BLAS DE OTERO

Os 30 anos da súa morte quero lembrar nesta cova ó poeta que pediu a paz e a palabra, ó poeta que cambiou tódolos seus versos por un home en paz, ó poeta do desarraigo pero tamén do encontro e a esperanza, ó poeta da inmensa maioría, ó poeta que atopou ós homes mentres buscaba á Deus.
Falo de Blas de Otero.


BIOTZ-BEGIETAN
Ahora
voy a contar la historia de mi vida
en un abecedario ceniciento.
El país de los ricos rodeando mi cintura
y todo lo demás. Escribo y callo.

Yo nací de repente, no recuerdo
si era sol o era lluvia o era jueves.
Manos de lana me enredaran ,madre.
madeja arrebatada de tus brazos
blancos, hoy me contemplo como un ciego,
oigo tus pasos en la niebla, vienen
a enhebrarme la vida destrozada.

Aquellos hombres me abrasaron, hablo
del hielo aquel de luto atormentado,
la derrota del niño y su caligrafía
triste, trémula flor desfigurada.

Madre, no me mandes más a coger miedo
y frío ante un pupitre con estampas.
Tu enciendes la verdad como una lágrima,
dame la mano, guárdame
en tu armario de luna y de manteles.

Esto es Madrid,me han dicho unas mujeres
arrodilladas en sus delantales,
este es el sitio
donde enterraron un gran ramo verde
y donde está mi sangre reclinada.

Días de hambre, escándalos de hambre,
misteriosas sandalias
aliándose a las sombras del romero
y el laurel asesino. Escribo y callo.

Aquí junté la letra a la palabra,
la palabra al papel. Y esto es París
me dijeron los ángeles, la gente
lo repetía, esto es París. Peut être,
allí sufrí las iras del espírito
y tomé ejemplo de la torre Eiffel.

Esta es la historia de mi vida,
dije, y tampoco era. Escribo y callo.



CAMPO DE AMOR (Canción)
Si me muero que sepan que he vivido
luchando por la vida y por la paz.
Apenas he podido con la pluma,
apláudanme el cantar.

Si me muero será porque he nacido
para pasar el tiempo a los de atrás.
Confío que entre todos dejaremos
al hombre en su lugar

Si me muero ya sé que no veré
naranjas de la china ni el trigal.
He levantado el rastro, esto me basta.
Otros ahecharán.

Si me muero, que no me mueran antes
de abriros el balcón de par en par.
Un niño, acaso un niño, está mirándome
el pecho de cristal.

COMO VEÑA UN VENTO FORTE

Este domingo estiven de sendeirismo polas fragas do Eume. Poderíavos poñer aquí unha foto das susoditas fragas, das ladeiras do Eume, do mosteiro de Caaveiro, dalgunha fervenza... pero o mais curioso que vin foi esto: un canastro desafiando a lei da gravidade, esforzándose por manter o equilibrio, agarrándose con unllas e dentes (é un dicir) ás pedras que lle serven de soporte, ó mesmo aire. Eso ou unha nova tendencia de arquitectura etnográfica, que tamén pode ser aínda que eu non lle acabo de atopar moita utilidade.

Podedes premer nas fotos para velas ampliadas. O hórreo está na aldea de Teixido, concello de A Capela.

ATALLOS A NINGURES

non é necesario andar as présas
para alcanzar o sendeiro que buscamos,
tampouco poden atoparse nas restrebas
as cifras e as espinas
que deteñen os ordenadores.
todo está escrito no péndulo dos anos
que turran por nós
mentres o vento debuxa nubes no ceo
e os paxaros xogan a esconderse entre as árbores.
quizais non sexa tan dura a caída
si sabemos que non é a viaxe o que importa.
é a voz a que lle bota un pulso as estrelas nómadas,
permítenos nadar contracorrente,
espantar os meigallos
e quedarnos fora da bruma
canto a liorta ameaza con estenderse
e o po do camiño
non é mais que unha escusa
para seguir utilizando os atallos
que levan a ningures.

TIANANMEN 89

Fai uns días cumpríronse 20 anos da matanza de Tiananmen. Debido a censura é o hermetismo informativo do réxime comunista aínda hoxe non sabemos con exactitude canta xente morreu. Algunhas organizacións como a Cruz Roxa falan de 3000 mortos, incluso mais; os servicios secretos norteamericanos calculan entre 450 e 600; o goberno chino so admite uns 200. En calquera caso foron moitos, demasiados. E nos días posteriores a brutal represión prolongouse con encarceramentos, xuízos sumarios e execucións. Na actualidade aínda segue xente no cárcere por participar nas protestas.
E no medio de toda aquela desfeita unha foto deu a volta o mundo: un home xove, pantalón negro, camisa branca, con dúas bolsas na man, detendo o avance dos tanques.
Deste ser anónimo nunca mais se soubo. O mais probable é que fora fusilado, e enterrado ou queimado o seu corpo. Nin sequera sabemos o seu nome pero a revista Times considerouno unha das 100 persoas mais influentes do século XX e a súa imaxe de rebeldía xa forma parte da memoria colectiva.
O que para o resto do mundo representa un símbolo, en China parece non existir. A censura oficial e o aparato do partido encargouse de borrar o recordo e tódalas pegadas desa luctuosa e criminal masacre. Deso non se fala, non sae nos medios, non figura nos libros de historia, non hai fotos. Moitos dos mozos chineses ignoran todo o que pasou.
China estase a converter nunha gran potencia pero as carencias democráticas seguen asoballando a poboación. Aínda hoxe o réxime represivo de Hu Jintao prohibe celebrar actos de homenaxe en recordo das víctimas. Pretende dar unha percepción de modernidade, de normalidade (xogos olímpicos de Pekín, colorido, festas, avances tecnolóxicos, sorrintes xestos en encontros bilaterais, turistas na Gran Muralla ...).
Para min a verdadeira imaxe de China segue a ser esta: a dun home só, desarmado, enfrontándose a barbarie.

XORNADA DE REFLEXIÓN

BLOG MANEIRO

Teño unha conta pendente con Hadex (dende hai semanas) e con Paidovento. Os dous me agasallaron co premio de Blog Maneiro, que debe significar algo así como blog xeitoso. Moi agradecido.
O asunto ten unhas normas que paso a transcribir:
1- Exhibir a imaxe do premio “Olha que blog Maneiro”. (Feito)
2- Exhibir o nome do blog que concedeu o premio. (Feito)
3- Indicar outros 10 blogs propostos para seren maneiros. (Moitos dos blogs que visito habitualmente xa foron premiados así que vou nomear so tres)
4- Comunicar o premio os blogs seleccionados. (Considero que non é preciso, xa se enterarán eles)
5- Publicar as regras. (Feito)
6- Vixiar que os blogs premiados seguen as normas. (Innecesario, e en todo caso xa temos bastantes vixiadores nesta sociedade)

E os agraciados son: Chousa, polo armadanzas que é; Torreira, porque sei que non lle gustan os premios; e a Doutora, porque sempre é convinte levarse ben con esa tropa.