sábado, 20 de febrero de 2021

Acróstico, de Lois Pereiro

 


Somentes

intentaba conseguir

deixar na terra

algo de min que me sobrevivise

 

sabendo que debería ter sabido

impedirme a min mesmo

descubrir que só fun un interludio

atroz entre dous muros de silencio

 

só puiden evitar vivindo á sombra

inocularlle para sempre a quen amaba

doses letais de amor que envelenaba

a súa alma cunha dor eterna

 

substituíndo o desexo polo exilio

iniciei a viaxe sen retorno

deixándome levar sen resistencia

ó fondo dunha interna

aniquilación chea de nostalxia.

 

Lois Pereiro: “Poesía última da amor e enfermidade”

jueves, 11 de febrero de 2021

Non darnos por vencidos

 


este ceo ten a mirada triste

coma un peregrino

que vén de moi lonxe

 

o horizonte busca unha saída

detrás do ronsel

que deixan as nubes

 

polos tellados liscan

os que non queren morrer

como heroes

alí as distancias son máis curtas

ninguén pregunta polos anxos caídos

e as feridas cicatrizan antes

 

sinto a choiva

a través das pingueiras podo ver

ó neno que fun hai moito tempo

no outro lado do mundo

                                               "Do meu libro "Nas esquinas do frío", 

domingo, 7 de febrero de 2021

A nena da curva

 


As cousas van mal: ultimamente, a nena da curva a min aparecéseme ata no medio das rectas.