Premio Feliciano Rolán

O xoves, 3 de agosto, estiven na Guarda recollendo o premio que tiveron a ben darme no Certame de Poesía Feliciano Rolán polo poema Náufragos da cidade, unha historia de perdedores.

NÁUFRAGOS  DA  CIDADE

Todo o pasado cóllelles nas mans:

falo dos sorrisos azuis dos nenos,

dos soños que non coñecían as engurras,

da ilusión que coma miúda poalleira

nas paredes da infancia se pousaba.

Todo o pasado cóllelles nas mans:

falo do amor e da maxia da carne,

falo da amizade, sedutora, bébeda,

e de espertar  sentíndose donos

do sol, do monte e das raíces.

Todo o futuro cóllelles nas mans:

tamén as feridas sen curar, o barro

que enchoupará os ollos,

as urbes que irán abandonando

coa herdanza de débedas e sobresaltos,

a xenreira, o vómito, o cansazo,

a pistola que un día levantará

a tampa asustada dos seus miolos.

Porque

levan moito tempo

con laios nos beizos

pisando alcatrán húmido;

moito tempo suando sangue

no campo de batalla

baixo a alongada sombra

dos rañaceos e teñen

unha dor que fica estancada,

como unha tatuaxe no peito.

Son, certamente, rebeldes

con causa erguendo bandeiras

no medio de cidades desoladas.

Por iso, ás veces, hai demasiado ferro

no cerne das súas verbas.

Por iso, ás veces, rúbricas ardentes

poñen punto final aos seus nomes.

Porque

non son fillos de deuses;

nos seus  xenes milenarios

amoréase a cobiza, o desacougo,

o medo á soidade da noite

cando as árbores eran fogar e refuxio

e a choiva tiña un arrecendo a misterio.

Non forman parte das lendas,

non hai milagres no pasado que teñen,

os nenos non  aprenderán os seus nomes.

Amósalles o espello unha face gris,

cansa, a ollada perdida en ningures,

detrás das reixas dunha gaiola

de inquedanza e monotonía.

Porque non son fillos de deuses

non quedará lembranza do seu paso,

a historia borraraos coma o tempo

borra as pegadas na neve,

venceraos o vento coma unha folla murcha

e caerán amodo, sen moito balbordo,

no derradeiro pozo escuro do esquecemento

onde rematan por esfacharse os soños

que non teñen terreo de esperanza ao que termarse.