miércoles, 31 de diciembre de 2014

CERTAME LITERARIO "A PIPA 2014"


Este domingo pasado estiven por Becerreá na entrega de premios do XXIII Certame Literario A Pipa 2014 da Alta Montaña Luguesa, que convoca o colectivo becerrense “A Pipa”. Entregáronse premios (o feito de que coincidise co día dos inocentes é unha mera casualidade) na modalidade de prosa, poesía e dramaturxia breve.
Eu tiven a sorte de acadar o primeiro premio de poesía co texto “Corazón de lóstrego” e compartín xuntanza, lecer e desfrute co resto dos premiados: César No Cortiñas, José Ramón Sánchez Varela, Jesús Alfonso Parada Jato, Avelina Pérez,  Santiago Cortegoso Calvar, Ernesto Suárez e Julio Fernández Peláez.

Unha boa forma de ir rematando o ano.

Corazón de lóstrego

Alguén viaxou no tempo
buscando unha espada.
Alguén soubo poñerlle voz
á dor e ás pedras,
á penumbra e ás máscaras.
Alguén vindo de moi lonxe
inventou a caligrafía torpe dos nenos,
as carambolas a catro bandas,
as apertas que non se esquecen.
Descubriu a cara oculta da lúa,
o mapa para chegar a Shambala
e rescatou unha tarde de decembro,
unha bala sen xustificación,
e unha fotografía de John Lennon.
Alguén vindo de moi dentro
fíxose corazón de lóstrego
neses días calmos
nos que o vento eternízase
e convértese en pomba
e en caricia sincera.
        Nas súas mans de choiva
estaban os refuxios, a dignidade,
as maletas do futuro,
os ronseis das gamelas
coma un vendaval de urxencias
sobre as augas.
A súa palabra tróuxonos
alboradas máis limpas,
a mirada como escuma,
o sangue gabeando cara os dedos,
os dedos abrindo xanelas
no colo da paisaxe,
abrindo fronteiras
e dándonos a posibilidade
de ser nós mesmos. 
Alguén vindo de moi dentro
díxonos o seu nome
e non soubemos conservalo.
E na dor e nas pedras
e na penumbra e nas máscaras
apagáronse os ecos
e todo quedou en silencio.
Agora a luz do cristal  borrouse.
Agora todo parece tan só un soño.

viernes, 26 de diciembre de 2014

CRUCE DE CAMIÑOS


Este encontro na taberna das almas perdidas.
Esta cidade con vistas ó teu escote.
Estes murmurios que derrotan a brétema.
Este temporal de baixas paixóns que fai subir os termómetros.
Esta sede de folgar no niño agarimoso das túas pernas.
Este alustro fendendo as tebras cotiás.
Esta amizade con dereito a prórroga.
Esta aperta que non se vende nos mercados.
Este tórax espido, este sorriso, este despois.
                                                                     Do libro "Territorios estraños"

miércoles, 17 de diciembre de 2014

EDU VOLVE CHAMAR

O pai cavila na hipoteca,
na paga extra do Nadal 
e no partido de fútbol do domingo.
A nai devece por un vestido
que viu no Corte Inglés e rosma
que habería que mercar unha lavadora nova
e darlle outra man de pintura ó salón.
O fillo, Edu, esqueceu facer os deberes
que lle puxeron os mestres
e segue coa súa teima
de chamar a todo quisqui
para desexarlles “Feliz Nadal”.
Prevendo  a desmesurada conta do teléfono móbil
o reloxo de cuco da parede
está a piques de esnaquizarse  en mil anacos
contra a soleira da porta indiferente da  eternidade.

