vivo a
carón dun mar oxidado
as
ondas nos días de temporal
lamben
con sal as vellas feridas
desta
cidade habitada por náufragos
que
saen á procura dun licor escuro
entre
os círculos da noite
unha
toponimia do abandono bate nela
un
tremor no pulso que nos avisa
da
fatiga dos materiais
e
delata que non hai abrigo
nin
redes xeodésicas
para
soportar tanto inverno
e que
o sangue non é suficiente
para
protexer un corazón
que
camiña
inexorablemente
cara ó
infarto
Do libro "Nas esquinas do frío"
