Nesta cova atoparás un territorio rebelde e libre de impostos. Para entrar non se piden referencias nin curriculum; non hai que pagar peaxe; non se precisa traxe de etiqueta nin gravata. Somentes un espírito aberto e tolerante. Pasa, non te quedes na porta.
domingo, 14 de febrero de 2010
AMORES ETERNOS
“Nada es para siempre y una historia de amor solo es eterna cuando se deja a tiempo.”
José Luís Alvite dixit.
miércoles, 3 de febrero de 2010
WESTER VI: BAILANDO CON LOBOS
Non lle foi mal a Kevin Costner en 1990 no seu debut detrás da cámara con este wester nunha época na que o xénero estaba de capa caída. Conseguiu 7 oscars, entre eles o de mellor película e mellor director. A destacar tamén a fotografía de Dean Semler e a excelente banda sonora de John Barry.
O tenente John Dunbar, cansado e desenganado da guerra, solicita ser destinado a un remoto posto militar porque quería “ver a última fronteira antes de que desapareza”.
Alá, só nun destartalado forte, entra en contacto coas inmensas praderías, coa natureza e cos indios sioux. Aprende a respectalos, a comprender a súa cultura e despois a querelos.
E John Dunbar que foi buscando a última fronteira acabouse encontrando a si mesmo e converténdose en “Sumani tu tonka ohuachi”, o que baila con lobos.
Película ecolóxica, con imaxes cheas de lirismo, espacios abertos, unha defensa da natureza e do desenrolo sostible (verbas tan en boga hoxe en día). Película que supón, o meu ver, un dos mais honrados achegamentos a cultura dos pobos indios, lonxe dos estereotipos tan inxustamente mostrados na maioría dos filmes que os definen como rudos salvaxes e asasinos sen escrúpulos. Unha mirada reflexiva sobre o seu mundo, os seus costumes e o que significou para eles o brutal choque de culturas coa chegada masiva dos rostros pálidos.
Por suposto, que tamén matan, teñen liortas con outras tribos e defenden o seu territorio coa sangue si é preciso. Pero son un pobo culto, orgulloso, xeneroso, espiritual, amante da familia e das tradicións, que convive en harmonía coa Nai Terra sen o desmesurado egoísmo e ambición do home branco, que coida os recursos naturais porque sabe todo o que significan.
Mentres sostén na man o casco dun conquistador español, o vello xefe indio Dez Osos dille o tenente Dunbar :
“Os homes que levaban esto viñeron hai moito, na época do avó de meu avó. Conseguimos botalos. Despois viñeron os mexicanos que xa non veñen. E na miña época os texanos. Todos se comportaron igual. Collen o que lles peta, sen pedir permiso.
Non sei si estamos preparados para esta xente. Pero tes razón, seguirán vindo.
Cando penso nesto miro este casco. Só temos este pais. Loitaremos por el.”
E loitaron, e perderon, porque na vida real os bos non sempre ganan.
O tenente John Dunbar, cansado e desenganado da guerra, solicita ser destinado a un remoto posto militar porque quería “ver a última fronteira antes de que desapareza”.
Alá, só nun destartalado forte, entra en contacto coas inmensas praderías, coa natureza e cos indios sioux. Aprende a respectalos, a comprender a súa cultura e despois a querelos.
E John Dunbar que foi buscando a última fronteira acabouse encontrando a si mesmo e converténdose en “Sumani tu tonka ohuachi”, o que baila con lobos.
Película ecolóxica, con imaxes cheas de lirismo, espacios abertos, unha defensa da natureza e do desenrolo sostible (verbas tan en boga hoxe en día). Película que supón, o meu ver, un dos mais honrados achegamentos a cultura dos pobos indios, lonxe dos estereotipos tan inxustamente mostrados na maioría dos filmes que os definen como rudos salvaxes e asasinos sen escrúpulos. Unha mirada reflexiva sobre o seu mundo, os seus costumes e o que significou para eles o brutal choque de culturas coa chegada masiva dos rostros pálidos.
Por suposto, que tamén matan, teñen liortas con outras tribos e defenden o seu territorio coa sangue si é preciso. Pero son un pobo culto, orgulloso, xeneroso, espiritual, amante da familia e das tradicións, que convive en harmonía coa Nai Terra sen o desmesurado egoísmo e ambición do home branco, que coida os recursos naturais porque sabe todo o que significan.
Mentres sostén na man o casco dun conquistador español, o vello xefe indio Dez Osos dille o tenente Dunbar :
“Os homes que levaban esto viñeron hai moito, na época do avó de meu avó. Conseguimos botalos. Despois viñeron os mexicanos que xa non veñen. E na miña época os texanos. Todos se comportaron igual. Collen o que lles peta, sen pedir permiso.
Non sei si estamos preparados para esta xente. Pero tes razón, seguirán vindo.
Cando penso nesto miro este casco. Só temos este pais. Loitaremos por el.”
E loitaron, e perderon, porque na vida real os bos non sempre ganan.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)