Feliz 2016

Aínda que se lle facemos caso a El Roto, que é un tipo ben informado…

Seguimos tocando fondo

Estas sombras como refuxio

para os que xa non temos

nada que agochar.

Esta primavera  con prognósticos

de catarreira e hipertensión.

Esta partida de póker 

cun proxecto fracasado de escaleira.

Este xoves que se arrastra  

co degusto amargo dos luns.

Esta manía de nadar a contracorrente,

ser carne de canón, ter ganas de  nada,

pórlle portas ó campo,  codificar os soños.

Esta mitoloxía de rancores,

esta intoxicación de morriña,

estas armas de dobre fío,

este teléfono mudo,

este xamais,

este por fin.

                                             Do libro "Territorios estraños"

12-12-2012

Pratos sucios no fregadeiro,

nos mobles unha capa antiga

de po e melancolía,

manchas de nostalxia

polas paredes,

as lembranzas esvarando

cara ós recantos,

e hai como un mutismo líquido

pendurado do teito.

No medio do salón, o  alugueiro

cruzou os dedos e tocou madeira

agardando que o 13

fose, por fin, 

o seu número da sorte.

                   Do libro "Territorios estraños"

Rajoy en estado puro

Os descifradores de códigos secretos agradecen calquera axuda que se lles poida prestar para tratar de descubrir que carallo quixo dicir Rajoy con esta frase: “Es el vecino el que elige al alcalde y es el alcalde el que quiere que sean los vecinos el alcalde.”
O tema corre présa porque este individuo seica se presenta a presidente de España. Cousa cando menos preocupante.

Estraños son os camiños do señor

Tentaba o cura colgar

un crucifixo na parede.

O martelo, violento por natureza,

mallaba con forza no cravo

ata que por causas descoñecidas

desviou a traxectoria e foi machucar

o dedo polgar da man esquerda

que suxeitaba a punta.

Hostia en Deus!!!

berrou o crego, adoecido.

                            Do libro "Territorios estraños"

Salvando as distancias

Nesta noite de ausencia,          

a cento e tantos quilómetros de desterro,

coa friaxe espallándose con preguiza

ó outro lado das ventás

onde quizais latexa unha cidade ou quizais nada,

noméote baixiño coma un esconxuro

para derreter as distancias

e recuperar o teu corpo doce coma mel,

e bebo outro trago

buscando o fondal dos teus ollos

e imaxínote entre as sabas,

espida, leda, cálida, turbadora.

O ron sábeme a ti. 

                    Do libro "Territorios estraños"

Abrazos que salvan

A listaxe das miñas vitorias

cóntase por derrotas,

as chamadas de auxilio sempre toparon

cun contestador automático fóra de servizo,

os camiños que me gustan

teñen un cartel de prohibido o paso,

e os meus personaxes favoritos

case sempre morren antes de rematar a película.

Será preciso que che diga, ruliña,

que sen os teus abrazos,

nos que se detén o tempo,

faríaseme moi costa arriba este mundo

cargado de desánimo, depresións  e protestas?

                                            Do libro "Territorios estraños"

¿Qué fue de los cantautores?

Nesta mañá nubrada de domingo e que ameaza choiva, deíxovos este poema/canción de Luis Pastor.

Siete vidas tiene un gato

aunque no caze ratones.

Hay cantautor para rato:

zapatero a tus zapatos,

cantautor a tus canciones,

Luis Pastor, con dos cojones.

 

Volta ó rego

Estas pernas que se negan a percorrer

as beirarrúas que levan á oficina.

Esta ollada que se resiste a sufrir 

a paisaxe cotiá de rotondas e traxes gris-cemento,

de derrotas mesturadas con  paracetamol,

de semáforos insubmisos 

e escaparates coa moda do outono,

e  prefiren seguir colgados da maxia

salvaxe e volcánica de Lanzarote.

Este corpo que non quere entender de urxencias

nin da escravitude do reloxo.

Estes dedos que se  fixeron  alérxicos 

ós  códigos de barras, ós  impresos M-11

e a un ordenador Inves con vistas á rúa Zamora.

Este síndrome postvacacional

que non me serve como coartada.
                                         Do libro "Territorios estraños"

Non hai mal que por ben non veña

O destino de Osama Abdul Mohsen era saltar fronteiras, esquivar gardas fronteirizas, recorrer km e km por estradas que quizais levan a ningures: un ser anónimo, un refuxiado máis nesta deshumanizada Europa.

