martes, 14 de octubre de 2014

TEMPO DE CRISE


Pecho as portas de par en par
porque no silencio hai demasiado barullo,
o sol non dá sombra
e o reloxo marca as horas a destempo.
Hoxe festexo o aniversario do escepticismo,
como quen di adeus coa man
na plataforma dunha estación
pola que só pasan trens
contra unha vía morta.
Quero dicir que estou  triste
coma un chapeu sen Humphrey  Bogart.

                                                 Do libro "Territorios estraños"

3 comentarios:

Chousa da Alcandra dijo...

Que sería de Bogart sen o chapeu e sen o pitillo?

Paz Zeltia dijo...

pero é moito máis triste dicir adios coa man a trens que só van a unha via morta, que só dicir "estou triste"

as palabras.

mariola dijo...

É certo que ás veces no silencio hay moito ruído... e cústanos desprogramar a nosa mente e só deixarnos levar, sobre todo porque como dis, cando un está triste as emocións e as palabras son as proatagonistas.
un abrazo.