Sen billete de volta

Porque hoxe é un deses días nos que un pensa
que ten que rachar con todo. E, por riba, aínda é luns.

Agora
cando xa non quedan cómplices na barricada
nin un as na manga agochado,
cando os paraísos
están en perigo de extinción
neste planeta dominado pola avaricia,
neste caos de máscaras e sumidoiros,
de chemineas, velenos,
buguinas entolecidas,
cordilleiras de cemento,
rañaceos da frustración,
agora, digo,
vestireime de escuro
e, sen billete de volta,
sairei a desgarrar a néboa coas mans,
buscarei de vagar
as estradas mais estreitas,
os furanchos mais perdidos,
as aldeas mais illadas
e nalgún lugar anónimo
onde ninguén me coñeza,
onde para todos sexa un estraño,
unha sombra, a penas eso,
un murmurio, a penas nada,
quizais poda atopar un recanto
no que por un momento
me sinta un pouco feliz.

MEME: PASSION QUILT

Fun nomeado por Ninsesabe para facer un meme que se chama Passión Quilt e que non sei moi ben de que vai. Parece ser que hai que postear unha imaxe que nos importe ou apaixone especialmente e explicar porqué. Unha das normas do meme e convidar a outras personas para que sigan a cadea. Non farei tal pero si alguén quere coller o testigo que libremente o faga.
Puxen a palabra Quilt no traductor e saíume edredón e aínda entendín menos. Confeso que estiven a piques de sacar unha foto da roupa da cama. O final, creo que con bo criterio, puxen esta outra (unha vista, algúns xa vos decatariades, do canón do Sil na Ribeira Sacra) que me lembra a infancia, esa época de xogos e ilusións que quizais nunca debéramos superar.
Algunhas tardes cando era rapaz ía por carreiros que atravesaban devesas e toxais (que hoxe xa están intransitables) e chegaba a ladeira do monte de Barantes a unha zona chamada Reboredo. Alí sentábame nun penedo, entre carpazas e uces, e deixaba pasar o tempo ollando a natureza salvaxe e fermosa que me rodeaba: o canón do Sil en todo o seu esplendor, un mundo penedío de formas singulares e caprichosas, mitoloxía xeolóxica aloumiñando os sentidos e a imaxinación do neno que se desborda a procura de covas e tesouros agochados; algunhas viñas espalladas pola ribeira, Lobeiras, Emparadeada, o regato do Cachufeiro; ladeiras escarpadas, socalcos tecidos polo home as veces desafiando a mesma lei da gravidade, e o río Sil mais abaixo como unha fronteira onde o Casiano amarraba a súa barca de caracocha de castiñeiro como un xoguete fráxil e prohibido. Mais alá estaba Ourense e os “caldelaos rabudos”, regueiros que baixaban impetuosos e o Mosteiro de Santa Cristina regalando serenidade entre as árbores. Era fermoso deixar pasar o tempo así.
Daquela nada sabía das opas hostiles, dos atascos en hora punta, da dinámica de fluxos, da xeopolítica, da disfunción eréctil, das hipotecas. Tiña moitos soños e as únicas preocupacións era gañar o partido de fútbol do domingo ou as carreiras de bicicletas.
De cando en vez volvo a ese mundo e séntome nun penedo. As viñas fóronse abandonando case todas, onde antes medraban cepas agora prosperan silvas, fentos, xestas e sobreiras, e os antigos carreiros que tanto saben de cestos de uvas, de feixes de leña, de suor e faladoiros, están engulidos pola vexetación. Mais a vista segue a ser fermosa, o canón segue amosándonos a súa agreste fisionomía e o Sil segue alá abaixo coma sempre, un pouco mais orfo, eso si, porque xa hai anos que a barca de caracocha de castiñeiro do Casiano non está amarrada a súa beira.

