Non contaba eu con facer máis entradas tendo en conta que os maias sempre me pareceron xente cumpridora e formal. Pero se ve que as súas prediccións teñen o mesmo valor que as promesas de Rajoy.
Xa que logo, o mundo non rematou. Pero o que está a piques de rematar, desto non hai dúbida, e o 2012. E que mellor que facelo, penso eu, lembrando a Celso Emilio Ferreiro, a 100 anos do seu nacemento. Razón máis que suficiente para honrar a súa memoria e a súa poesía que sigue tan vixente coma sempre.
E, xa de paso, desexarllos un bo 2013, na medida do posible.
FALAREIVOS DE MIN
Falareivos de min anque que me doan
as escuras raíces dos meus soños.
Celso Emilio me chaman pero eu teño
outros nomes máis irtos apuntados
nun rexistro de ventos polifónicos
cun fondo musical de frauta triste.
Meus nomes sen palabras. Mainamente,
de par en par abertas sempre as portas,
espallándome vou polos camiños
co corazón aceso en cen abrentes,
nas mans a luz, nos ollos margaridas,
e unha piedade de río sen orelas.
Neno que fun e son, pésanme os anos
cangados de minutos e de días,
de beixos e de cárceres. Cadeas,
lóstregos, vermes, homes en ringleira
baixo a chuvia, esa flor nada no outono.
Lonxana primavera nunca volta,
que nun intre vivín de pedra ou arbre,
canle de Dios que cara o mar me leva,
xílgaro azul, ronseis do pasado,
feridas coma labres no remorso.
Andando vou, alporizado o corpo
nun latexo sen fin que me agriloa.
Eisí me chamo eu. En fume escritos
os meus nomes están. Vádeos dicindo
cun fondo musical de frauta triste,
de bágoas esbarradas
petándome decote nas pupilas.
Vádeos dicindo en verbas pequeniñas
como coitelos fríos pola gorxa.
Non me chame ninguén por outros nomes,
alcumes meus en fírgoas entrevistos,
escura voz dun soño sulagado.
* Do libro "O soño sulagado", 1955.