                                              Do libro "Territorios estraños"

miércoles, 10 de diciembre de 2014

OS QUE ESTAMOS MALDITOS

Este é o poema que foi premiado no VII Certame Literario "Rosa de Cen Follas"


os que estamos malditos

os que estamos malditos
percorremos as rúas
coas roupas dun mércores calquera,
unha canción de bruce springsteen nos beizos
e un desexo de esnaquizar escaparates
porque a liberdade verdadeira
foise esgotando ó longo dos séculos
e o amor é unha páxina en branco
esquecida nos diarios.

os que estamos malditos
camiñamos polo gume da navalla
levando nos pés as úlceras
doentes dos marxinados,
embebidos de música e de luz,
asoballados por pantasmas de fría morte
que nos arredan de nós mesmos
cando a única voz que nos chega
é a dun contestador automático.

os que estamos malditos
loitamos contra a soidade, o afogo
e a tensión dunha sociedade
que nos puxo ás costas
unha inquedanza de horóscopos,
unha orde de busca e captura
por ter sido tan sinceros
e tan rebeldes e rexeitar
as trécolas que nos impoñen cada día.

os que estamos malditos
sentimos a anguria do futuro
baixo a ameaza dun nó corredizo
e ninguén preguntará pola xiringa
que pon lume na veas,
o tanque que esmaga as vísceras,
eses silencios longos
ou a desesperanza que abeira
como un xinete máis do apocalipses.

os que estamos malditos
buscamos o alcohol que nos tatúe a fronte,
as palabras que vencen ós uniformes,
a noite e as princesas urbanas
e sen embargo seguimos mordendo o po
como cans de palleiro, vexados
e consumidos, e cunha equipaxe
de estragadas nostalxias nos bolsos
sen fondo da nosa alma.

os que estamos malditos
percorremos as rúas
e sempre atoparemos un último refuxio
para as nosas pisadas,
unha última lenda que nos dea pasaporte,
un último golpe de loucura
que nos leve máis alá,
e saber que seguimos vivos
e saber que aínda non morremos de todo.

jueves, 4 de diciembre de 2014

VII Certame Literario "Rosa de Cen Follas"


Antonte estiven no Colexio Oficial de Psicoloxía de Galicia, en Santiago, recollendo, xunto con Raquel Couto, Jonatan Da Silva e Tito Pérez, o VII Premio Literario (narrativa e poesía) "Rosa de Cen Follas". Todo un pracer,  unha xuntanza moi amena e entretida. E ademais despois houbo pinchos, que conste.
Máis datos e fotos no enlace.

viernes, 28 de noviembre de 2014

MUDANZA


Velaquí un home
que vén de territorios perigosos.
O amencer tingue de roxo os campos
e os cans ladran nas rúas escalazadas.
Velaquí un home
escorrentando o medo
á procura do destino.
Os pardais fican á sombra.
Nada se move. Hai soidade
nas pucharcas e unha poeira
vedraña cobre os carrouchos.
O día pasa lento.
Velaquí un home
buscando nas tebras da noite
a coraxe e o rixo  necesarios
para dar o último paso.
                                      Do libro "Territorios estraños"

miércoles, 19 de noviembre de 2014

Entrega do VII Certame de Poesía Victoriano Taibo



Lara Rozados Lorenzo recibe o premio do VII certame de Poesía Victoriano Taibo - ELM de Morgadáns, das mans do presidente da Entidade, Urbano Domínguez Esmerode na Escola de Guillufe, Gondomar.

Máis información aquí.

miércoles, 12 de noviembre de 2014

VII Premio de Poesía Victoriano Taibo


O vindeiro sábado, 15 de novembro,  na Escola de Guillufe (Gondomar) entregarase o VII Premio de Poesía Victoriano Taibo. A galardoada e a poetisa Lara Rozados pola súa obra “O caderno amarelo”.
Máis información aquí.


miércoles, 29 de octubre de 2014

PASOS (DE BAILE)



Nunca souben ser elegante sen afociñar, 
escapar sen deixar pegadas,
nin conseguín éxitos nos que non tivese
antes que lamber as feridas.
O tempo que nos dá experiencia
deixa tamén costuróns
sobre a pel gastada;
sempre un borrón
remata por aparecer
nos escritos máis importantes;
non hai refuxio
que non sufra unha invernía;
as rosas teñen o curioso costume
de agochar espiñas,
e á ledicia de camiñar descalzos
contraponse a  probabilidade
de pisar no carreiro vidros rotos.
Por iso admiro a Fred Astaire,
un tipo de esvelta delgadeza 
no que ata o máis torpe tropezón
parecía un paso de baile
perfectamente executado.

