamén: eu seguía resistíndome. Pero apareceu Zeltia e ante o encanto coruñés as miñas defensas empezaron a fraquear.
Así que aquí me tedes cumprindo coas miñas obrigas.


Por si sentides curiosidade e lles queredes botar unha ollada esta é unha lista dos blogs que xa fixeron o meme: Chousa, que nos ofrece pan de Antas e queixo de Ulloa; Mencía, botelo e ucheira de roxóns e noces; LM, queique de Ordes; Zeltia, viño de Ulla; Leo, viño de Arbo; Cuspedepita, butelo e doce de leite; Carlos Sousa, rosquillas e licor café; Vermella e Suso Lista, percebes do Roncudo; Senda, lote de volandeiras; Artabria, tortilla de Betanzos; Barreira, carne o caldeiro; Ao pé do farelo, queixo de naviza; Morrocantando, albariño e mexillóns, Trasalba, orellas da Serra de Outes, Dorvisou, degustación de productos galegos e albariño, Manuel L. Rodrigues, empanada de berberechos da Ría de Noia, Santo 2000, filloas da avoa.
Seguramente hai mais, irei actualizándoa conforme me entere. Porque si fora para traballar na horta non se apuntaba ninguén pero para estas cousas andades finos de carallo.


Ben, ¿e que vou sortear eu? Pois como son de Sober, VIÑO DE AMANDI. Dúas botellas de mencía e, para completar o estoxo de tres botellas, unha de augardente de herbas porque despois da comida presta tomar un chupito.
Así que xa sabedes, sortearei este agasallo entre tódolos comentarios que me deixedes nesta entrada ata o 28 de febreiro. A cada comentario ireille dando un número por rigoroso orde da aparición. Por suposto, non admito comentarios anónimos nin de membros do Opus Dei.
O sorteo fareino perante dun notario e con testemuñas de distinguida reputación alcohólica.
Ó ganador ou ganadora mandareille as botellas o seu domicilio por unha entidade de recoñecido prestixio internacional: Correos. Ou aparezo eu persoalmente con elas mais ou menos a hora de xantar, xa veremos.


Outras das bases deste meme é que hai pasarlle o encargo a 3 blogs amigos para que sigan coa historia esta. Cousa díficil porque case todos están xa nominados. Creo que estes tres aínda non: Dorvisou, Isto non é un cabaré e Trasalba. Así que aí lles vai e a ver que lles parece.

martes, 10 de febrero de 2009

RAICES DO PASADO II: RETALLOS DUN SOÑO

Desde a fiestra miras
o adeus das estrelas fugaces
e pides desexos que non se han de cumprir.
Na penumbra
e sobre os cristais embazados
escribes verbas que ninguén lerá.
Segue o lume
prisioneiro da túa illa
e o silencio faise azul
na quietude invernal dos estanques.
Hoxe toca descubrir o segredo
que nos espellos se agocha,
navegar a barlovento,
beber a poción que nos fará máxicos.
Mais alá presaxios escuros
desafían a lei da gravidade.
Queda un misterio furando no corpo,
tatuaxes que escintilan no medio da bruma,
lagoas nas que perderse á beira do tempo.
Demasiadas incógnitas para esta noite,
para este soño do que só perduran
borrosos recordos.

martes, 3 de febrero de 2009

WESTER II: O FORA DA LEI


En 1976 Clint Eastwood dirixe e protagoniza esta película do oeste, ambientada na época da Guerra de Secesión. Josey Wales é un granxeiro de Missouri que se alista cos confederados cando un grupo de soldados ianquis asasinan a súa familia. Ó remate da guerra ten demasiadas contas pendentes como para renderse e convértese nun fuxitivo acosado por case todos: soldados da Unión, cazarrecompensas, traficantes, comancheiros, indios.
Mentres vai fuxindo dos seus perseguidores xúntase con outros personaxes fracasados e mesmo pintorescos; seres tan perdidos como el neses tempos difíciles e tumultuosos. Derrotado e resentido el tamén busca vinganza, e algo de paz que so atopará cando consiga vencer os fantasmas do pasado.

Esta película salvaxe, violenta e amarga ten algúns diálogos nos que merece a pena deterse.
No desarranxado saloon de Río Santo entra un pistoleiro á procura do protagonista. Antes de que falen as armas ten lugar esta conversa:
Pistoleiro: - “¿Quen de vostedes é Josey Wales?”
Josey Wales: - “Son eu.”
Pistoleiro: - “Búscano, Wales.”
Josey Wales: - “Parece que son moi popular. ¿É vostede un cazarrecompensas?”
Pistoleiro: - “De algo hai que vivir nestes días.”
Josey Wales: - “Morrer non é forma de vivir.”

