![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu7EF64lVSHhBPmQvLmvkGUnm437kyMTX7-HEfgNjR_h2QS3horqtMHzkZhnJ-BhtQpuuiR_5PRYR15NXeW0F24-ptqxzkjy9GHrEczLRsD-ClkRuwkC7rdU2nkz1gpM1CPfn0-DH-0T8/s320/25+de+abril.jpg)
Houbo un día en que un raio de esperanza rachou o vello “Estado Novo” do dictador Salazar.
Tal día como hoxe, no 74, Portugal esperta dun pesadelo e toma conciencia de si mesmo. Unha canción foi o sinal para que a historia cambiara de rumbo, a revolución se fixera romántica, e rúas e prazas se enchouparan de feitizo. E abril foi un mes de esquerdas e brindouse con fado e vinho verde.
Nunca antes un pobo bailou tan a gusto cos militares sublevados.
Xamais a poesía foi tan amiga dos uniformes.
Xamais os caraveis confraternizaron tanto cos fusiles.
Ben está lembralo.
...