Por un tempiño esta cova ficará pechada.
Vémonos en setembro.
Vémonos en setembro.
viernes, 15 de agosto de 2008
domingo, 10 de agosto de 2008
IN MEMORIAM, MARÍA
O venres enterrouse unha tía miña. Morreu porque as operacións a certas idades son perigosas e o mal nunca tivo compaixón dos mais débiles.
Durante 15 días pelexou na UCI contra o postoperatorio dunha peritonite, unha vesícula desfeita, un fígado que non traballaba ben, unha tensión descontrolada, unha infección empeñada en medrar progresivamente.
Loitou con tódalas súas forzas porque o instinto de supervivencia segue a ser moi forte en nós. Houbo días en que parecía que podía gañar esa partida, pero o final venceu o mal, tan metódico, tan persistente el.
Loitou como xa loitara o longo da súa vida, acostumada a moverse en épocas difíciles: os anos da posguerra foron duros, cartilla de racionamento, economía de supervivencia, falta de estudios; dúas veces viúva como si a morte tivera especial querencia por roldar o seu carón. Agora tiña estabilidade económica e sentimental, os días transcorrían monótonos pero pracenteiros, penso que era moderadamente feliz.
Quedounos pendente dúas viaxes a Ourense e Santiago, un xantar na pulpería dos Chaos e unha conversa (acompañada, seino, de consellos pola túa banda) sobre a miña desordenada e solitaria existencia.
Neste vida non puido ser. Polo menos o da conversa terá que ser na outra, María, terá que ser na outra.
Durante 15 días pelexou na UCI contra o postoperatorio dunha peritonite, unha vesícula desfeita, un fígado que non traballaba ben, unha tensión descontrolada, unha infección empeñada en medrar progresivamente.
Loitou con tódalas súas forzas porque o instinto de supervivencia segue a ser moi forte en nós. Houbo días en que parecía que podía gañar esa partida, pero o final venceu o mal, tan metódico, tan persistente el.
Loitou como xa loitara o longo da súa vida, acostumada a moverse en épocas difíciles: os anos da posguerra foron duros, cartilla de racionamento, economía de supervivencia, falta de estudios; dúas veces viúva como si a morte tivera especial querencia por roldar o seu carón. Agora tiña estabilidade económica e sentimental, os días transcorrían monótonos pero pracenteiros, penso que era moderadamente feliz.
Quedounos pendente dúas viaxes a Ourense e Santiago, un xantar na pulpería dos Chaos e unha conversa (acompañada, seino, de consellos pola túa banda) sobre a miña desordenada e solitaria existencia.
Neste vida non puido ser. Polo menos o da conversa terá que ser na outra, María, terá que ser na outra.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)