Pero no seu camiño cruzouse Petra Lazslo, unha periodista húngara, unha reporteira intrépida que gusta de estar sempre o  pé da noticia.

E todo cambiou. A imaxe de  Osama caendo co seu fillo en brazos atravesou os continentes, ocupou periódicos e telediarios, incendiou as redes sociais. Agora Osama está en España, foi recibido cos brazos abertos, é un heroe. Florentino Pérez, ese ser superior, dedicoulle o seu mellor sorriso. O fillo, Zaid, saltou ó Bernabeu da man do  seu ídolo, Cristiano Ronaldo,  algo que so está o alcance dos elixidos.

Osama vai traballar de adestrador de fútbol, terá un soldo xusto. Si sabe xogar ben as súas cartas cansarase de facer entrevistas, publicará un libro e mesmo pode ser un dos concursantes na próxima edición de Superviventes.

E todo por unha cambadela: un acto noxento e miserable pero que resultou ser do máis beneficioso. Agora si que entendo a frase esa de que “Deus escribe dereito con liñas tortas”.

Pero, quen é Petra Lazslo e porqué actuou así? Teño para min unha hipótese.

Polas súas veas corre sangue zíngara, esa antiga estirpe que ó longo dos séculos e das migracións foi quen de adquirir unha conciencia profunda do universo, de descifrar os arcanos do tempo e o espazo, e mesmo de predicir o futuro con so botar unha ollada.

Petra Lazslo, herdeira de tal ancestral sabedoría, viu a Osama correndo cara ela co seu fillo en brazos e nunha máxica décima de segundo soubo todo o que podía facer por eles con so estirar a man, quero dicir con so estirar a  perna esquerda. Así que deulle a orde correspondente a súa extremidade inferior.

E fíxoo coa xenerosidade que caracteriza as grandes persoas: sabendo que despois sería incomprendida, insultada, difamada,  ameazada, despedida do seu traballo, sinalada por todos co dedo da ignominia, mesmo creo que a queren meter no talego.

Pero a Petra non lle importa toda esa incomprensión. Ela sabe que obrou correctamente. Ela sabe (e eu tamén) que fixo o xusto e o necesario para que un home bo e o seu fillo puideran ter un futuro mellor.

Alá é grande, e os camiños do Señor son inescrutables. Amén.

Para empezar a preocuparse

Cando os bancos

máis sólidos e de fiar

son os de néboa.

Cando o principio de incerteza 

manexa as rendas dos semáforos.

Cando as mensaxes

que mandamos nas botellas

son chamadas de auxilio

ó noso asesor fiscal.

Cando na moviola Zarra

falla o gol contra Inglaterra.

Cando o que queda a flor de pel

é un corazón en bancarrota

e unha gastroenterite endémica.

Cando os golpes baixos  son a nivel

dos fociños e para elixir os perdedores

cómpre recorrer a foto finish.

Cando hai que viaxar ó estranxeiro

para sentirse como na casa.

Cando os domingos saben a martes,

cando deteñen as verbas por exceso de honestidade,

cando proliferan as listaxes  de promesas incumpridas,

cando as saídas de incendio están tapiadas.

Cando as teas de araña secuestran os dicionarios,

cando as balas chegan antes do previsto

e o peso das ausencias pon en perigo

a estabilidade emocional do planeta,

entón é  como para empezar a preocuparse.

                                                      Do libro "Territorios estraños"

Bicos (na noite)

Eu quero un bico para ganar a guerra,

ti perder a batalla para poder renderte.

Ti aceleras nas curvas da noite,

eu demórome a carón dos teus peitos.

Eu debuxo un plano do paraíso,

ti rómpelo en mil anacos para que ninguén o atope.

Ti  deixas que os pés te leven a outro pub,

eu fico preso dos teus ollos acastañados.

A min perséguenme as pantasmas do pasado,

ti apostaches dobre ou nada contra o futuro.

Ti pescudas unha razón para fuxir,

eu teño máis de cen para quedarme.

A noite esvara cara ó abrente

buscando unha saída.

Ti sorrís coqueta entre as sombras

das luces de neón

mentres eu lembro os versos de Manolo Tena

“de un largo naufragio tus brazos me salvan”

e volvémonos bicar.

                                         Do libro "Territorios estraños"

IX Encontro á luz da Lúa

 Aproveito para copiar esta información do blog "O Colado do Vento", de Sober. Animádevos a vir!!!

