De cervexas e fronteiras

Entón

acabarei buscándote

no fondo dunha caña de cervexa

coma se fose tan doado

chegar ata ó cristal,

e tocarte

e rescatarte,

esperar un xesto,

un sorriso,

bicarche un anaco de pel,

rastrexar o teu recendo

ou perder a  timidez entre os teus brazos.

E o final

descubrir que a cervexa non está fría,

que os xestos son acenos perigosos,

que te escapas coma o horizonte,

que o recendo se esvaece na distancia,

que o cristal, ás veces, pode ser unha fronteira

na que nada é o que parece

e os aduaneiros non están polo labor 

de levantar as barreiras

que se empeñan en complicarnos a vida.

Do libro "Territorios estraños"