"FUE EN UN PUEBLO CON MAR"

Compracendo xentís peticións vou falar un pouco do concerto de Sabina en Vigo. Esto non é unha crítica (nin eu a sei facer, nin sería obxectivo) senón unhas pinceladas sobre a actuación. Para que vos fagades unha idea, vamos!
Pasaban uns minutos das 21:30 h. cando empezou a soar un enlatado "Blues del Alambique" e a voz rota de Sabina fixo enmudecer o pavillón mentres unha pertinaz néboa envolvía o escenario. Cando se disipou foron entrando os músicos e o final Joaquin, traxe azul marino e o clásico bombín.
Os primeiros temas foron do seu último traballo: "Tiramisú de limón", "Viudita de Clicquot", "Parte metereológico", para despois ir alternando temas novos coas cancións de sempre, que a peña entregada coreaba con ganas.
Escenario sobrio quizais buscando a intimidade e a complicidade co auditorio, o que de certo conseguiu. O fondo un panel cunha cidade que se intuía bohemia, musical e acolledora.
Estaba cómodo o de Úbeda e notábase, dedicou os consabidos guiños o público e uns versos a Vigo; incluso se permitiu bailar (cun estilo simpático-canalla) nalgunha das cancións.
Tiráronlle un sostén que soubo poñer con gracia encima do bombín, e no fondo, arriba de todo, moi preto de min uns rapaces despregaban de cando en vez unha pancarta na que se lía: “Joaquinito mira y saluda”. Vale, non foron moi orixinais pero o que conta é a intención.
Con el fomos a Praga "a fundar una ciudad / una noche a las diez de la mañana". Soubemos que "las canciones de amor que no quisiste / andan rodando ya por las aceras"; que “la verdad es solo un cabo suelto de la mentira”; e que “hay mariposas de arrabal / que nunca aprenden a volar, / vinagre y rosas a la hora de cenar”.
Non podían faltar, claro, os temas de sempre: “Medias negras”, “Calle Melancolía”, “Y nos dieron las diez”, “19 días y 500 noches”, así como Pancho Varona e García De Diego facendo os seus pinitos.
Foi xeneroso cos bises e deixou para o final dous temas cañeros e cómplices como “La del pirata cojo” e “Pastillas para no soñar”, cando xa a maxia fixera subir moito a temperatura e as mans e os pés non podían estar quietos.
Botei de menos a voz feminina e sensual de Olga Roman (non veu nesta xira), e que non incluíra no repertorio dous temas do seu novo álbum: “Menos dos alas” e “Violetas para Violeta”.
Pero non se pode pedir todo ¿verdade?

*As fotos que saquei co móvil quedaron mal así que pillei esta pola rede.

ESTA NOITE, SABINA

Esta noite hai abordaxe de piratas;
esta noite non traballa a policía;
esta noite tomaremos os cubatas
na barra do bar de Calle Melancolía.

Esta noite blues, rumba, rock, bicos con sal,
vinagre e rosas, tiramisú de limón,
e Pancho Varona animando ó persoal
a pisar o acelerador do corazón.

Esta noite derrubamos as fronteiras;
esta noite as guitarras vencen ó fusil;
esta noite de novembro e de bandeiras
indultamos ó ladrón do mes de abril.

Esta noite non escapan os fuxitivos;
esta noite liberdade, sexo, loucura;
esta noite si que sobran os motivos
para facernos adictos a tenrura.

Esta noite ninguén se lembra da rutina;
esta noite tódalas mozas son princesas;
esta noite os versos dun tal Sabina
serán cancións no Pavillón das Travesas.

RAICES DO PASADO IV: POEMA DE ESPERANZA PARA ORIENTE MEDIO

Aquí y ahora
“pido la paz y la palabra”
para esa maltratada tierra,
que las ventanas no se abran al vacío
de los B-52 incendiando
la noche infinita del Islam;
que un gesto o un grito
puedan parar la metralla,
la antigua agonía
de tanta sabia humana derramada,
tanta locura apoderándose
de un laberinto de arena
tanto desierto en algunos corazones;
que en el cielo de Oriente
los pájaros no acaben siendo
extranjeros entre dos odios
de misiles Skud y Patriot;
que haya un oasis
para los sueños de los niños,
y un pedazo de tierra
sin dictadores ni sicarios,
ni zonas ocupadas,
ni asentamientos ilegales,
ni jóvenes suicidas,
ni ejércitos invasores ,
ni ángeles de la guarda norteamericanos,
y un poco de ternura
y un mucho de esperanza
y que todos tengan un camino
libre y con futuro.

Esto escribino no 93. Daquela eran tempos difíciles para esa zona, pero as conversas e certo grado de entendemento entre Isaac Rabin e Arafat aportaban algunhas doses de esperanza. O asasinato de Rabin a mans do extremista Igal Amir fixo que ese principio de acordo se esborrallara.
Agora 16 anos despois case nada cambiou. Distintos actores representan o mesmo papel nesta película abocada o desastre e a desolación. E no horizonte o único que se albisca e a resignación do fracaso.

¡VADE RETRO!

Hoxe atopei esto na caixa do correo, é a segunda vez que mo deixan.
Moi bo, seica, este Maestro Cisse, e cunha garantía de 100% que nos tempos que corren é todo un luxo.
Agora ben, este tipo é un perigo público: ¡co traballiño que custa as veces desfacernos dela e ven este elemento e dí nos recupera a parella en 3 días!
¡¡Arre demo!!

SABINA EN VIGO

O 24 de novembro Sabina actúa en Vigo, no pavillón das Travesas.
Estades avisados.