                                        Do libro "Territorios estraños"

martes, 14 de octubre de 2014

TEMPO DE CRISE


Pecho as portas de par en par
porque no silencio hai demasiado barullo,
o sol non dá sombra
e o reloxo marca as horas a destempo.
Hoxe festexo o aniversario do escepticismo,
como quen di adeus coa man
na plataforma dunha estación
pola que só pasan trens
contra unha vía morta.
Quero dicir que estou  triste
coma un chapeu sen Humphrey  Bogart.

                                                 Do libro "Territorios estraños"

sábado, 4 de octubre de 2014

"SALSEIROS" DE SUSO LISTA



Coñecín a Suso Lista fará uns sete anos no mundo, agora en decadencia, dos blogs. Daquela eu empezaba coa “Cova do raposo” e Suso tiña a bitácora “Suso Lista, percebeiro do Roncudo” na que nos deixaba historias cheas de humor, filosofía e retranca galega.  Despois púxenlle cara na serie de V Televisión “Para mariñeiros nós” onde el , Pinto, xunto con Cobiñas argallaban as máis variopintas historias mentres trasfegaban  “SolySombra” sen parar.
Agora vén de publicar o libro “Salseiros” no que se recollen moitos dos relatos curtos que xa publicara no blog. Onte estívoo presentando  na Casa do Libro en Vigo. Eu non podía faltar e non faltei. Así aproveitei para coñecelo en persoa e para que me dedicara o libro. Suso é un cachondo, un percebeiro, un filósofo da costa, un actor, pero sobre todo é un excelente narrador das pequenas cousas que pasan en Corme, como podían pasar en calquera outro pobo de Galiza.
“Salseiros” está cheo de agudeza, ironía, humor, tenrura, historias tráxicas ou  cómicas, reais ou inventadas, pero todas coa boa prosa de quen sabe o oficio. “Salseiros”, libro totalmente recomendable.
Estades avisados.

lunes, 22 de septiembre de 2014

DE CANDO O CINE ERA NEGRO

Impasible baixo a choiva 
apenas se distingue á luz dos farois.
A aba do chapeu oculta
uns ollos inquedos que espreitan.
A súa gabardina gris xa coñeceu
outras  madrugadas coma esta.
Os  zapatos teñen pisado moitos charcos.
Apura o cigarro coma se fose o derradeiro.
A man dereita do home afúndese
no bolso dereito da gabardina.
Os  dedos apertan a culata dun revólver.
As balas do cargador xa teñen un destino fixado.
Cando ó outro lado da rúa se fai a luz
porque alguén abriu unha porta
e sae rápido á calzada,
o home da gabardina gris saca o revólver,
apunta lixeiro e...
                                                   Do libro " Territorios estraños"

viernes, 12 de septiembre de 2014

ANIVERSARIO

Hoxe espertei cedo porque o teu nome
fíxome cóxegas no corazón.
Hoxe é un bo día para facer inventario, 
buscar a calor das túas caricias,
imprimir a dozura que regalas,
pór as cartas boca arriba,
asinar unha adhesión incondicional contigo,
amarte sen data de caducidade.
Hoxe quero ser
perito nas lúas do teu corpo,
arquitecto de aloumiños,
alquimista de ilusións.
Hoxe fai tres anos de todo
e aquí estou eu
sen saber moi ben que facer
con estes ollos
que non se cansan de mirarte,
con estas mans
que se entristecen cando non estás,
con estas verbas que agora escribo
e que quizais non saiban expresar
o moito que te quero.

Do libro "Territorios estraños"

jueves, 4 de septiembre de 2014

VIAXE DE PRACER

Para viaxar
ó territorio salvaxe dos teus peitos
non preciso de mapas,
nin maletas Roncato,
nin ofertas de aeroliñas de baixo custe.
Bástame co desexo,
esa forza tan primaria,
tan instintiva,
tan visceral.