RAMONCÍN E TOP MANTA

Pois si. Merquei o último recopilatorio de Ramoncín, Memoria Audiovisual 1978-2008, que está composto por 2 CDs (que fan un recorrido polas súas cancións mais emblemáticas) e un DVD (no que se inclúen actuacións en TV e un concerto acústico en directo).
Pois ben, a información que se nos ofrece na contraportada con respecto a duración das cancións do DVD é falsa. Exemplos:
Marica de terciopelo: segundo a contraportada dura 11, 28 m; duración real: 3, 01m.
Blues para un camello: segundo a contraportada dura 2,08 m; duración real: 1, 34 m.
Rock and roll duduá: segundo a contraportada dura 3, 26 m; duración real: 2,31 m.
Chuli: segundo a contraportada dura 2,08 m; duración real: 1,07 m.
As oito primeiras cancións debían durar 35,56 m. En realidade duran 23, 56 m. ¿Onde están os 12 minutos que faltan? Xa non quixen seguir contabilizando o tempo das outras cancións.
O certo é que me sinto estafado. Pode que estes fallos haxa que computarllos a casa editora (neste caso EMI) pero sorpréndeme que Ramoncín ( tan a favor da honestidade, tan adaíl do xogo limpo, tan crítico coa piratería, tan en contra da picaresca) non controle e supervise estes detalles. Porque neste caso quen engana é el. Xa se sabe, na casa do ferreiro coitelo de pao.
Se fora agora mercábao no top manta. Eses minutos seguirían faltando pero polo menos sairíanme moito mais baratos.

LENDO A GARCÍA LORCA

Estes días volvín a ler unha antoloxía poética de García Lorca que, baixo o título de “Preciosa y el aire”, foi editada polo Instituto Cubano del Libro en 1976. Eu merqueina no 93 a un velliño que vendía libros de segunda man nunha das rúas da Habana. Fai un recorrido pola obra poética de Federico dende o seu primeiro “Libro de poemas” en 1921, ata os últimos como “Diván del Tamarit”, do 36.
Mentres relía a escolma decateime de que hoxe cúmprense 110 anos do seu nacemento. Federico naceu en Fuente Vaqueros, Granada, en 1898 e co paso do tempo será considerado como un dos máximos expoñentes da poesía española do século XX e un dos mais grandes dramaturgos.
É a súa unha poesía rica en metáforas (empregadas dunha forma moi persoal, atrevida e mesmo insólita) que soubo combinar perfectamente con elementos tradicionais como o folclore, a tradición andaluza e mora, a música popular, ou o universo xitano o que envolveu dun aura de romanticismo; poesía cargada de colorido e musicalidade que mestura elementos populares e vangardistas; poesía expresiva na que latexa un sentimento tráxico da vida.
Do seu paso por Norteamérica deixounos “Poeta en Nueva York” onde agroma con forza a denuncia social e o surrealismo. Versos de angustia e horror ante paisaxes desolados, unha crítica desgarrada da sociedade impersoal e mecanizada das grandes urbes, promotoras das inxustizas sociais.
Cento dez anos se cumpren hoxe do nacemento de García Lorca, o home que escribiu “En la bandera de la libertad bordé el amor mas grande de mi vida”; o home o que asasinaron as hordas franquistas en agosto do 36 por “rojo y maricón”, quizais tamén por ser poeta.


LA AURORA (de Poeta en Nueva York)
La aurora de Nueva York tiene
cuatro columnas de cieno
y un huracán de negras palomas
que chapotean las aguas podridas.

La aurora de Nueva York gime
por las inmensas escaleras
buscando entre las aristas
nardos de angustia dibujada.

La aurora llega y nadie la recibe en su boca
porque allí no hay mañana ni esperanza posible.
A veces las monedas en enjambres furiosos
taladran y devoran abandonados niños.

Los primeros que salen comprenden con sus huesos
que no habrá paraíso ni amores deshojados;
saben que van al cieno de números y leyes,
a los juegos sin arte, a sudores sin fruto.

La luz es sepultada por cadenas y ruídos
en impúdico reto de ciencia sin raíces.
Por los barrios hay gentes que vacilan insomnes
como recién salidas de un naufragio de sangre.



GACELA DEL AMOR IMPREVISTO (de Diván del Tamarit)
Nadie comprendía el perfume
de la oscura magnolia de tu vientre.
Nadie sabía que martirizabas
un colibrí de amor entre los dientes.

Mil caballitos persas se dormían
en la plaza con luna de tu frente,
mientras que yo enlazaba cuatro noches
tu cintura, enemiga de la nieve.

Entre yeso y jazmines, tu mirada
era un pálido ramo de simientes.
Yo busqué, para darte, por mi pecho
las letras de marfil que dicen siempre,

siempre, siempre: jardín de mi agonía,
tu cuerpo fugitivo para siempre,
la sangre de tus venas en mi boca,
tu boca ya sin luz para mi muerte.