Acróstico, de Lois Pereiro

 

Somentes

intentaba conseguir

deixar na terra

algo de min que me sobrevivise

 

sabendo que debería ter sabido

impedirme a min mesmo

descubrir que só fun un interludio

atroz entre dous muros de silencio

 

só puiden evitar vivindo á sombra

inocularlle para sempre a quen amaba

doses letais de amor que envelenaba

a súa alma cunha dor eterna

 

substituíndo o desexo polo exilio

iniciei a viaxe sen retorno

deixándome levar sen resistencia

ó fondo dunha interna

aniquilación chea de nostalxia.

 

Lois Pereiro: “Poesía última da amor e enfermidade”