martes, 26 de diciembre de 2017

Biblioteca Pública Municipal de Sober: Zocas e decibelios, de Ramón Sandoval

Biblioteca Pública Municipal de Sober: Zocas e decibelios, de Ramón Sandoval: Chega á Biblioteca de Sober o último dos poemarios de RAMÓN SANDOVAL   : ZOCAS E DECIBELIOS Ediciones La Rectoral e Concel...

jueves, 21 de diciembre de 2017

Zocas e decibelios


Pois aquí está o meu novo libro de poemas: ZOCAS E DECIBELIOS.
En realidade componse de dous poemarios: Cartografía da infancia, que relata vivencias da nenez e A pel no asfalto, este de temática urbana.

martes, 19 de diciembre de 2017

Galego e punto



Cada vez  me gusta máis Luís Davila, o humorista gráfico que tódolos días publica as súas viñetas no Faro de Vigo. Onte como presidente da comunidade de veciños fun falar coa administradora para preparar a convocatoria dunha asemblea extraordinaria. Ela xa a tiña escrita, así que imprimiuna, corriximos algunha cousa e como estaba en castelán díxenlle que ma mandara por email porque a ía por en galego. Miroume estrañada e preguntoume: “Tu eres del Bloque?”.  Eu sorrín e non lle dixen porqué cada día me gustan máis as viñetas de Luís Davila.

viernes, 17 de noviembre de 2017

jueves, 26 de octubre de 2017

Colectivo Lemos Le: Día da Biblioteca 2017

Tiven a honra de que o Colectivo Lemos Le me invitara o sábado 21 de outubro a participar nos actos do Día da Biblioteca 2017. Este é o texto que escribín para a ocasión.



Texto para o Colectivo Lemos Le con motivo do Día da Biblioteca 2017:

Para ben ou para mal os gustos e tendencias que temos na vida fórxanse na infancia. Cando neno na miña casa só había dous libros, dous tomos de receitas de cociña, obras sen dúbida moi necesarias e útiles en calquera fogar pero as que eu, despois de ler varias páxinas, non lles atopei a graza. Será por iso que aínda agora fuxo dos fogóns e dos concursos televisivos culinarios.
Meus pais, pobres, nunca oíran falar de Edmundo de Amicis que escribiu que “unha casa sen libros é unha casa sen dignidade”. Non concordo con Edmundo porque a dignidade mídese por outros parámetros, pero entendo o que quixo dicir.
Así que, descartado o das receitas,  non me quedaba outra que ler a Enciclopedia Álvarez (libro obrigado na escola) ou algunha folla de periódico que de cando en vez aparecía polo comedor.
Nunha desas follas un día lin dous  poemiñas de alguén que dicía ser Manuel María, e da Enciclopedia Álvarez recitaba con moito aquel as coplas de certos escritores afectos ao réxime franquista. Engaiolábanme a rima e a musicalidade que tiñan,  entón decidín que eu tamén quería ser poeta. Son un home persistente e sígoo intentando.

A primeira vez que entrei nunha librería foi na Librería Balado, de Monforte. Tería eu uns 10 anos. Mentres miña nai mercaba o que me facía falta para a escola eu, en vez de ir remexer nos cómics, achegueime ao expositor de libros que tiñan entrando a esquerda e funlle dando voltas. De entre todos fixeime nun: o autor tiña un nome ben raro, Dostoievski, pero o título prometía, Crime e castigo.
Pedinlle a nai que mo mercara e dixo que non. Custaba, ben o lembro, 20 pesetas. Agora parece pouco pero daquela, para unha familia labrega e cunha economía baseada na subsistencia, eran cartos. Pero eu insistín, insistín (os nenos teñen moita psicoloxía e xa se sabe como son as nais) e saín da Balado co libro na man, máis contento que cunhas zocas novas.
Ao chegar a casa o primeiro que fixen foi borrarlle o prezo por si rifaba o pai, pouco dado ás veleidades literarias. Lino nas seguintes noites: cando tocaba hora de durmir metíame na cama, apagaba a luz, agochábame coa roupa e así ben tapadiño acendía un pequeno foco  e poñíame a ler. Mentres meus pais pensaban  que durmía eu vivía as aventuras e desventuras de Raskolnikoff e descubría palabras exóticas como topeck, samovar, mujik. Cando rematei, o veleno xa estaba en min e souben que xa nunca máis podería deixar de ler.

