sábado, 29 de enero de 2022

a carón do perigo

 

vivo a carón dun mar oxidado

as ondas nos días de temporal

lamben con sal as vellas feridas

desta cidade habitada por náufragos

que saen á procura dun licor escuro

entre os círculos da noite

 

unha toponimia do abandono bate nela

un tremor no pulso que nos avisa

da fatiga dos materiais

e delata que non hai abrigo

nin redes xeodésicas

para soportar tanto inverno

e que o sangue non é suficiente

para protexer un corazón

que camiña

inexorablemente

cara ó infarto


                                  Do libro "Nas esquinas do frío"

1 comentario:

RosaMaría dijo...

Muy fuerte, somos como esos materiales también vamos hacia el infarto. Saludos