martes, 29 de agosto de 2017

A balada triste do labrador (en Sober)


Segunda entrega do Cancioneiro Labrego de Sober: "A balada triste do labrador", interpretada polos Parentes.





Vou a gabea
e rómpeme o legón.
Vou rozar
e pícome cos toxos.
Subo a parra
e deixo todo a cotón,
a cotón, a cotón.
Ai Casiano, ai Casiano,
que mal che empeza este ano!

Quero ir a sacha
pero non teño petola.
Busco leña para o lume,
só atopo garabullos.
Ás dúas vou xantar
e  non hai nada na cazola,
na cazola, na cazola.
Ai  Xavier, ai  Xavier,
qué triste é ser pobre en Sober!

Ceibei as vacas
e abeiroume a Marela.
Fun pagar o censo
e perdín o autobús.
Logo  fun a seitura
e corteime na canela
na canela, na canela.
Ai Marcial, ai Marcial
a vida na aldea está moi mal!

Fun tornar a auga
e molleime no lameiro.
Fun por unha empaca de herba
e mexárana os cans.
Quixen botar un cigarro,
non acendeu o chisqueiro
o chisqueiro, o chisqueiro.
Ai Nicanor, ai Nicanor,
qué dura é a vida do labrador!

Ai Casiano, ai Casiano,
que mal che empeza este ano!
Ai Xavier, ai Xavier,
qué triste é ser pobre en Sober!
Ai Marcial, ai Marcial,
a vida na aldea está moi mal!
Ai Nicanor, ai Nicanor,
qué dura é a vida do labrador!

Ai Asunción, ai Asunción,
bota un pouco de viño no porrón
porque se vai rematar esta canción,
porque se vai rematar esta canción,
porque se vai rematar esta canción!
Chis pon.

jueves, 10 de agosto de 2017

Premio Feliciano Rolán


O xoves, 3 de agosto, estiven na Guarda recollendo o premio que tiveron a ben darme no Certame de Poesía Feliciano Rolán polo poema Náufragos da cidade, unha historia de perdedores.

NÁUFRAGOS  DA  CIDADE

Todo o pasado cóllelles nas mans:
falo dos sorrisos azuis dos nenos,
dos soños que non coñecían as engurras,
da ilusión que coma miúda poalleira
nas paredes da infancia se pousaba.
Todo o pasado cóllelles nas mans:
falo do amor e da maxia da carne,
falo da amizade, sedutora, bébeda,
e de espertar  sentíndose donos
do sol, do monte e das raíces.
Todo o futuro cóllelles nas mans:
tamén as feridas sen curar, o barro
que enchoupará os ollos,
as urbes que irán abandonando
coa herdanza de débedas e sobresaltos,
a xenreira, o vómito, o cansazo,
a pistola que un día levantará
a tampa asustada dos seus miolos.

Porque
levan moito tempo
con laios nos beizos
pisando alcatrán húmido;
moito tempo suando sangue
no campo de batalla
baixo a alongada sombra
dos rañaceos e teñen
unha dor que fica estancada,
como unha tatuaxe no peito.
Son, certamente, rebeldes
con causa erguendo bandeiras
no medio de cidades desoladas.
Por iso, ás veces, hai demasiado ferro
no cerne das súas verbas.
Por iso, ás veces, rúbricas ardentes
poñen punto final aos seus nomes.

Porque
non son fillos de deuses;
nos seus  xenes milenarios
amoréase a cobiza, o desacougo,
o medo á soidade da noite
cando as árbores eran fogar e refuxio
e a choiva tiña un arrecendo a misterio.
Non forman parte das lendas,
non hai milagres no pasado que teñen,
os nenos non  aprenderán os seus nomes.
Amósalles o espello unha face gris,
cansa, a ollada perdida en ningures,
detrás das reixas dunha gaiola
de inquedanza e monotonía.
Porque non son fillos de deuses
non quedará lembranza do seu paso,
a historia borraraos coma o tempo
borra as pegadas na neve,
venceraos o vento coma unha folla murcha
e caerán amodo, sen moito balbordo,
no derradeiro pozo escuro do esquecemento
onde rematan por esfacharse os soños
que non teñen terreo de esperanza ao que termarse.