martes, 20 de julio de 2010

WESTER VIII: OS SETE MAGNÍFICOS


Onte volvín a ver “Os sete magníficos” de Jhon Sturges. Rodada en 1960 conta a historia dun grupo de pistoleiros que se xuntan para defender a unha aldea de granxeiros mexicanos duns bandoleiros liderados por un tal Calvera. A película tivo bastante éxito e está ben considerada dentro do wester aínda que para min non pasa de normaliña.
Esta é unha adaptación do filme de Akiro Kurosawa “Os sete samurais”; eu non a vin pero todos coinciden en sinalar que a cinta do nipón e moi superior. Jhon Sturges ten traballos mellores como “Conspiración de silencio” , e mesmo dentro de wester “Duelo de titáns”.
No elenco de actores estaban os mais duros de Hollywood: Yul Brinner, Steve McQueen, Charles Bronson, James Coburn. Pero non se profunda nos personaxes e estes amósanse superficiais, lacónicos, fríos. James Coburn é excesivamente chulo. A Yul Brinner sempre o considerei un tipo artificial con andares e xestos de robot; Robert Vaugn móstrase como fóra de contexto e remata por exasperar. E o mais novo do grupo, Horst Buchholz, pasa todo o tempo entra a sobreactuación e a torpeza, a súa historia de amor non ten moito sentido e a escena na que intenta tourear a unha vaca é sinxelamente ridícula.
O mellor do filme é a imaxe que quere dar dos pistoleiros: personaxes vagabundos, atormentados, sen fogar, sen lazos familiares, sen futuro; que lles custa adaptarse os novos tempos que veñen; que tratan de buscarlle un sentido a vida e que están dispostos a facer ese traballo non polo diñeiro (o que lles pagan é irrisorio) senón polas ganas de volver a acción, e poida que tamén porque entenden que neste caso vale a pena loitar, e quizais morrer, por unha causa xusta.
Por suposto hai que destacar a música de Elmer Bernstein, grandiosa e impactante como poucas.
E dúas frases para a reflexión:
Os mexicanos piden que lles axude e ofrécenlle todo o que teñen de valor e Yul Brinner dilles: “Téñenme ofrecido moito polo meu traballo pero nunca antes me ofreceran todo”.
Cando a xente da vila non quere que un indio sexa enterrado no camposanto un viaxante pregunta:
“¿Desde cando non deixan enterrar os indios no cemiterio?"
“Desde que o pobo se civilizou”.
Por certo, dado o éxito inicial fixéronse ata 3 secuelas: non volas recomendo, cada una delas e peor ca anterior.

domingo, 11 de julio de 2010

OUTRA NOITE DE ROCK


Mentres outros soñan coa victoria de España ante Holanda, proban antídotos contra as altas temperaturas, gastan as horas en terrazas rutinarias con xenebra de garrafón, discuten cos veciños, buscan os ángulos mortos das credenciais caducadas, fan zapping por programas tan planos como a pantalla do televisor e acaban mercando na teletenda unha terapia a prazos contra a desolación, eu invisto en rock na compaña de C.
Soaron os acordes de Amenaza desastre e un lóstrego fixo estremecer os corazóns. O rock estaba aí, no campo de fútbol de San Cosme, sobrio, delgado, melenudo, visceral, auténtico, por riba do tempo e das modas, inmune os vaivéns das discográficas, aguantando o tipo, tolo por incordiar, incombustible como ese Leño do que formou parte.
No escenario xente de confianza: Rafa J. Vegas ó baixo, e Mariano Montero á batería.
Nas dúas horas de actuación tivo tempo para presentar cancións de seu novo traballo (Amaina tempestad; Tu que, yo que; A veces cuesta llegar al estribillo) e repasar éxitos anteriores (El asa del cubo; Flojos de pantalón; Deja que les diga que no...). Non podían faltar temas como Agradecido ou Pan de higo, e por suposto guiños a Leño con El tren (que nunca lla oíra tocar en concerto) e Maneras de vivir.
Foise con Navegando (a muerte), falando de náufragos na barra dalgún bar. Soubo a pouco o concerto e votei en falta que non se interrelacionara mais co público, pero a pegada do madrileño fixo que outra noite de rock fora inesquecible.
Rosendo, pa sempre.

*Banda sonora: Flojos de pantalón.

jueves, 8 de julio de 2010

ROSENDO EN ZAMANS


Este sábado Rosendo estará en Zamans (Vigo) no Karrascal Rock. Eu tamén.

viernes, 2 de julio de 2010

CARTA ABIERTA A UN LOCO CABALLERO


Hoy mis ojos cabalgan la llanura,
este tambor de viejas resonancias,
acariciando el sueño de ser libre.
Son los mismos caminos,
los mismos que cruzaste tantas veces
con un febril deseo de victoria,
viajero delirante, asceta de los trigos
en el límite exacto de la altura.
Para adentrarme
en el mar llameante de tus ojos
y asirme a las razones de tu filosofía
he llenado de viento mis alforjas
y a lomos de tu alado Clavileño
he contemplado los senos de turquesa,
este Tabor idílico de arcilla
de la noche manchega en plenilunio…

Sabes, amigo mío,
que yo también confundo molinos con gigantes,
que he pretendido a veces
liberar andresillos de las garras
de amos sin escrúpulos;
que la imaginación me engaña en ocasiones
diciéndome al oído que es castillo y no venta,
el yelmo de Mambrino y no bacía.
Todas las madrugadas
me lleven dulcineas por los ojos
y restalla el amor en mi costado
cada vez que me apresto a la batalla.
Siento mucho decirte
que han prohibido soñar a los poetas.
Les molesta a los grandes
nuestra ebriedad de luz
y non nos dejan caminar tampoco
por estelas de nubes y espadañas
hasta una torre de nieve con palomas….

También debo decirte
que encierran a los niños y a los locos
mientras las sanguijuelas
escriben con su lengua la historia del presente.
Y sin embargo la luz de tu recuerdo
me impulsa en mil cabriolas
a descubrir caminos donde libar el polen
de esta loca aventura que es la vida.

"Del poeta zamorano Luis García Pérez"