lunes, 21 de septiembre de 2015

Non hai mal que por ben non veña


O destino de Osama Abdul Mohsen era saltar fronteiras, esquivar gardas fronteirizas, recorrer km e km por estradas que quizais levan a ningures: un ser anónimo, un refuxiado máis nesta deshumanizada Europa.
Pero no seu camiño cruzouse Petra Lazslo, unha periodista húngara, unha reporteira intrépida que gusta de estar sempre o  pé da noticia.
E todo cambiou. A imaxe de  Osama caendo co seu fillo en brazos atravesou os continentes, ocupou periódicos e telediarios, incendiou as redes sociais. Agora Osama está en España, foi recibido cos brazos abertos, é un heroe. Florentino Pérez, ese ser superior, dedicoulle o seu mellor sorriso. O fillo, Zaid, saltou ó Bernabeu da man do  seu ídolo, Cristiano Ronaldo,  algo que so está o alcance dos elixidos.
Osama vai traballar de adestrador de fútbol, terá un soldo xusto. Si sabe xogar ben as súas cartas cansarase de facer entrevistas, publicará un libro e mesmo pode ser un dos concursantes na próxima edición de Superviventes.
E todo por unha cambadela: un acto noxento e miserable pero que resultou ser do máis beneficioso. Agora si que entendo a frase esa de que “Deus escribe dereito con liñas tortas”.
Pero, quen é Petra Lazslo e porqué actuou así? Teño para min unha hipótese.
Polas súas veas corre sangue zíngara, esa antiga estirpe que ó longo dos séculos e das migracións foi quen de adquirir unha conciencia profunda do universo, de descifrar os arcanos do tempo e o espazo, e mesmo de predicir o futuro con so botar unha ollada.
Petra Lazslo, herdeira de tal ancestral sabedoría, viu a Osama correndo cara ela co seu fillo en brazos e nunha máxica décima de segundo soubo todo o que podía facer por eles con so estirar a man, quero dicir con so estirar a  perna esquerda. Así que deulle a orde correspondente a súa extremidade inferior.
E fíxoo coa xenerosidade que caracteriza as grandes persoas: sabendo que despois sería incomprendida, insultada, difamada,  ameazada, despedida do seu traballo, sinalada por todos co dedo da ignominia, mesmo creo que a queren meter no talego.
Pero a Petra non lle importa toda esa incomprensión. Ela sabe que obrou correctamente. Ela sabe (e eu tamén) que fixo o xusto e o necesario para que un home bo e o seu fillo puideran ter un futuro mellor.

Alá é grande, e os camiños do Señor son inescrutables. Amén.

jueves, 10 de septiembre de 2015

Para empezar a preocuparse


Cando os bancos
máis sólidos e de fiar
son os de néboa.
Cando o principio de incerteza 
manexa as rendas dos semáforos.
Cando as mensaxes
que mandamos nas botellas
son chamadas de auxilio
ó noso asesor fiscal.
Cando na moviola Zarra
falla o gol contra Inglaterra.
Cando o que queda a flor de pel
é un corazón en bancarrota
e unha gastroenterite endémica.
Cando os golpes baixos  son a nivel
dos fociños e para elixir os perdedores
cómpre recorrer a foto finish.
Cando hai que viaxar ó estranxeiro
para sentirse como na casa.
Cando os domingos saben a martes,
cando deteñen as verbas por exceso de honestidade,
cando proliferan as listaxes  de promesas incumpridas,
cando as saídas de incendio están tapiadas.
Cando as teas de araña secuestran os dicionarios,
cando as balas chegan antes do previsto
e o peso das ausencias pon en perigo
a estabilidade emocional do planeta,
entón é  como para empezar a preocuparse.
                                                      Do libro "Territorios estraños"