Agora que sentimos
o peito
burbullando de
paixón
que podemos berrar
sen receo
a que rachen as
estrelas
que a conta
bancaria bota fume
polas fendas dos
caixeiros
que aínda queda
resaca
mais tamén
propósito de emenda.
Agora que buscamos
a liberdade
que nos negaron os
mitos
as axencias de
publicidade
Levi Strauss e a
televisión
agora que ata a nosa pel cansa
chegou o recendo do Atlántico.
Agora que xa temos risa, fe, orgullo
un feixe de raíces célticas
sentimentos sen segredos
un latexo que vén de moi lonxe
e algunhas outras ilusións.
Agora, hoxe, un domingo calquera
tentamos, sen sorte, que o noso saldo sexa positivo.
Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"
Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"
2 comentarios:
Non sei ben cómo explicalo, pero lin o teu poema, disfruteino e ademáis encheume unha sensación de estar na casa.
Qué ledicia volver a lerte despois de tanto tempo
Bicos
Un pracer volver a verte por esta cova. Grazas pola visita.
Publicar un comentario