Un ano máis - e xa van nove - O Colado do Vento organiza o "encontro á luz da lúa", singular xornada nocturna na que compartimos contos, cantos, saberes, poemas ou o que cada quen desexe.

Este ano contamos coa presenza dos grupos de Sober The Carallos e O Trícole, e cunha violonchelista, Paula. Ademais, as persoas participantes poden aportar poemas, cancións, contos, reflexións... 

O encontro celebrarase en Cadeiras a partir das 22:30 h, iniciando a noite cuns pinchiños de rosca con queixo e viño e licores de Sober. Quedamos nas mesas de pedra que hai xunto ao bar.
Logo, no entorno do miradoiro e santuario desenvolveranse as actuacións e intervencións das persoas participantes a partir das 11:15 aproximadamente.

Achegádevos a vivir unha noite de verán ao plenilunio!

Soneto de Sabina a Krahe

Fará cousa de 13 ou 14 anos Joaquín Sabina escribiu este soneto adicado a Javier Krahe .

A SÍLABAS CUNTADAS

                                Para Javier Krahe

No dejaré sin contestar tu carta

a sílabas cuntadas, maestría,

que le debemos, buen rayo te parta,

entrambos al mester de germanía.

Derogo desde el alma del delito,

el blindaje contrito que te agravia:

a mí también me falta tu gambito

de dama y los rigores de tu labia.

¿Con quién bailar la jota en esperanto?

Sigues siendo mi gripe, mi vacuna

y el prota al alimón de mi novela.

La purga, el catalejo de mi canto,

mi murga, mi aparejo de fortuna

y el padrino más viejo de Carmela.

¿Donde se habrá metido este Javier?

“No digais se nos fue el mejor de todos,

malogrose el cumplido cantautor”.*

Pero si. Javier Krahe deixounos, un infarto de miocardio tivo a culpa. Estíveno vendo en concerto non fai moito, en febreiro creo, no Ensanche (Vigo). Como ía pensar daquela que sería a última vez?

Dín que os vellos rockeiros nunca morren,  polo que se ve os xoglares e cantautores si. Escribiu máis de 150 cancións cheas de ironía e humor intelixente; foi o primeiro que  pronunciou a palabra “gilipollas” na Tve; irreverente, escéptico, tremendamente enxeñoso, poeta; no 86, en plena época do felipismo a televisión censuroulle a canción “Cuervo ingenuo”, unha crítica feroz contra o Psoe; ensinounos como cociñar un Cristo e foi denunciado por iso; escribiu “No todo va a ser follar”, toda unha declaración de intencións; nunca se vendeu nin se deixou influír por modas pasaxeiras. Para ser un tipo que se criou no barrio de Salamanca e estudou no elitista  Colexio do Pilar non está nada mal.

Agora deixounos e o mundo está moito máis baleiro e moito máis triste.

“Me gusta no hacer nada. Tengo una gran capacidad para ello”, dixo nunha ocasión. Ou sexa, que agora ti, Javier, estarás contento. Polo menos isto  reconfórtame algo.

Ata sempre, mestre.

                                          *Da canción de Krahe “Los siete pecados capitales”

DOCUMENTAL (o que Rodríguez de la Fuente xamais filmou)

O león da Metro Goldwyn Mayer

roxe, arrogante e provocador,

na vizosa Devesa da Rogueira .

Enfronte, un vello xabaril,

made in Galicia,

foza despreocupado na terra húmida.

Como non te apartes ti,

pensa teimudo.

                                    Do libro "Territorios estraños"

Tempos de friaxe

Son malos tempos,

dixo a velliña,

mentres as súas mans,

miúdas e engurradas,

apreixaban con forza

a cartilla do Banco Pastor.

Vai frío, dixo o vello,

puxo o abrigo,

calou a pucha ata as cellas

e tusiu resignado.

Despois saíron. 
                                       Do libro "Territorios estraños"

De cervexas e fronteiras

Entón

acabarei buscándote

no fondo dunha caña de cervexa

coma se fose tan doado

chegar ata ó cristal,

e tocarte

e rescatarte,

esperar un xesto,

un sorriso,

bicarche un anaco de pel,

rastrexar o teu recendo

ou perder a  timidez entre os teus brazos.

