miércoles, 9 de julio de 2008

NOITES DE SUBASTADO

Xogadores de cartas. Óleo de Paul Cézanne.

A principios dos anos 90 era unha cita case obrigada para os amantes do xogo das cartas achegarse os venres a noite pola cantina do Regalado. Vellos zorros do arrastre e das cento vinte e trunfos copas xuntábanse alí para pasar as horas botando unhas partidas de subastado.
O subastado: un xogo iniciático que igual co xadrez ten algo da maxia do Medievo; catro cabaleiros enfrontándose o destino sobre un tapete verde; catro cabaleiros a procura do Santo Graal á beira da saia curta e a melena loura da sota de espadas.
O subastado: o tute elevado a enésima potencia onde un máster en psicoloxía e o atrevemento ás veces poden máis que tres briscas e seis trunfos. Trátase de saber ata onde podes chegar ti e ata onde está disposto a chegar o contrario.Esnafrarse significa pagar a rolda de cervexas e cubalibres, que é o mesmo que perder o cabalo, o castelo e o reino.
O xogo do subastado como a continuación do xogo da vida; filosofía de chigre, tinto e chisqueiro; os xogadores, mergullados na partida, están máis alá da fronteira, noutro mundo e quizais tamén noutro tempo; as mentes concentradas nunha soa idea e se lle quitas as corenta ó que quedou coa subasta un lóstrego racha o corazón mesmo da Vía Láctea.
Hai lugares máxicos, telúricos, onde unha estraña forza parece percorrer o chan e as canles subterráneas. Stonehenge, a chaira de Gizeh en Exipto, a illa de Pascua, son algúns deses lugares e mais preto de nós a Catedral de Santiago de Compostela. Teño para min que si houbo en Sober un sitio onde ás veces se deron esas características ese foi a cantina do Regalado cada venres pola noite.
A cantina cerrou xa hai anos. Estou escribindo de cousas irrecuperables agás para o recordo. Pero daquela estaban nunha mesa, puntuais como cravos, Xosé Ramón, Xosé Antonio , Parola e Paco, dous contra dous, fieis o ritual. E Verao, Rivas, Bernardino; o xesto sosegado e profundo do Pía contrastada coa mirada bulideira de Buxín. E Alfonso apoiado na parte interior da barra enchendo os vasos, cando o que de verdade quería era estar no outro lado, ser un xogador máis (cousa que facía en canto tiña ocasión), outro acólito prendido de liturxia e do colorido dos naipes de Don Heraclio Fournier.
E por alí apareciamos de cando en vez o Pepiño Da Lama e máis eu: dous cabaleiros errantes vindo de cadanseu mundo, pero os dous perseguindo soños, como Quixotes nun tempo sombrío.
As horas pasaban entre amigos e teño marchado cando xa clarexaba: era como se saíras a outro planeta. Nalgunha daquelas noites penso que fun feliz.
Por eso o conto agora para dalgunha maneira deixar constancia de que fai uns cantos anos uns homes debullamos o tempo e burlamos a noite entre as reviravoltas de 40 cartas. Quizais sen sabelo tamén daquela estabamos escribindo a historia.