Entrega do Premio Avelina Valladares

Faro de Vigo

Entrega del Premio Avelina Valladares en la Festa da Poesía

30.11.2019 | 02:20

Bernabé/Cris M.V.

| A Estrada entregó ayer una nueva edición del Premio de Poesía Avelina Valladares en el marco de la celebración de la Festa da Poesía, que contó con un numeroso número de ciudadanos -de los ámbitos educativo, político, empresarial, deportivo y cultural- para el recitado de muchos y variados poemas. En memoria de la célebre poetisa de Vilancosta, Ramón Sandoval sumó su nombre, ya de forma oficial, a la nómina de premiados con el Avelina Valladares. Lo hizo con la obra Nas esquinas do frío, que se impuso entre la veintena de poemarios presentados al certamen.

Axuste de contas

Como un golpe de mar

na metade da fronte

como un golpe de mar

cando os mariños poñen rumbo

ó corazón da noiteboa.

Polos recantos voaron bolboretas azuis

que despois se desfacían

contra as hélices dos avións

que sucaban un ceo encapotado.

Unha fumareda envolve as horas

das malditas madrugadas

nun axuste de contas comigo mesmo.

A infancia saloucando polas congostras

a infancia convertida en cinzas

coma o cadáver dun animal

sacrificado ós vellos deuses

cando os reis magos 

non puideron  chegar a tempo

porque trabucaron o camiño

e acabaron indocumentados

delirando en calquera comisaría

e a carón do presebe 

só queda o recendo da morriña

do que puido ser e non foi

e un cartel  na porta

de “Pechado por reformas”.

                                  Do poemario "A pel no asfalto", incluído no libro "Zocas e decibelios"

Corazón de lóstrego

Alguén viaxou no tempo

buscando unha espada

alguén soubo poñerlle voz

á dor e ás pedras

á penumbra e ás máscaras.

Alguén vindo de moi lonxe

inventou a caligrafía torpe dos nenos

as carambolas a catro bandas

as apertas que non se esquecen

descubriu a cara oculta da Lúa

o mapa para chegar a Shambala

e rescatou unha tarde de decembro

unha bala sen xustificación

e unha fotografía de John Lennon.

Alguén vindo de moi dentro

fíxose corazón de lóstrego

neses días calmos

nos que o vento eternízase

e convértese en pomba

e en caricia sincera.

Nas súas mans de choiva

estaban os refuxios

as maletas, a dignidade

os ronseis das gamelas

coma un vendaval de urxencias

sobre as augas.

A súa palabra tróuxonos

alboradas máis limpas

a mirada como escuma

gabeando cara ós dedos

os dedos abrindo xanelas

no colo da paisaxe

abrindo fronteiras

e dándonos a posibilidade

de ser nós mesmos.

Alguén vindo de moi dentro

díxonos o seu nome

e non soubemos conservalo

e na dor e nas pedras

e na penumbra e nas máscaras

apagáronse os ecos

e todo quedou en silencio.

Agora a luz do cristal  borrouse

agora todo parece tan só un soño.

                               Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"
                              A foto é de Arnaitz Fernández

Equipaxe final

Recuperar 
as palabras gastadas

deste alfabeto 
de incerteza

as feridas 
abertas polas ondas

dun chapapote  sen compaixón

os xestos vagos e torpes

de tantos encontros perdidos

o tremor de dúas pupilas

mirando dende a fondura

dun cristal emocionado

a nudez dunhas caricias

o milagre dunha canción

abrazando os farois

unha bágoa alimentada de estigmas

de bicos e de lúas

uns peitos  abríndose á luz

unha pel

tantas lembranzas.

Xemer un instante na arxila

que modela os nosos rostros

sentir a marea dun cabalo salvaxe

galopando os máis íntimos recordos

romper o vello sortilexio

do que nunca fun e ser agora

gota, lume, crepúsculo

folla, ponte, latexo

e durmirme paseniño

como intentando esperar.