Feliz 2020

Escuros presaxios

Dende a fiestra admiras

o encanto do arco da vella

e pides desexos que non se han de cumprir.

Mentres che esvara unha bágoa

escribes verbas que ninguén lerá

sobre os cristais embazados.

Segue a chama

prisioneira da túa illa

e o silencio faise azul

na quietude invernal dos estanques.

Hoxe toca descubrir o segredo

que se agocha nos oráculos

navegar a barlovento

beber a poción que nos fará máxicos

máis alá de presaxios escuros

que desafían a lei da gravidade.

Queda un misterio  furando no corpo

tatuaxes que escintilan no medio da brétema

lagoas nas que perderse a través dos séculos.

Demasiadas incógnitas para esta visión

da que só perduran borrosas imaxes.

                                 Do poemario "A pel no asfalto", incluído no libro "Zocas e decibelios".

Fóra da bruma

Non é necesario andar ás présas

para alcanzar o sendeiro que buscamos

tampouco poden atoparse nas restrebas

as cifras e as espiñas

que deteñen ós ordenadores.

Todo está escrito no péndulo dos anos

que turran por nós mentres o vento

debuxa nubes na tarde

e os paxaros xogan

a esconderse entre as árbores.

Quizais non sexa tan dura a caída

si sabemos que non é a viaxe o que importa.

É a voz a que lle bota

un pulso ás estrelas nómades

permítenos nadar contracorrente

espantar os meigallos

e quedarnos fóra da bruma

canto a liorta ameaza con estenderse

e o po do camiño

non é mais que unha escusa

para seguir utilizando os atallos

que nos levan outra vez ó punto de partida.

                         Do poemario "Cartografía da infancia", incluido no libro "Zocas e decibelios"

                        A foto é de K. Janneth F.

Nas esquinas do frío

 "Nas esquinas do frío", Premio de Poesía Avelina Valladares, publicado por Edicións Fervenza, xa chegou ás librarías. Aí está, agardando pol@s lector@s.

Entrega do Premio Avelina Valladares

Faro de Vigo

Entrega del Premio Avelina Valladares en la Festa da Poesía

30.11.2019 | 02:20

Bernabé/Cris M.V.

| A Estrada entregó ayer una nueva edición del Premio de Poesía Avelina Valladares en el marco de la celebración de la Festa da Poesía, que contó con un numeroso número de ciudadanos -de los ámbitos educativo, político, empresarial, deportivo y cultural- para el recitado de muchos y variados poemas. En memoria de la célebre poetisa de Vilancosta, Ramón Sandoval sumó su nombre, ya de forma oficial, a la nómina de premiados con el Avelina Valladares. Lo hizo con la obra Nas esquinas do frío, que se impuso entre la veintena de poemarios presentados al certamen.

Axuste de contas

Como un golpe de mar

na metade da fronte

como un golpe de mar

cando os mariños poñen rumbo

ó corazón da noiteboa.

Polos recantos voaron bolboretas azuis

que despois se desfacían

contra as hélices dos avións

que sucaban un ceo encapotado.

Unha fumareda envolve as horas

das malditas madrugadas

nun axuste de contas comigo mesmo.

A infancia saloucando polas congostras

a infancia convertida en cinzas

coma o cadáver dun animal

sacrificado ós vellos deuses

cando os reis magos 

non puideron  chegar a tempo

porque trabucaron o camiño

e acabaron indocumentados

delirando en calquera comisaría

e a carón do presebe 

só queda o recendo da morriña

do que puido ser e non foi

e un cartel  na porta

de “Pechado por reformas”.

                                  Do poemario "A pel no asfalto", incluído no libro "Zocas e decibelios"

Corazón de lóstrego

Alguén viaxou no tempo

buscando unha espada

alguén soubo poñerlle voz

á dor e ás pedras

á penumbra e ás máscaras.

Alguén vindo de moi lonxe

inventou a caligrafía torpe dos nenos

as carambolas a catro bandas

as apertas que non se esquecen

descubriu a cara oculta da Lúa

o mapa para chegar a Shambala

e rescatou unha tarde de decembro

unha bala sen xustificación

e unha fotografía de John Lennon.

Alguén vindo de moi dentro

fíxose corazón de lóstrego

neses días calmos

nos que o vento eternízase

e convértese en pomba

e en caricia sincera.

Nas súas mans de choiva

estaban os refuxios

as maletas, a dignidade

os ronseis das gamelas

coma un vendaval de urxencias

sobre as augas.