Algún tempo despois, María Xesús, unha rapaza de Barantes, prestoume Viaxe ao centro da terra de Julio Verne. Así descubrín o gusto polas novelas de aventuras de prosa fácil e souben que era certa a frase de Emily Dickinson “non hai mellor fragata que un libro para levarnos a terras afastadas”. Con Verne fun a Lúa, viaxei en globo e polos fondos mariños, coñecín Africa, illas misteriosas, volcáns, tribos salvaxes, e por primeira vez intuín que o mundo era moi grande, moito máis grande do que eu pensaba.

Daquela tamén empecei coas novelas de vaqueiros. Ai, que sería de nós sen Marcial Lafuente Estefanía, Clark Carrados ou Silver Kane! O Far West atrapoume tamén para sempre: eses vaqueiros sempre a cabalo, eses ranchos inmensos, Oklahoma,  Texas, Wichita, o shériff de máis de 6 pés de alto co seu colt 45, e eses indios, todos eles ruíns, malencarados e pésimos bebedores de whisky.

En terceiro de BUP decateime que era moito máis interesante  pasar as horas lento na biblioteca que nas clases. Resultado: ese trimestre suspendín case todo menos literatura na que saquei sobresaínte. A titora, que era tamén a mestra de literatura, chamoume ao seu despacho e veume a dicir que estaba encantada de que me gustase a súa materia pero pedíame por favor que lles dedicase tamén algún tempo ás outras.
Pero eu seguín o meu e así nesas mañás na biblioteca do instituto descubrín a literatura iberoamericana (Borges, Cortázar, García Márquez), a poesía (Lorca, Miguel Hernández,  Blas de Otero, Whitman), tipos estraños como Kakfa e Poe, e xente da nosa, Castelao, Rosalía, Neira Vilas…
Disto pasaron xa moitos anos pero pódovos asegurar que o gusto pola lectura non minguou. Sigo atrapado polos libros, polo seu olor, polo tacto das follas. Encántame estar nas bibliotecas, nas librerías, mesmo adoito visitar as tendas de libros de segunda man. Será preciso que vos diga que odio os ebooks e que os considero un invento diabólico que había que exterminar?

“Siempre imaginé que el paraíso sería algún tipo de biblioteca”. Son palabras de Borges e non serei eu quen lle discuta algo ao lúcido escritor bonaerense. Si, amigo Borges, as bibliotecas son pequenos paraísos para os que gustamos de ler, xuntar palabras e sobre todo soñar, soñar outros mundos, outras vidas, outros tempos. Oxalá que nelas me siga encontrando con frecuencia con todas, con todos vos.

martes, 24 de octubre de 2017

COLECTIVO LEMOS LE: DÍA DA BIBLIOTECA 2017

COLECTIVO LEMOS LE: DÍA DA BIBLIOTECA 2017:     Por quinto ano, o noso colectivo ven de organizar unha xuntanza de confraternidade para conmemorar o Día da Biblioteca que se celebra ...

domingo, 24 de septiembre de 2017

Urna


Camiñando por Cotobade atopei esta urna supoño que para o referendo do día 1 e o banco será para sentarse e reflexionar.

martes, 29 de agosto de 2017

A balada triste do labrador (en Sober)


Segunda entrega do Cancioneiro Labrego de Sober: "A balada triste do labrador", interpretada polos Parentes.





Vou a gabea
e rómpeme o legón.
Vou rozar
e pícome cos toxos.
Subo a parra
e deixo todo a cotón,
a cotón, a cotón.
Ai Casiano, ai Casiano,
que mal che empeza este ano!

Quero ir a sacha
pero non teño petola.
Busco leña para o lume,
só atopo garabullos.
Ás dúas vou xantar
e  non hai nada na cazola,
na cazola, na cazola.
Ai  Xavier, ai  Xavier,
qué triste é ser pobre en Sober!

