TEMPESTADE

Alguén soña, na beira das augas, historias imposibles que repousan na area que as gaivotas percorren con sandalias de escuma. Un neno agochado entre as rochas; os pescadores sempre rozando a traxedia; o porto na espreita tensa do retorno. No fondo do arrecife os peixes dormen boca abaixo compartindo a sal, que todo o invade, cos tesouros de perlas. O mar escacha contra os cantís, un mar de eternidade e furia bate os cons, asolagándoos. As barcas semellan fráxiles paxariños no medio da tempestade, os diques son presa fácil para ondas de 13 metros e Neptuno sentado no peirao sorrí retranqueiro mentres olla cara os seus dominios embravecidos. Dende as regandixas que o tempo deixa abertas, vexo como o remuíño do Maelstrom vai chapando dornas, falúas, trinquetes, cordas, toneis, nun black hole vertixinoso que se afasta, que se afasta, que se afasta, o compás do ring-ring dun espertador color gris metalizado.