A súa palabra tróuxonos

alboradas máis limpas

a mirada como escuma

gabeando cara ós dedos

os dedos abrindo xanelas

no colo da paisaxe

abrindo fronteiras

e dándonos a posibilidade

de ser nós mesmos.

Alguén vindo de moi dentro

díxonos o seu nome

e non soubemos conservalo

e na dor e nas pedras

e na penumbra e nas máscaras

apagáronse os ecos

e todo quedou en silencio.

Agora a luz do cristal  borrouse

agora todo parece tan só un soño.

                               Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"
                              A foto é de Arnaitz Fernández

Equipaxe final

Recuperar 
as palabras gastadas

deste alfabeto 
de incerteza

as feridas 
abertas polas ondas

dun chapapote  sen compaixón

os xestos vagos e torpes

de tantos encontros perdidos

o tremor de dúas pupilas

mirando dende a fondura

dun cristal emocionado

a nudez dunhas caricias

o milagre dunha canción

abrazando os farois

unha bágoa alimentada de estigmas

de bicos e de lúas

uns peitos  abríndose á luz

unha pel

tantas lembranzas.

Xemer un instante na arxila

que modela os nosos rostros

sentir a marea dun cabalo salvaxe

galopando os máis íntimos recordos

romper o vello sortilexio

do que nunca fun e ser agora

gota, lume, crepúsculo

folla, ponte, latexo

e durmirme paseniño

como intentando esperar.

Escribir para a cinsa

Hai días en que custa abrir as pálpebras

para camiñar de novo

sei que teño que loitar

pero fico deitado na alfombra

escoitando ó vello Dylan

e mascando chicle

mentres  alguén chora ou morre

e a desidia escorrega

polo regato da indiferenza.

Porque hai días

que esconden tesoiras entre o orballo

caixeiros fóra de servizo

corazóns fechados como petos

cavorcos que non teñen saída

latexos ou imaxes que son como ameazas

porque hai días

perigosamente cargados de fastío

porque hai un tempo

no que agroma pesaroso o desánimo

hoxe esta presada de terra feita home

escribirá para a cinsa, esa cinsa

na que medrarán novos folgos

na brincadeira luz doutras mañás.

                   Do poemario "A pel no asfalto", incluído no libro "Zocas e decibelios"

Pesadelo asfáltico

Non berredes máis, irmáns, non berredes

que o asfalto zugaravos ata os miolos

a cada golpe seredes máis pequenos.

Monicreques dun castelo de naipes

autómatas en cidades sen alma

deixaredes anacos de  vida

en cada recuncho

da pel das baldosas

beberedes fume e po

para cuspilo despois

trousando tristura  pola boca.

As eirugas de metal esmagarán os corpos

coas poutas enchidas de veleno

as lesmas de metal chucharanvos

ata a derradeira gota de vida.

Non busquedes aliados, non os hai

non, non hai piedade

entre o cemento e o bruído

non hai lugar para a súplica e a esperanza.

Os brazos ensanguentados emerxerán

enarborando bandeiras rotas

entre treboadas de morte e destrución

manarán os ollos regueiros de bágoas

que xa nada valen

buscando entre saloucos a luz infinda.

Xa non haberá tempo

non haberá tempo para esconderse

non haberá tempo para fuxir

non haberá tempo para volver atrás.

O último paso xa foi dado

e con el a caída inevitable

e non berredes, irmáns, non berredes

que non hai piedade entre o asfalto.

                                         Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"

Caer amodo

Buscar a liberdade no asfalto

é precipitarse a un abismo sen paracaídas

esnafrarse de impotencia e coas mans

se aínda quedan desfacer  laxes

guindastres e moreas de tixolos.

Nos ollos enchoupados de preguntas

derrétense as  conexións.

Agardamos un movemento

un saúdo visceral

unha atracción

pero as verbas esvaran lamacentas

foxen a cegas

e os pasos

resoan cada vez máis lonxe.

Confiamos que o día traerá a claridade

dará forza nova ós vestidos e ás campás

decisión nas encrucilladas

e outra vez as rúas serán manancial

e os muros un mar verde.

Ata que algo fai tremer o pulso

un calafrío percorre os ombreiros

axítanos, patexa, fálanos á orella

rípanos da utopía feliz

que argallamos por uns intres

e os ollos ábrense máis e máis

e comprendemos.