E este é o diálogo entre Josey Wales e o xefe indio Dez Osos:
Josey Wales: - “Vin aquí a morrer contigo ou a vivir contigo. A ti e a min non nos asusta a morte, é mais difícil a vida cando os seres que mais quixemos foron violados ou asasinados.
Non son os gobernos quen conviven, son as persoas. Os gobernos engánante sempre, deles non se recibe unha palabra xusta nin a loita é xusta. Eu vin aquí a falar ou a loitar, como desexes. Vin para que saibas que a miña palabra de morte é certa e a miña palabra de vida tamén é certa.
Aquí viven o oso, o lobo, o antílope, o Comanche, e nos tamén viviremos aquí. Cazaremos só o necesario para subsistir como fai o Comanche. E en primavera cando marchedes o norte podedes descansar aquí e levar provisións para a viaxe. Esta é a miña palabra de vida.”
Dez Osos: - “¿E a túa palabra de morte?”
Josey Wales: - “Está nas miñas pistolas e nos teus rifles. Aceptarei calquera delas.”
Dez Osos: - “Eso que dis que conseguiremos xa o temos agora.”
Josey Wales: - “E certo, non prometo nada especial. Simplemente déixote vivir e ti déixasme vivir a min. Asegúroche que os homes poden vivir sen ter que matarse entre eles.”
Dez Osos: - “É triste que as palabras dos xefes de goberno sexan falsas. Nas túas palabras de morte hai ferro, todo Comanche pode velo, e tamén hai ferro nas túas palabras de vida. Ningún papel firmado pode impedir que fale o ferro dos homes. E bo que guerreiros como nós nos encontremos na loita pola vida ou a morte. Será a vida.”

Oxalá que a esta decisión cheguen tamén nalgunhas zonas deste malferido planeta.

viernes, 30 de enero de 2009

MANIFESTO POLA SOLIDARIEDADE







"Nesta terra hai recursos dabondo para satisfacer as necesidades de todos, pero non tantos como para satisfacer a avaricia dalguns". GANDHI.






QUEN SOMOS: Os que subscribimos este manifesto somos cidadáns no pleno uso dos nosos dereitos civís, e titulares da soberanía popular, da que emanan os poderes do Estado. Os asinantes dirixímonos a todos os cidadáns do mundo, coñecedores da situación de atraso, fame e enfermidade na que se atopa gran parte da poboación humana nun momento histórico, como o actual, no que se dispoñen dos suficientes medios políticos, económicos e científicos que puidesen solucionar estes problemas. Este manifesto ten vocación de universalidade, e vai dirixido a toda a humanidade, por iso a versión orixinal en español será traducida a diversas linguas, pois o noso propósito consiste en facer ouvir a voz da opinión pública nos lugares nos que se toman as decisións políticas e económicas do mundo.


A QUEN NOS DIRIXIMOS: Dirixímonos á clase política gobernante dos nosos países, composta por aqueles que eliximos, libremente, nunhas eleccións democráticas; así como aos máis altos mandatarios das Organizacións Internacionais, como a O.N.U. e aos Presidentes e Gobernos dos países máis ricos da terra.



MANIFESTÁMOSLLES: 1.- Que este texto ten a súa orixe na constatación da extrema situación de necesidade e de fame que sofre unha gran parte da poboación da Terra e na desigual e inxusta repartición de bens que existe actualmente no mundo.
2.- Que consideramos que dita situación é intrinsecamente perversa e non admisible nin moral nin eticamente, dado que todos os seres humanos nacen libres e iguais. Igualmente, temos presente que todos os cidadáns do mundo teñen eses dereitos desde o mesmo instante do seu nacemento e non como unha promesa futura cuxa conquista dependa da realidade política, social ou económica dos seus países.
3.- Que defendemos que é completamente inxusto, inmoral e un crime humanitario punible ante os tribunais internacionais e a Historia que, en pleno Século XXI, existan seres humanos que pasen fame no mundo, e que morran por iso. Que é un agravante dese crime que, existindo as leis internacionais suficientes, así como os medios técnicos, económicos e científicos para corrixir a devandita situación, os que exercen o poder no mundo non leven a cabo as accións necesarias para solucionar o que xeracións futuras cualificarán de verdadeiro xenocidio no que serán culpables todos aqueles que, tendo os medios para solucionar o problema, non os empregaron.
4.- Que consideramos que esta inxusta situación é contraria ao dereito Natural, aos Dereitos humanos e ás normas da máis elemental ética, e entendemos que chegou o momento de que a voz da opinión pública esixa dos seus gobernantes o final de tal estado de cousas.
5.- Que o presente manifesto non é un manifesto utópico; e que tampouco é un manifesto político, nin se pretende co mesmo a instauración dunha nova orde política ou socio-económico mundial, nin ningún menoscabo do tecido empresarial, sanitario e social do mundo desenvolvido, senón a máis elemental xustiza cos desfavorecidos.