Ceibei as vacas
e abeiroume a Marela.
Fun pagar o censo
e perdín o autobús.
Logo  fun a seitura
e corteime na canela
na canela, na canela.
Ai Marcial, ai Marcial
a vida na aldea está moi mal!

Fun tornar a auga
e molleime no lameiro.
Fun por unha empaca de herba
e mexárana os cans.
Quixen botar un cigarro,
non acendeu o chisqueiro
o chisqueiro, o chisqueiro.
Ai Nicanor, ai Nicanor,
qué dura é a vida do labrador!

Ai Casiano, ai Casiano,
que mal che empeza este ano!
Ai Xavier, ai Xavier,
qué triste é ser pobre en Sober!
Ai Marcial, ai Marcial,
a vida na aldea está moi mal!
Ai Nicanor, ai Nicanor,
qué dura é a vida do labrador!

Ai Asunción, ai Asunción,
bota un pouco de viño no porrón
porque se vai rematar esta canción,
porque se vai rematar esta canción,
porque se vai rematar esta canción!
Chis pon.

jueves, 10 de agosto de 2017

Premio Feliciano Rolán


O xoves, 3 de agosto, estiven na Guarda recollendo o premio que tiveron a ben darme no Certame de Poesía Feliciano Rolán polo poema Náufragos da cidade, unha historia de perdedores.

NÁUFRAGOS  DA  CIDADE

Todo o pasado cóllelles nas mans:
falo dos sorrisos azuis dos nenos,
dos soños que non coñecían as engurras,
da ilusión que coma miúda poalleira
nas paredes da infancia se pousaba.
Todo o pasado cóllelles nas mans:
falo do amor e da maxia da carne,
falo da amizade, sedutora, bébeda,
e de espertar  sentíndose donos
do sol, do monte e das raíces.
Todo o futuro cóllelles nas mans:
tamén as feridas sen curar, o barro
que enchoupará os ollos,
as urbes que irán abandonando
coa herdanza de débedas e sobresaltos,
a xenreira, o vómito, o cansazo,
a pistola que un día levantará
a tampa asustada dos seus miolos.

Porque
levan moito tempo
con laios nos beizos
pisando alcatrán húmido;
moito tempo suando sangue
no campo de batalla
baixo a alongada sombra
dos rañaceos e teñen
unha dor que fica estancada,
como unha tatuaxe no peito.
Son, certamente, rebeldes
con causa erguendo bandeiras
no medio de cidades desoladas.
Por iso, ás veces, hai demasiado ferro
no cerne das súas verbas.
Por iso, ás veces, rúbricas ardentes
poñen punto final aos seus nomes.

Porque
non son fillos de deuses;
nos seus  xenes milenarios
amoréase a cobiza, o desacougo,
o medo á soidade da noite
cando as árbores eran fogar e refuxio
e a choiva tiña un arrecendo a misterio.
Non forman parte das lendas,
non hai milagres no pasado que teñen,
os nenos non  aprenderán os seus nomes.
Amósalles o espello unha face gris,
cansa, a ollada perdida en ningures,
detrás das reixas dunha gaiola
de inquedanza e monotonía.
Porque non son fillos de deuses
non quedará lembranza do seu paso,
a historia borraraos coma o tempo
borra as pegadas na neve,
venceraos o vento coma unha folla murcha
e caerán amodo, sen moito balbordo,
no derradeiro pozo escuro do esquecemento
onde rematan por esfacharse os soños
que non teñen terreo de esperanza ao que termarse.

jueves, 1 de junio de 2017

O Rock da arrinca do esterco

Carro cargado con esterco. Foto de Antonio Rodríguez Díaz, de Torbeo

Vou ir poñendo aquí as letras dunhas cancións da miña autoría que forman parte do Cancioneiro Labrego de Sober  e que  o grupo musical Os Parentes teñen a ben cantar nas súas actuacións.

Empezo con “O rock da arrinca do esterco”, unha lembranza a esta faceta agrícola, tan traballosa ela.

O ROCK DA ARRINCA DO ESTERCO

Arrincando no esterco
alá polo abril,
unha corte escura
e luz de candil.
O teito era baixo,
o carro era vello;
non me remexía
naquel cortello.
Fora ía frío
e tamén chovía
na arrinca do esterco
da tía María.

