martes, 23 de noviembre de 2010

PEDERASTAS E CONDÓNS


Ó Papa debeulle prestar a visita a España porque arestora está moi activo. Nunha reunión con 150 cardeais trataron o tema da pederastia no clero (supoño que tamén falarían de como erradicala), e agora admite que o uso do condón pode estar xustificado nalgúns casos.
Vale que trate de mellorar a imaxe da igrexa pero conviña deixalo todo ben clariño, non vaia ser que os pederastas eclesiásticos supoñan que poden seguir abusando dos rapaces a condición de usar preservativos.
De tódolos xeitos por algo se empeza. O seguinte paso debería ser poñer máquinas expendedoras de “chuvasqueiros para o pito” en tódalas igrexas. Estarían a carón da pila de auga bendita. A medida sería un éxito: todo deus sabe o ben que presta un canivete despois da misa das doce.

miércoles, 10 de noviembre de 2010

O PAPA E DERIVADOS


PAPA: seica é o representante de Deus na terra. Autoritario, tradicional, retrógrado, machista. Amante da pompa e do boato, afastado da realidade social. Parece pór mais interese en viaxar e na boa saúde das contas bancarias do Vaticano que en erradicar os habituais casos de pederastia no seo da igrexa. Alguén debería comentarlle que cando Xesús dixo “deixade que os nenos se acheguen a min” non era para abusar deles.
Por suposto, tanto el como a cúpula papal gustan de papalicar nas papatorias, gozan coas paparotas, e algúns amosan unha mais que sospeitosa papada.

PAPÓNS: ovelliñas fieis que seguen (o Papa) con entusiasmo, que o escoitan con devoción, que ondean bandeirolas, que berran, que devecen; que esperan horas para velo pasar, fugaz e altivo, no seu auto blindado; que comulgan con rodas de muíño (co indixestas que deben ser).

PAPAHOSTIAS: políticos que lle bailan a auga; que malgastan o diñeiro público nestas andrómenas; que miran para outro lado cando saen a relucir os trapos sucios da igrexa, os escándalos, as contradiccións; que lle bican a man (o Papa) con moito fervor.

E despois estamos nós: que soportamos o Papa, que convivimos cos papóns, que sufrimos estoicamente ós papahostias. A verdade é que non sei como cualificarnos.

jueves, 4 de noviembre de 2010

RAÍCES DO PASADO VI: HOMENAXE A MIGUEL HERNÁNDEZ


Aproveitando que estes días estase a celebrar o centenario do seu nacemento vou deixar na cova un poema que escribín na miña época estudiantil. Daquela estaba en terceiro de BUP ou COU, non lembro ben, e nos ratos libres nos que non xogaba o futbolín ía a biblioteca a ler versos de Miguel Hernández, García Lorca, Machado, Borges, Neruda... Os de Miguel Hernández debéronme impactar especialmente porque despois de rematar El rayo que no cesa escribinlle este poema.

HOMENAJE A MIGUEL HERNÁNDEZ
Jugabas a ser pastor de Orihuela,
a ser nube no enmudecida por el viento,
a correr entre peñascos y matorrales.
¿Te acuerdas?
Te agarraste a la luz roja de la aurora
y volaste alto, muy alto;
cruzaste un horizonte de guerras,
odios y desdichas,
y alzaste tu voz,
tu voz de hombre.
Te alzaste sobre un pisoteado mundo
de hienas siempre al acecho,
de ojos al miedo enfrentados.
Tus palabras rompieron el silencio
y entre collados y arroyos
todavía resuena el eco.
Te alzaste como un estandarte
de hondas raíces
entre campos y trincheras.
Tu voz de trigo
y de lluvia
y de lunas
y de tierra
se dejó oír sobre una España herida
y gritaste a pecho descubierto.
EL RAYO QUE NO CESA no ha cesado
y sigue indeleble por el mundo.
EL NIÑO YUNTERO sigue arando
entre polvo y lágrimas con su yunta.
Miguel, surco de sangre,
el barro te revive.
Miguel, tu te has ido,
pero nos quedan tus versos,
tus versos eternos.
EL VIENTO DEL PUEBLO nos sigue
trayendo tu eco.