Do libro "Territorios estraños"

martes, 26 de agosto de 2014

LOUCURA TRANSITORIA


Un aftershave para maquillar as mancaduras,
as coordenadas do destino
no fondo do baúl dos recordos,
un nó na gorxa debruzado sobre a ponte,
esa estraña atracción polo salto ó baleiro
cando a treboada non amaina
e os gángsteres disparan
contra a súa propia sombra
con balas de fogueo.
Do libro "Territorios estraños"

viernes, 8 de agosto de 2014

NA BOA DIRECCIÓN


Acostumados como estamos en España os carteis do tipo de: pechado, prohibido o paso, non tome alcohol, non fume, non pise o céspede, ollo co can, garde silencio, non pase de 90…, agradécese atopar en Londres un letreiro que nos indique onde hai festa rachada (que boa falta fai).

lunes, 28 de julio de 2014

DE VIAXE


Pasaporte, libras, paraugas, slogan reinvindicativo: xa teño todo preparado para ir a Londres.

domingo, 29 de junio de 2014

A PERDA

Nalgún punto  desta noite
desapareceume un soño.
Era cálido,
fermoso,
ti estabas  polo medio.
Tentado estou de preguntar
na oficina de desexos perdidos.

                                               Do libro "Territorios estraños"

sábado, 21 de junio de 2014

TOCANDO FONDO


Estes ollos
que tentan descifrar o mañá cando
nin  sequera os espellos devolven a mirada.
Esta boca
que nos momentos importantes 
xamais atopa as verbas axeitadas.
Estes pulmóns
abafados polo recordo
do fume de tantos cigarros negros.
Este fígado
que encaixa mal os golpes baixos da vida
e ben os licores altos de graduación.
Estas mans
que escriben a crónica dos perdedores
coa tinta gastada que deixan as derrotas.
Estas pernas
que se obstinan en seguir pegadas
que dan rodeos para chegar a ningures.
Este corazón
canso, cun contaquilómetros trucado
nun taller de dubidosa  reputación.
                                                             Do libro "Territorios estraños"

lunes, 9 de junio de 2014

CÍRCULOS VICIOSOS



A vella pitonisa descifra nas cartas sagradas
o tumultuoso futuro do cabo furriel.
O cabo furriel entra nun bar
e pide un chupito mentres
mira de esguello  á rapaza loura  
recostada ó fondo do mostrador.
A rapaza loura de tacón alto
garda o móbil no bolso e sae
abrazada ó seu mozo.
O mozo despídese sen moito interese
e antes de subir á Yamaha espanta o can
que ulisca no vertedoiro do lixo.
O can escapa  rúa abaixo
e líbrase por pouco das gadoupas
do autobús da liña 8 que pasa fungando.
Ó conductor do autobús da liña 8
gústalle derrapar nas curvas
e frea con desgana ante o paso de peóns
mentres pasa de vagar a muller preñada.
A muller preñada camiña pachorrenta
pola beirarrúa, olla os escaparates,
detense diante dun portal
e despois duns intres de dúbida
pulsa o timbre da vella pitonisa
que está a piques de descifrar
nas cartas sagradas
o tumultuoso futuro do cabo furriel.


Do libro “Territorios estraños”

sábado, 10 de mayo de 2014

A NOITE DO PERDEDOR

Hai noites así, pesadas coma chumbo,
nas que os recordos queiman e as paredes
están cargadas de electricidade estática;
un síntese outsider e o desarraigo
medra polo carné de identidade.
Hai noites así, nas que nada nos ata á cordura,
nas que o cotián é estraño
e cómpre saír buscar a redención das catedrais
nas mans dalgún borracho moribundo.
Hai noites así, que son coma unha coitelada
no medio da fronte, coma gorrións
petiscando a friaxe das sombras.
Un coche derrapa no cruce da avenida
e unha arcada de melancolía azul
parece esperar por nós á beira dos portais
onde os catálogos de abrazos teñen un prezo.
Hai noites así, coma gotas de mercurio,
coma espazos en branco, coma úlceras sangrantes
mentres unha muller baila dentro do cristal das túas bágoas.
En noites coma estas hai que investir en cicatrices,
en amores de contrabando, en alcohol de garrafón,
en astrólogos de madrugada.
Din que convén pisar o inferno
para ser algunha vez merecedores do paraíso.

