martes, 22 de enero de 2008

DULCE AMOR (VICTORIANO CREMER NO RECORDO)

DULCE AMOR

Las cosas suceden así,
sencillamente.

Vuelven del trabajo
con sabor de cal viva entre los dientes.
La esposa les contempla con costumbre.
-¿Quién dice amor si la palabra estalla?-

Y cojen del pan,
como si fuera barro y arena,
un puñado tan solo.
(Es pan de pobres, desalado y negro
y triste como el silencio de la casa toda.)

Y se marchan.

La esposa les oye cerrar la puerta,
pero no dice nada. ¡Está tan cansada...!
Prefiere aquella soledad con olor de abandono.
Pudiera recordar su juventud y dormir.
Pero ¿quién sueña o duerme?
Los pobres no recuerdan;
mueren como las piedras roídas de las murallas.

Ellos, en tanto, beben
un agrio vino con sabor de azufre;
y si ríen y gritan y golpean
es porque -¡Dios, qué vida!-
da rabia beber sin alegría.

Acaso entonces lleguen hombres
de esos que velan por la paz de las familias,
y les hablen del dulce amor de las esposas
y del descanso junto al fuego,
escuchando, por la radio, una bella canción,
mientras los niños buscan en el Atlas
países coronados de yedras o corales.

Si esto sucede, gritan con mas fuerza
y beben más vino agrio con sabor a azufre,
hasta que ya no saben donde tienen los ojos,
ni por qué les duele el corazón.

Les arrojan con prisa.
La calle es larga y, en el firmamento,
las estrellas relucen.
Regresan a casa - ¡oh, dulce hogar!- llorando.

La esposa les contempla con costumbre.
¿Quién dice amor, si la palabra estalla?

Victoriano Cremer

viernes, 11 de enero de 2008

O LAPIS DO CARPINTEIRO


Fai uns días lembreime da peli (xa hai uns cantos anos que a vin) “O lapis do carpinteiro”, baseada na novela do mesmo título de Manuel Rivas. E din en cavilar nese lapis que vai pasando dunhas mans a outras e que o final da película, cando Herval (o que fora garda civil) morre, o recolle do chan unha das rapazas do puticlub. Un lapis que sobreviviu durante mais de 40 anos sen deterioro, noviño como o primeiro día, sen reducir o seu tamaño, case como un obxecto máxico e imperecedoiro. ¿Qué sería del? ¿En que mans estará agora? Pensando nestas cousas escribín o que segue e que Manuel Rivas me perdoe. Antes de que chegara as mans do pintor o lapis pasou polas de varios carpinteiros sen que minguara nadiña. Meu pai, que lle daba algo á carpintería, posuía un deses e estaba case nas últimas. Eso quere dicir que os outros carpinteiros ou tiñan pouco traballo ou eran uns lacazáns e preguiceiros. O pintor pasaba o día debuxando con el no cárcere, mesmo o mismísimo Pórtico da Gloria, pero o tamaño non diminuía. Misterio este que quizais poderían explicar Juan Pablo II (razoando que era un milagre) ou Jiménez del Oso (aducindo un orixe extraterrestre). Lamentablemente os dous están mortos. Despois pasou as mans (mellor dito a orella) da garda civil e estivo con Herval durante 40 anos. E o lapis seguía igual. Esto é mais comprensible porque xa el mesmo recoñecera que non era home de letras e de todos é sabido que os gardas civís non son moi dados o traballo. Cando Herval morreu, o lapis recolleuno unha rapaza colombiana e gardouno na mesiña da noite, entre a imaxe dunha virxe e unha caixa de condóns. Alí quedou durante meses xunto a mesma imaxe (a caixa de condóns cambiaba a miúdo). Cando a rapaza deixou o club levou con ela a virxe pero esquéceo o lapis. Este, con outras cousas que o dono do local xuntou na habitación, foi parar a bolsa do lixo que despois guindou á beira da estrada. Ó lapis debíalle amolar estar encerrado porque por un furado da bolsa foi esvarando o chan. E alí quedou, quietiño, relucindo vermello entre as poucas herbas que medraban xunto o asfalto. E alí atopouno ó día seguinte Pepiño, o fillo dos Pesavedra. Pepiño con nove anos, non sabía, non podía saber a historia e a carga emocional que tiña ese lapis. Mais cavilou que algunha utilidade si que podería darlle porque agarrouno con forza e correu cara á escola como un neno con zapatos novos.