Rosalía

Dende aquí vexo un camiño 

Dende aquí vexo un camiño

que non sei adónde vai;

polo mismo que n'o sei,

quixera o poder andar.

Istreitiño sarpentea

antre prados e nabals,

i anda ó feito, aquí escondido,

relumbrando máis alá.

Mais sempre, sempre tentándome

co seu lindo crarear,

que eu penso, non sei por qué,

nas vilas que correrá,

nos carballos que o sombrean,

nas fontes que o regarán.

Camiño, camiño branco,

non sei para dónde vas;

mais cada vez que te vexo,

quixera poderte andar.

Xa collas para Santiago,

xa collas para o Portal,

xa en San Andrés te deteñas,

xa chegues a San Cidrán,

xa, en fin, te perdas... ¿quén sabe 

en dónde?, ¡qué máis me dá!

Que ojallá en ti me perdera

pra nunca máis me atopar...

Mais ti vas indo, vas indo,

sempre para donde vas,

i eu quedo encravada en onde

arraigo ten o meu mal.

Nin fuxo, non, que anque fuxa

dun lugar a outro lugar,

de min mesma, naide, naide,

naide me libertará.

Como non lembrar aquí nesta cova a insigne Rosalía!!