POR TODO ISO, ESIXIMOS aos nosos GOBERNANTES:
1.- A adopción de medidas inmediatas e urxentes para paliar tal situación de fame, enfermidade e desnutrición no terceiro mundo. Consideramos que tales medidas non constitúen unha utopía, senón que son perfectamente viables e posibles.
2.- Manter o compromiso de cumprir os Obxectivos do Milenio que, establecidos polas Nacións Unidas no ano 2000, definen os principios aos que ha de axustarse a actuación dos paises e do sistema económico internacional para superar, co horizonte fixado no 2015, as inxustizas que afectan a humanidade.

3.- A realización de accións solidarias sistemáticas cos países máis desfavorecidos e que se estableza unha orde lóxica e humana de prioridades na política económica, con proxectos intelixentes que creen riqueza e postos de traballo nos países pobres, facilitando un desenvolvemento sustentable e un progreso que lles axude, ademais, á consolidación dunha rede sanitaria, económica e social estable que faga imposible o retorno á situación de partida e favoreza a consolidación dun réxime político interno democratico.

4.- Que se tomen as medidas necesarias para que os países ricos destinen unha parte dos seus orzamentos á creación de riqueza e de empresas nos países máis desfavorecidos; así como a adopción dun acordo internacional, que debería subscribirse na ONU de obrigado cumprimento para os países desenvolvidos.
5.- A implantación dun código ético que regule a estratexia das empresas multinacionais, así como a eliminación dos paraísos fiscais e a aplicación da taxa Tobin ás transaccións comerciais internacionais, que permita crear un fondo de solidariedade xestionado polas Nacións Unidas.
6.- Non aceptaremos simples declaracións de principios que non se traduzan en políticas concretas. En definitiva, APELAMOS ao sentido da xenerosidade e da humanidade de todos, e fundamentalmente da clase política internacional.


Desde a terra que espera e cre firmemente na Solidariedade que constrúa un mundo mellor e máis xusto, a 30 de xaneiro de 2009.


............A iniciativa deste manifesto partiu do blog de Cornelius, que conste.

lunes, 26 de enero de 2009

DE BOIS E VACAS


Hoxe comeza o ano 4707 para os chinos. Segundo o seu calendario a cada ano correspóndelle un animal, neste caso é o BOI.
Eso será en China, aquí penso que é mais apropiado chamarlle a este 2009 ano das VACAS FRACAS.

lunes, 19 de enero de 2009

BUSH GO HOME (VAITE PRÁ CASA)


Mañá, día 20, George W. Bush remata o seu mandato, xa era hora.
Pasará a historia como o peor presidente dos Estados Unidos: chegou o poder nunhas eleccións fraudulentas e grazas os chanchullos dos votos da Florida; meteu o mundo en dúas guerras, na de Irak (inxusta, ilegal e absurda) baseándose en informes falsos e enganando os seus aliados; é un acérrimo defensor da pena de morte e demostrouno con creces cando foi gobernador de Texas; promoveu o uso de tortura e o terrorismo de estado; permitiu a creación desa aberración de prisión chamada Guantánamo (denunciada pola ONU por violación sistemática dos dereitos humanos) e dunha rede de cárceres secretas e centros de detención ilegais arredor do mundo; ten gran parte de culpa da crises económica que padecemos; non ratificou o Protocolo de Kioto porque non lle importa nada o cambio climático nin a degradación do planeta (neste caso poida que teña de asesor o primo de Rajoy); semella que o seu coeficiente intelectual está baixos mínimos e creo que tamén foi borrachín na súa xuventude.
Pois ben este é o individuo que foi presidente de EEUU durante 8 anos.

Ata nunca, señor Bush! Goodbye, cabronazo!!

..........................................Si queres podes despedirte aquí de Bush.

jueves, 8 de enero de 2009

PALESTINA... OUTRA VEZ


En abril do 2007 xa falei aquí de Palestina. Por desgracia o texto sigue tendo plena vixencia. ¿A que nivel de catástrofe temos que chegar para que medre algo de cordura e sentido común nesa zona? ¿Cantos mortos hai que poñer enriba da mesa para que Europa, EEUU e a comunidade internacional fagan algo?
Israel leva décadas incumprindo as resolucións da ONU sen que reciba desta mais que reproches mornos. ¿Ata cando esta permisividade que non se ten con outros países?
Fai 70 anos os nazis querían acabar cos xudeus. Agora estes queren rematar cos palestinos: van por bo camiño (xa os teñen en campos de concentración), se lles damos tempo conseguirano.
A historia da infamia empéñase en repetirse. ¿Ata cando o consentiremos?

lunes, 5 de enero de 2009

ZARROTAS


Fai uns días facendo sendeirismo por Cerdedo, preto dun regato que baixa do pobo de Carballas, atopei unha nova clase de zarrota que ben se podería chamar Lepiota granítica, pero admítense suxerencias.