Escribir para a cinsa

Hai días en que custa abrir as pálpebras

para camiñar de novo

sei que teño que loitar

pero fico deitado na alfombra

escoitando ó vello Dylan

e mascando chicle

mentres  alguén chora ou morre

e a desidia escorrega

polo regato da indiferenza.

Porque hai días

que esconden tesoiras entre o orballo

caixeiros fóra de servizo

corazóns fechados como petos

cavorcos que non teñen saída

latexos ou imaxes que son como ameazas

porque hai días

perigosamente cargados de fastío

porque hai un tempo

no que agroma pesaroso o desánimo

hoxe esta presada de terra feita home

escribirá para a cinsa, esa cinsa

na que medrarán novos folgos

na brincadeira luz doutras mañás.

                   Do poemario "A pel no asfalto", incluído no libro "Zocas e decibelios"

Pesadelo asfáltico

Non berredes máis, irmáns, non berredes

que o asfalto zugaravos ata os miolos

a cada golpe seredes máis pequenos.

Monicreques dun castelo de naipes

autómatas en cidades sen alma

deixaredes anacos de  vida

en cada recuncho

da pel das baldosas

beberedes fume e po

para cuspilo despois

trousando tristura  pola boca.

As eirugas de metal esmagarán os corpos

coas poutas enchidas de veleno

as lesmas de metal chucharanvos

ata a derradeira gota de vida.

Non busquedes aliados, non os hai

non, non hai piedade

entre o cemento e o bruído

non hai lugar para a súplica e a esperanza.

Os brazos ensanguentados emerxerán

enarborando bandeiras rotas

entre treboadas de morte e destrución

manarán os ollos regueiros de bágoas

que xa nada valen

buscando entre saloucos a luz infinda.

Xa non haberá tempo

non haberá tempo para esconderse

non haberá tempo para fuxir

non haberá tempo para volver atrás.

O último paso xa foi dado

e con el a caída inevitable

e non berredes, irmáns, non berredes

que non hai piedade entre o asfalto.

                                         Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"

Caer amodo

Buscar a liberdade no asfalto

é precipitarse a un abismo sen paracaídas

esnafrarse de impotencia e coas mans

se aínda quedan desfacer  laxes

guindastres e moreas de tixolos.

Nos ollos enchoupados de preguntas

derrétense as  conexións.

Agardamos un movemento

un saúdo visceral

unha atracción

pero as verbas esvaran lamacentas

foxen a cegas

e os pasos

resoan cada vez máis lonxe.

Confiamos que o día traerá a claridade

dará forza nova ós vestidos e ás campás

decisión nas encrucilladas

e outra vez as rúas serán manancial

e os muros un mar verde.

Ata que algo fai tremer o pulso

un calafrío percorre os ombreiros

axítanos, patexa, fálanos á orella

rípanos da utopía feliz

que argallamos por uns intres

e os ollos ábrense máis e máis

e comprendemos.

Daquela só esperamos

ir caendo máis amodo

o sorriso que disfraza a desgana

unha áncora, un corpo espido

o baúl dos recordos

unha sombra, un empurrón

un solpor morno

silencio

esquecemento

unha tumba.

                             Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"