E o final

descubrir que a cervexa non está fría,

que os xestos son acenos perigosos,

que te escapas coma o horizonte,

que o recendo se esvaece na distancia,

que o cristal, ás veces, pode ser unha fronteira

na que nada é o que parece

e os aduaneiros non están polo labor 

de levantar as barreiras

que se empeñan en complicarnos a vida.

Do libro "Territorios estraños"

De compras

Xa teño para ler e para escoitar.

Versos na area

Sabes que nunca che pedirei nada,

se queres pódesme dar

un pouco de cariño;

teño as alforxas baleiras

o pouco que me deas

será para min coma un tesouro.

En calquera caso

escribirei o teu nome

na area da praia,

moi preto da auga,

para que as ondas o borren

e eu volva  escribilo

unha e outra vez,

unha e outra vez...

Do libro "Territorios estraños"

Forzas ocultas

Multan un corazón

por exceso de velocidade no túnel do amor

e colápsase todo o tráfico da cidade.

Unha parella bícase en Sunset Boulevard

e a onda expansiva  inutiliza

a rede de mísiles antiaéreos dos EEUU

e fai tremer a falla de San Andrés.

Dous adolescentes están a facer o amor

nos asentos traseiros dun coche

no polígono de Monforte  de Lemos

e as pombas mensaxeiras desoriéntanse,

rebélanse os ordenadores 

e a bolsa de Tokío baixa ó nivel do mar.

Nun segundo piso alugado

na zona vella de Compostela

un orgasmo amolece

as telúricas pedras da Catedral,

ó Apóstolo invádeo a melancolía

e ata o anticiclón das Azores

tremelica coma un can asustado.

Debe ser cousa da primavera.
    
                                               Do libro "Territorios estraños"

XXXV Feira do Viño de Amandi

Este fin de semana "FEIRA DO VIÑO DE AMANDI".

 Que non falte ninguén!!

RUTA POR BARANTES

A asociación "O Colado do Vento" organiza o 12 de abril unha ruta por Barantes na que se mesturará sendeirismo e poesía con vistas o Canón do Sil. Remataremos en Sober, na feira, dando boa conta dunhas racións de polbo con viño de Amandi.
Non me digades que a cousa non é atractiva!!

Unha de ausencias

Un,

dous,

tres, catro días...

Tentado estou de catalogar

a túa ausencia

coma unha nova forma de tortura.
                          Do libro "Territorios estraños"

Satisfaccións

Espertar co sol xa ben alto

e non ter présa en levantarse.

Recoller do chan o periódico

e un libro  de Bertol Brecht.

Subir ata o Castro,

mirar á ría e despeitearme.

O póster do Che,

os berros do veciño, 

a calor dun bar.

Esquecer a crise refuxiándome

nas cores do arco da vella.

Os recordos que rescato

dun antigo cartafol, as palabras

que forman liñas que aspiran

inutilmente a seren poema.

Botarlle un pulso á  tristura.

Practicar sendeirismo pola miña propia alma.

E á tardiña dun día calquera

cruzar o Miño en dirección a  Portugal,

só polo pracer de ganarlle unha hora ó tempo

mentres tento resolver unha ecuación

de puntos suspensivos que se empeña

en derivar cara a estratosfera.

                         Do libro "Territorios estraños"

Protexendo o capital

Xa que logo, e por se acaso, 

poñerei a bo recado,

as faíscas de neve,

as miradas cómplices,

os álbums da saudade,

as coartadas de barro

cando baixa a marea,

un dente de allo,

aquela canción dos Stones,

xoguetes rotos,

saltos mortais,

recordos esquecidos,

a forza da gravidade con vento a favor,

os conxuros contra as derrotas,

o po do faiado,

os cortes de manga ó destino,

estes delirios de pobreza,

este dribbing en fóra de xogo,

esta présa por chegar a algures,

este desexo de ti.
                                               Do libro "Territorios estraños"

Tesouros (nas rebaixas)

Agora que estamos de volta de nada

baixo a costa de xaneiro

buscando refuxio na intemperie.

Porque estamos de volta de nada

remexo nas rebaixas á procura

dun sorriso que me protexa da friaxe,

uns zapatos para desandar a crise,

un buzón de voz onde gardar

os silencios que non sei escribir,

un mapa do teu corpo,

un espello no que envellecer xuntos,

un pasaporte para viaxar á república da utopía,

un rock and roll que inxectar ás veas,

un catálogo de antídotos contra a ausencia

e un reloxo de peto no que descontar as horas

que faltan para verte.
                                              Do libro "Territorios estraños"