WESTER III: RAÍCES PROFUNDAS

Marian Starret- "Non quero que o meu fillo empuñe nunca unha arma."
Shane- "Unha arma é unha ferramenta nin mellor ni peor que calquera outra, un machado, un legón. Un revolver é bo ou malo segundo que o empuñe. Lémbreo."
Marian Starret - "Neste val todos viviriamos mais tranquilos se non houbera ningún, incluíndo o seu."

Shane chegou a granxa dos Starret vindo das montañas. De seguida se intúe que arrastra un pasado escuro e misterioso. Vai a calquera parte pero non ten presa, por eso pode ficar un tempo no val. O tempo suficiente para volver usar o revólver cando xa non ten mais remedio, cando xa non queda outra saída.
Sam Peckinpah consideraba a Raíces profundas como unha das mellores películas do oeste e vindo de Peckinpah eso é moito. Filmada no 1951 por George Stevens contou coa presencia de Van Heflin, Jean Arthur, o impasible Alan Ladd, e o neno rubio, empalagoso e quizais pouco natural Brandón de Wilde. Tamén estaban, entre outros, Ben Jhonson como o malo arrepentido e o sinistro Jack Palance como o malo malo, provocativo e lento nos seus actos, terriblemente rápido a hora de desenfundar.
Neste filme hai aspectos que o fan distinto dos westers rodados antes: a amplitude da paisaxe que permite ver o contorno en varios quilómetros coas montañas Teton o fondo; o realismo da roupa dos actores; a meticulosidade dos decorados interiores; e sobre todo o personaxe de Shane, ese forasteiro acosado polos remorsos, arrepentido dun pasado que trata de esquecer, nunca antes un pistoleiro se reflectiu nesa crúa e real humanidade.

Despois do tiroteo final Shane dille o neno Joey Starret: "Agora vai para a casa e dille a túa nai que xa está todo arranxado e que xa non queda ningún revólver no val."
E Shane, o pistoleiro que traballou por algún tempo cun granxeiro, o solitario que pensou que podía formar parte dunha comunidade, marcha outra vez cara as montañas porque ninguén pode borrar o seu pasado, porque ninguén pode fuxir do seu destino.

* No 85 Clint Eastwood faría un remake / homenaxe con “O xinete pálido”,

filme do que quizais falemos noutra ocasión.

PARANOIA

..

Desde fai algún tempo perséguenme homes de gabardinas escuras. Serán da secreta ou da CIA. Ninguén o di, os periódicos non falan deso pero a CIA tamén un cuartel en Monterroso e outro en Fornelos de Montes. Eu seino, como sei que eses homes só esperan pillarme desprevido para determe, torturarme e quen sabe que mais cousas. No supermercado un rapaz louro non me quitaba ollo e de cando en vez anotaba algo nunha libretiña verde. Así que pasei de mercar os iogures (quen sabe que carallo lle votan) e o leite ( a saber que é eso do Omega 3 e o ácido oleico, quizais un veleno que che paraliza os músculos e te deixa a mercé dos inimigos). Non me podo fiar de ninguén nin esconderme nos cines; na escuridade calquera se pode achegar paseniñamente e estrangularme con cordón de alpaca como si nada. Na cantina na que entrei a media tarde os parroquianos deixaron de xogar as cartas o verme, as empanadillas tiñan unha pinta moi rara e o dono do bar era cuspidiño a un gánster dunha película que vin hai tempo, cando aínda non me perseguían e podía entrar nos cines e mercar un refresco e botar unha soneca si a película non me chistaba moito. O conductor da liña 7 non era o de sempre. Este era un tipo con bigote, gafas de sol e un vulto sospeitoso debaixo da chaqueta, pareceume tamén que tiña unha perna ortopédica. Así que lisquei de alí e corrín cara a estación de tren pero os trens seguro que tamén están controlados, as cámaras de seguridade vixían sen descanso e os revisores son todos uns mercenarios a soldo. Non, non debo coller o tren, e os taxistas tampouco son de confianza. Ségueme un can; desde que vin a serie Rex non me fío deses bichos: teñen moi bo olfato e un sexto sentido para atoparte por moi ben que te agoches. Desconfío dun sobre avultado que meteron hai días na caixa do correo. Nalgunha sinistra oficina un funcionario revisa antigos dossiers buscando datos que poidan comprometerme. Nalgún garito un home toma un LK e carga o revólver antes de saír a por min. Xa non contesto o teléfono, seguramente está intervido e a cisterna do water fai un ruído moi raro, creo que hai micrófono escondido no retrete. Nos espellos as veces vexo estrañas sombras que queren abalanzarse sobre min. Teño que agocharme, teño que escapar, teño que fuxir desta cidade canto antes. E teño que queimar todo esto que estou escribindo, quen sabe o que pode chegar a descubrir de min nestas liñas un bo grafólogo. Maldita sexa, como voto de menos eses días nos que podía saír a rúa e pasear libremente sen que me perseguisen eses sinistros homes das gabardinas escuras.

* Cuadro: La paranoia de Ana Roldán