Daquela só esperamos

ir caendo máis amodo

o sorriso que disfraza a desgana

unha áncora, un corpo espido

o baúl dos recordos

unha sombra, un empurrón

un solpor morno

silencio

esquecemento

unha tumba.

                             Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"

Premio Avelina Valladares

Noticia do Faro de Vigo

El vigués Ramón Sandoval, Premio Avelina Valladares

Lo obtiene con su poemario "Nas esquinas do frío"

Ana Cela/A Estrada 23.09.2019 | 19:23

El jurado, ayer, antes de dar a conocer su decisión. Bernabé/Juan Carlos Asorey

El vigués Ramón Sandoval Pérez suma su nombre a la nómina de ganadores del Premio de Poesía Avelina Valladares, que convoca el Concello de A Estrada en honor a la célebre poetisa de Vilancosta. Su poemario fue elegido entre los 20 que finalmente se presentaron al certamen –tres de ellos se dieron de baja– y que valoró el jurado compuesto por Ana Cabaleiro, Rosalía Morlán, David Otero, Esteban Folgar y Dolores Araújo, en calidad de secretaria.
La obra ganadora se presentó bajo el lema de Capricornio. Una vez abierta la plica se conoció el nombre del autor y también el título del poemario, Nas esquinas do frío.
El jurado se reunió esta mañana –a partir de las 12.00 horas– en la sala de juntas del consistorio estradense. Hora y media después dio a conocer su decisión. Destacó en su acta que se trata de un poemario en el que el autor "aborda conceptos sociales de contemporaneidad desde una cualitativa profundidad, acompañada de frescura y base poética".
Añaden las personas encargadas de elegir la obra ganadora de esta vigésimo tercera edición del premio estradense de poesía que "el tono de los poemas va por el pesimismo generado en la experiencia vital, donde se subraya la esperanza de no darse por vencidos". "La frescura de los versos, sin perder la profundidad de su contendido, registrado en lo literario y lo poético hace a este poemario merecedor del premio Avelina Valladares", indica el fallo.
Ramón Sandoval Pérez suma el Avelina Valladares al Premio de Poesía Victoriano Taibo, un galardón que obtuvo por su obra Territorios estraños. Este es uno de los dos títulos publicados por el autor, junto con Como una lluvia.

Última estación

Quixera que os portais estiveran abertos

que nas miradas alumeara a paixón

que a palabra retorno fora posible

e o recendo de tardes de verán

e bicos salgados

quentaran aínda este aire de outono.

E quixera chegar ó paraíso dos seus ollos

para arrebolar un feixe de preguntas

buscando respostas que poñan

algo de sentido a esta cidade

de xeómetras e condutores aloucados.

Ó final é o desencanto

a anguria de descubrir que a realidade

e outra, máis triste, máis rota

que o pasado non volve

e que todo fica sombrío

nesta estación abandonada

a carón dun crepúsculo de falsos tótems.

                        Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"
                                                                                          A foto é de Víctor M. Peña

Weekend: balance de domingo

Agora que sentimos o peito

burbullando de paixón

que podemos berrar sen receo

a que rachen as estrelas

que a conta bancaria  bota fume

polas fendas dos caixeiros

que aínda queda resaca

mais tamén propósito de emenda.

Agora que buscamos a liberdade

que nos negaron os mitos

as axencias de publicidade

Levi Strauss e a televisión

agora que ata a nosa pel cansa

chegou o recendo do Atlántico.

Agora que xa temos risa, fe, orgullo

un feixe de raíces célticas

sentimentos sen segredos

un latexo que vén de moi lonxe

e algunhas outras ilusións.

Agora, hoxe, un domingo calquera

tentamos, sen sorte, que o noso saldo sexa positivo.

                                    Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"

Weekend: sábado noite

Deixar ca bebida esvare

na gorxa ousada e sedenta

saudar, facer amigos, sorrir

falar de cousas sen senso

ser conquistador entre as rapazas

ser filósofo na porta dos WC.

Berrarlle os escaparates

que venden mellor e máis barato

e despois fuxir do acoso

das fiestras alumeadas

camiñar ledo e sen vergoña

e cambalear de cando en vez.

E máis tarde co apuro

do albor sobre as costas

cando xa toquen fondo diñeiro e tabaco

cando o cansazo suba polas pernas

e navegue polos ollos

cando a luz dea medo

e o centro de gravidade non exista

acercarse ó derradeiro garito aberto

para seguir bebendo o necesario alcol

que faga realidade o naufraxio

dun sábado calquera pola noite.

                             Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"