Do libro "Territorios estraños"

jueves, 17 de abril de 2014

QUERENZAS (SEN DESVARÍOS)


Graffiti que os nen@s de Sober fixeron co gallo do Día da Poesía



Quérote
e dígocho así, a queimarroupa.
Coma un disparo.

-------------------------------

Quérote, díxenche,
e unha onda de calor
inundou a casa, 
saíu á rúa
e espallouse en segundos pola cidade.
O home do tempo
non soubo explicar tan estraño fenómeno.

Poemas do libro "Territorios estraños".

jueves, 3 de abril de 2014

PRESENTACIÓN DE "TERRITORIOS ESTRAÑOS", POR PAULA VERAO




Esta é a presentación que Paula Verao fixo de "Territorios estraños" 
o 26 de marzo en Sober



Territorios estraños, a voz lírica-lúdica-libre do Sandoval da Riba. 
(Presentación de Territorios estraños (2013), de Ramón Sandoval en Sober. Os entrecomiñados son tirados da obra.)

Nos anos 90, dicir Sandoval naquel Sober en decadencia demográfica e social era case falar dun mito: o Sandoval do fútbol, o carteiro rockeiro, un poeta!

Personaxe mítica o Sandoval, o da melena negra alborotada, como míticos son os micro-mundos que recrea nas súas pezas literarias, nas que unha cantina de Viloriz pode ser un antro máis glamuroso que calquera pub londinense, onde a serie “CSI Las Vegas” está a altura intelectual de Bertol Brecht ou o “polígono de Monforte de Lemos” ten o encanto sensual dos moteis de carretera estadounidenses.

A poesía do Sandoval vén coma dunha ponla perdida da cultura da Movida dos 80  – a de verdade, non á edulcorada da progresía-; sabe a whiskie (“de garrafón”) apurado en tascas de madrugada, cun lonxano eco das carpazas da ribeira da Somoza e do Castriño; cheira a borralla de Cinseiro (“de cigarros negros”) en habitacións de libros apiñados e álbums de clásicos de Rock confundidos co “póster do Che”.

A poesía do Sandoval soa a música (dos Stones, de Manolo Tena…), porque poesía e música van moi parellas na obra do da Arriba, que mesmo parece estar escribindo a priori letras de cancións, cal trobeiro medieval compoñendo pezas para que sexan cantadas por quen saiba e que así, pasadas polo filtro da arte musical, sexan outro medio de chegar á amada, un dos motivos centrais da súa obra.

A poesía do Sandoval é coma un “esconxuro”, coma un bálsamo para as cicatrices, eses “costuróns sobre a pel gastada” de tanto dar “rodeos sen atopar nada” ata que se adquire un “pasaporte para viaxar á república da utopía”.

Territorios estraños é un poemario lírico-lúdico-libre de lectura fluída coma auga (ou ”ron que sabe a ti”). De poemas de redondo e pulido acabado distribuídos en tres partes: “Interferencias” –tristura, dor, desubicación, búsqueda-,  “De amores e ausencias”  -a luz, o amor, o acougo e o desacougo pola ausencia, o desexo desinhibido, a esperanza, “mochilas de esperanza”-,  e “Principios de incerteza”  -o fantástico cotián-. Un poemario de realismo máxico e oníricos escenarios. Poemas de amor, pero tamén da crise  -poeta en crise permanente,  “coas alforxas baleiras”-;  poeta da dor de estar vivo, da dor de ter nacido e sobrevivir nun mundo alleo aos ritmos das persoas tímidas e sensibles (que se senten “outsiders” e ás que lles “medra o desarraigo polo carné de identidade”);  poemas da realidade gris confrontada coa molicie do amor desexado e correspondido e coa vontade de gozar da vida “sen doparse”; poemas no que o universo cultural é un todo, dende Cortázar ata o “león da Metro”; poeta das pequenas cousas que se converten en mundos completos.

A poesía do Sandoval é unha revolta libertaria que comezará na Arriba e inundará o mundo todo de mazairas en flor, coma as da parroquia de Barantes, patria indiscutible do espírito de raposo que mora na alma libérrima do Sandoval e que, de vez en cando, lle dita poemas. Ben seguro que o Eladio da Riba ía fachendear de neto.

Paula Verao