domingo, 19 de enero de 2014

JUAN GELMAN

Deixounos Juan Gelman, a voz comprometida, o poeta da ollada triste, o que non vivía para escribir senón que escribía para vivir. A súa ausencia xa nos pesa coma unha lousa.
Aquí vos deixo dous dos seus poemas.


PREGUNTAS
Ya que navegas por mi sangre
y conoces mis límites,
y me despiertas en la mitad del día
para acostarme en tu recuerdo
y eres furia de mi paciencia para mí,
dime qué diablos hago,
por qué te necesito,
quien eres, muda, sola, recorriéndome,
razón de mi pasión,
por qué quiero llenarte solamente de mí,
y abarcarte, acabarte,
mezclarme en tus cabellos
y eres mi única patria
contra las bestias del olvido.



EL JUEGO EN QUE ANDAMOS
Si me dieran a elegir, yo elegiría
esta salud de saber que estamos muy enfermos,
esta dicha de andar tan infelices.
Si me dieran a elegir, yo elegiría
esta inocencia de no ser un inocente,
esta pureza en que ando por impuro.
Si me dieran a elegir, yo elegiría
este amor con que odio,
esta esperanza que come panes desesperados.
Aquí paso, señores,
que me juego la muerte.

martes, 14 de enero de 2014

PREMIO LEIRAS PULPEIRO: CICATRICES DO INSOMNIO, VI

E este é o último poema do traballo premiado en Mondoñedo.

NOITES DE PAIXÓN
Luns para berrarlle ós antigos deuses,
martes para o desacougo dos malos tempos,
mércores para a loita dos que estamos malditos,
xoves para o desamor onde se enxerga a choiva,
venres para albiscar que tamén os heroes latexan nos suburbios,
sábado para navegar polos pubs co manual de instruccións,
domingo para o reconto, para facer un balance provisional
e tentar sobrevivir a este insomnio unha semana máis.

lunes, 6 de enero de 2014

PREMIO "LEIRAS PULPEIRO": CICATRICES DO INSOMNIO, V

Este é o quinto poema, e aproveito para desexarvos un bo 2014.

DE MADRUGADA
Na radio da madrugada
falan de enigmas, orgasmos e volcáns;
a memoria invade os libros,
as sombras vencen as murallas
e os suicidas fitan os reloxos
antes de enfrontarse cos acantilados.
Hai palabras que non se acaban nunca,
paxaros que fan os niños nos beizos,
un incendio persegue as abellas
e soan disparos entre os caraveis.
As horas pasan lentas
e están cheas de versos inacabados.
A cama é unha duna de areas movedizas
cun vento que zoa sen descanso.
Fóra está o gume da noite, e as estrelas
sorrín e laretan polo baixo.
E quen tivera a carón unha pel
na que refuxiarse desta tempestade,
uns peitos para vencer o frío
e deixarse caer nun sopor morno.
Pero non hai covas de abrigo,
nin un peirao no que amarrar as naves desatadas,
nin escaleiras polas que subir ó cuarto de Morfeo.
Só queda maldicir este desvelo moito tempo despois
de que se apagasen os ecos do camión do lixo,
ese escuro e ruidoso animal asfáltico
que percorre a barriada
con sinistra teimosía nocturna.