Non teño máis palabras que ofrecer
non vos estrañe, pois
que non mida os pasos
nin ensine o que agocho nos bolsos.
Tampouco vos sorprendades
se baixo a vista
se arelo as sombras
se disimulo as mancaduras
se me esquezo de cousas que nunca coñecín
se busco o teléfono dos perdedores
nas páxinas marelas do
purgatorio
e se me refuxio acotío no meu tobo unipersoal.
Simplemente é que camiño
deste modo pola vida
e ante as portas que se pechan
e as gallas que me estorban
non esperedes berros nin reproches.
Desde o berce do solitario
reclamo o meu dereito ó silencio.
Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"
