Estas pernas que se
negan a percorrer
as beirarrúas que levan
á oficina.
Esta ollada que se
resiste a sufrir
a paisaxe cotiá de
rotondas e traxes gris-cemento,
de derrotas mesturadas
con paracetamol,
de semáforos
insubmisos
e escaparates coa moda
do outono,
e prefiren seguir colgados da maxia
salvaxe e volcánica de
Lanzarote.
Este corpo que non quere
entender de urxencias
nin da escravitude do
reloxo.
Estes dedos que se fixeron
alérxicos
ós códigos de barras, ós impresos M-11
e a un ordenador Inves
con vistas á rúa Zamora.
Este síndrome
postvacacional
que non me serve como
coartada.
Do libro "Territorios estraños"
Do libro "Territorios estraños"
1 comentario:
o síndrome postvacacional inda é peor que o síndrome tarde de domingo...
os impresos M11 se son para enviar cousas lindas por correos inda non desanimarán tanto
Publicar un comentario