TEREMOS QUE VOLTAR

Roubáronos a alba, compañeiro.
Non lles bastaba
co naufraxio dunhas veas,
os berros que estalan
baixo os uniformes,
as sebes de aramios
onde nos arrecantaron,
case descalzos, case espidos,
trémolos entre xestos acusadores
e sen máis reino
que os propios nomes
e a pel aterecida.
Non, non lles bastaba.
Tiveron que quitarnos o suor,
a resaca, os pés do chan,
o trío de ases, a dozura,
as ilusións inxenuas dos quince anos
cando todo era tan lúdico
e tan honesto,
tanta esperanza decapitada.
Tiveron que negarnos
o lume, o pan e a sal.
Tiveron que borra-la historia
onde aprendemos a resistir.
Agora só nos queda o recordo,
a rabia, a sede de orgullo,
para remozar outra vez do po,
atopa-las nosas pegadas
e outra vez loitar
contra o vento xélido
das mesmas ameazas.
Xuntos teremos que volver a erguernos.
Pouco a pouco teremos que voltar.