lunes, 16 de marzo de 2020

Terra de ningures



Ás veces cando tento erguerme
sobre a propia canseira
premo na area roxa do deserto
e presinto e sinto e sei
que estou en terra de ningures
onde nin sequera ser estranxeiro ten sentido.

E busco bares anónimos
coma quen busca unha froita prohibida
rescato do bolso unha foto
e mentres a miro de esguello
cavilo porque é aquí
e non na praia de Copacabana
ou nun tranvía de Lisboa
onde sigo murchando as miñas horas.

Algún día ireime coma todos
buscando outros corpos, outros ceos.
Villaviciosa será só un nome no recordo.

Lembrarei tamén o sorriso
de aquela moza de vaqueiros  axustados
un bico ardendo na escuridade
o sabor amargo do Bitter Kas con Larios
e música de fondo de Joaquín Sabina
e unha curva tomada a cento dez
e a catro ou cinco amigos.
                          Do poemario "A pel no asfalto, incluído no libro "Zocas e decibelios"

domingo, 1 de marzo de 2020

Tempo de loita


Roubáronnos o abrente
non lles bastaba
co naufraxio dunhas veas
os berros que estalan
baixo os uniformes
as sebes de arames
onde nos arrecantaron
descalzos, case espidos
trémolos entre xestos acusadores
e sen máis reino
que os propios nomes
e a nosa pel aterecida
non, non lles bastaba.

Tiveron que quitarnos a suor
as vereas, os pés do chan
o trío de ases, a dozura
as ilusións inxenuas dos  poucos anos
cando todo era tan lúdico
e tan honesto
tanta esperanza escabezada.

Tiveron que negarnos
o lume, o pan e o sal
tiveron que borrar a historia
onde aprendemos a resistir.

Agora só nos queda o recordo
a rabia, a sede de orgullo
para renacer outra vez do po
atopar as nosas pegadas
e outra vez loitar
contra o vento xélido
das mesmas ameazas.

Xuntos teremos que  levantarnos de novo
xuntos teremos que seguir na loita.

                 Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"