Arrincando no esterco
un día de verán,
ás tres da tarde
e o sol a quentar.
Eu súa que súa,
ai, que diaño!
Xa non podía
nin co picaño.
Me cago no mundo!
Me cago na tos!
A arrinca do esterco
en Gundivós.

Rock, rock, rock.
Rock, rock, rock.
Rock da arrinca do esterco,
Rock do labrador.

Arrincando no esterco,
mediados de novembro,
no curral do cura
e ben que me lembro.
Estrume de ovella,
enxoito e desfeito;
carro con canizas
e premendo a eito.
Barullo no sobrado,
fun ver que pasaba,
e alí estaba o crego
enriba da criada.

Arrincando no esterco
no mes de xaneiro,
carambelo, xeada,
lume no caldeiro.
Eu coa xugada
e na corte o Andrés,
non daban quecido
as mans nin os pés.
Esvarei no chan,
caín de fociños.
O que hai que facer
pra gañar os cartiños!

Rock, rock, rock.
Rock, rock, rock.
Rock da arrinca do esterco,
Rock do labrador.
Bis


Déixovos este vídeo: a imaxe non é boa pero o son pode pasar.

domingo, 21 de mayo de 2017

Exposición na Casa da Cultura de Monforte

A Casa da Cultura  do Concello de Monforte de Lemos acolle unha exposición dedicada a 26 escritores da comarca de Lemos

Un pracer e un orgullo compartir exposición e cartel con persoas da talla literaria de Olga Novo, Xabier Quiroga, Manuel María, Lois Pereiro, Xosé Lois García......

martes, 16 de mayo de 2017

sábado, 4 de marzo de 2017

Rosalía

Dende aquí vexo un camiño 


Dende aquí vexo un camiño
que non sei adónde vai;
polo mismo que n'o sei,
quixera o poder andar.
Istreitiño sarpentea
antre prados e nabals,
i anda ó feito, aquí escondido,
relumbrando máis alá.
Mais sempre, sempre tentándome
co seu lindo crarear,
que eu penso, non sei por qué,
nas vilas que correrá,
nos carballos que o sombrean,
nas fontes que o regarán.
Camiño, camiño branco,
non sei para dónde vas;
mais cada vez que te vexo,
quixera poderte andar.
Xa collas para Santiago,
xa collas para o Portal,
xa en San Andrés te deteñas,
xa chegues a San Cidrán,
xa, en fin, te perdas... ¿quén sabe 
en dónde?, ¡qué máis me dá!
Que ojallá en ti me perdera
pra nunca máis me atopar...
Mais ti vas indo, vas indo,
sempre para donde vas,
i eu quedo encravada en onde
arraigo ten o meu mal.
Nin fuxo, non, que anque fuxa
dun lugar a outro lugar,
de min mesma, naide, naide,
naide me libertará.

Como non lembrar aquí nesta cova a insigne Rosalía!!

domingo, 26 de febrero de 2017

Lo bueno si breve...


"Escribo y publico poco por el bien de la literatura".

Augusto Monterroso

jueves, 5 de enero de 2017

Sobrevivir ó 2017



Sobreviviremos a este 2017 a pesar da inxesta desmesurada de doces, turrón e outras larpeiradas, a pesar de Trump e King Jong-un, dos bronquios e o tecno-pop, das ausencias que non se esquecen, do ardor de estómago e a xeada, dos chivatos e o IPhone 7, do Gayoso, María Jesús y su acordeón y sus inefables pajaritos, das hipotecas con cláusula suelo, de Bárcenas, Blesa, Rato e María Patiño, da lei da selva e os bicos de Xudas, do caruncho e a nitroglicerina, do euribor e as marchas militares, dos ceros  a esquerda, da letra pequerrecha dos contratos.

Sobreviviremos

lunes, 2 de enero de 2017

Un desexo para o 2017



A idea é boa e a imaxe atopeina fuchicando polo feisbu na páxina de Isabelle Kerdudo.

domingo, 1 de enero de 2017

1 de xaneiro




"El primero de enero, tararí,
será tan gris como un jueves cualquiera,
sin Drácula escalando el Pirulí
ni marcianos cruzando la frontera."

                                      Joaquín Sabina