SI DIGO RAFAEL

Estes días estou a reler un libro de sonetos que Joaquín Sabina publicou no 2001: “Ciento volando de catorce”. Entre eles hai un que lle dedica a Rafael Alberti.
Aproveitando que o día 28 se cumpriron 8 anos do pasamento de poeta gaditano paréceme ben transcribir aquí esa homenaxe sabiniana o gran Rafael. Cun día de atraso, claro.

SI DIGO RAFAEL

Si digo Rafael digo Picasso,

cabello de ángel, gorro marinero,

Ignacio, Federico, Garcilaso,

Aitana, Benjamín, García Montero.

Si escribo cal y canto, ¡qué osadía!,

si Trastévere ... casa de las flores,

no pasarán quiere decir Dolores,

si naufrago pernocto en tu bahía.

Si te falla mi hombro es porque muero,

si nombro a Juan abrazo al panadero

del pan de anís de la melancolía.

Si te desvives culpo a tu asesino,

si calla Alberti se avinagra el vino

del bar del puerto de Santa María.

QUE SIGA O SON

Esta que vedes aquí é unha cadea musical Philips F1575 co seu xiradiscos FP563. Creo lembrar que a merquei a finais do 87 e fun pagándoa a prazos. Ata entón so tivera un mal radiocassette no que escoitaba as cintas.
Coa nova cadea puiden, pois, mercar os meus primeiros vinilos: Sabina, Barricada, Barón Rojo, Siniestro Total, El último de la fila, Radio Futura, Rosendo, Ramoncín, e mitos internacionais como Lou Reed, Bruce Springsteen, Bob Dylan. Daquela o CD aínda estaba empezando, había poucos e eran moi caros.
O vinilo ten algo especial; hai como unha cerimonia, un ritual, unha conexión mais íntima: sacar o disco da funda, limpalo, poñer en marcha a agulla ou manualmente movela a unha pista determinada. Coa cinta e co CD dáslle a un botón e punto. Teño un amigo que sigue mercando vinilos sempre que pode; di que lle gusta mais o son que se saca deles, un son mais sucio pero mais autentico.
Pero hoxe non vos quería falar de vinilos senón da Philips F1575. O tempo non pasa en balde e ela tamén o notou. Traballou arreo, sobre todo nos primeiros anos. Tivo un constipado e quedouse sen voz arredor do 98 (nada grave, un pequeno arranxo), polo demais sempre respondeu ben. Coñeceu tres vilas, unha aldea, unha cidade e sete domicilios, e non vos sabería dicir as miles de horas que estivo funcionando. Non protestou nos traslados, nin se queixou do mal estado dos amortiguadores cando viaxaba no maleteiro do coche. Foi fiel a súa maneira.
Pero o tempo non pasa de balde, xa o dixen, e nos últimos anos empezou a perder facultades: minguou a calidade da reproducción , o ecualizador non ía ben, a radio fíxose intermitente como o Guadiana, os altofalantes empezaron a fraquear, rompéronse dúas rodas do moble. E a semana pasada dixo basta.
Podería tentar amañala pero non o fixen porque pensei que ben merecida tiña xa a xubilación. Fai uns días tireille unhas fotos antes de despedirme dela. Agora estará no paraíso das cadeas musicais (quero crer que existe) porque foi boa, aceptou todo tipo de música e xamais se meteu con ninguén.
Podédesme crer se vos digo que cando estou no salón noto que me falta algo, vexo un espacio baleiro a carón do moble e sinto gravitar sobre min un silencio mesto.

.

*Banda sonora

O primeiro disco que sonou na cadea foi un de Barón Rojo, un doble LP grabado en directo: "Barón al rojo vivo".

CANDO O PASADO É UNHA FIESTRA PECHADA PARA SEMPRE

Quixera que os portais estiveran abertos,
que nas miradas alumeara a paixón,
que a palabra retorno fora posible
e o recendo de tardes-noites de verán
e bicos salgados
quentaran aínda este aire de outono.
E quixera chegar o precipicio dos seus ollos
para arrebolar un feixe de preguntas,
buscando respostas que poñan
algo de sentido a esta cidade
de xeómetras e conductores suicidas.
Ó final é o desencanto,
a anguria de descubrir que a realidade
e outra, mais triste, mais rota,
que o pasado non volve,
que todo fica gris
nesta vía solitaria,
nesta estación pechada por derrubo
á beira dun crepúsculo de falsos deuses.
E os espellos solo reflicten indiferencia
(outra forma do esquecemento)
e o meu redor
o único que non se murcha
é o silencio.

DE ISABEL E FERNANDO

Cincocentos e pico anos son demasiados para no recoñecer os nosos erros. Que houbo e hai unha terra esmagada, séculos de inxustiza e desamparo, uns pobos masacrados polo imperio, unhas culturas esnaquizadas.
Barbudos homes do leste, intocables deuses a cabalo e armadura coas mans manchadas de sangue, e santos misioneiros vendendo a Deus a golpe de látego e espada, no nome do Pai e do Fillo e do reino de Castela e León, fixeron o xenocidio.
Cincocentos e pico anos son demasiado poucos para esquecer tanta agonía, tanto abuso de poder, tanta longa noite de pedra e opresión.
E aquí, neste lado do Atlántico, comprensión para Vídela, Pinochet, Stroessner e tantos outros; sorrisos e chanzos burlescos para o xersei de Evo Morales; e que viva o 92 e que son irmáns nosos; e a festa da Hispanidade e o carallo 29; e todo moi fermoso e os lazos comúns (me cago nos lazos comúns) e a historia dos vencedores (me cago na historia dos vencedores) made in Reis Católicos.
Cincocentos anos quizais sexan demasiados pero na cara indíxena aínda no se borraron as cicatrices.

.

.

*Seguindo as indicacións do guía espiritual de occidente, hoxe, eu, bandeira no almorzo, no vermut, no coche, cos amigos, paseando o can.

Perdón, confundinme de bandeira.

Mecágina, esta tampouco é.