Xogadores de cartas. Óleo de Paul Cézanne.A principios dos anos 90 era unha cita case obrigada para os amantes do xogo das cartas achegarse os venres a noite pola cantina do Regalado. Vellos zorros do arrastre e das cento vinte e trunfos copas xuntábanse alí para pasar as horas botando unhas partidas de subastado.
O subastado: un xogo iniciático que igual co xadrez ten algo da maxia do Medievo; catro cabaleiros enfrontándose o destino sobre un tapete verde; catro cabaleiros a procura do Santo Graal á beira da saia curta e a melena loura da sota de espadas.
O subastado: o tute elevado a enésima potencia onde un máster en psicoloxía e o atrevemento ás veces poden máis que tres briscas e seis trunfos. Trátase de saber ata onde podes chegar ti e ata onde está disposto a chegar o contrario.Esnafrarse significa pagar a rolda de cervexas e cubalibres, que é o mesmo que perder o cabalo, o castelo e o reino.
O xogo do subastado como a continuación do xogo da vida; filosofía de chigre, tinto e chisqueiro; os xogadores, mergullados na partida, están máis alá da fronteira, noutro mundo e quizais tamén noutro tempo; as mentes concentradas nunha soa idea e se lle quitas as corenta ó que quedou coa subasta un lóstrego racha o corazón mesmo da Vía Láctea.
Hai lugares máxicos, telúricos, onde unha estraña forza parece percorrer o chan e as canles subterráneas. Stonehenge, a chaira de Gizeh en Exipto, a illa de Pascua, son algúns deses lugares e mais preto de nós a Catedral de Santiago de Compostela. Teño para min que si houbo en Sober un sitio onde ás veces se deron esas características ese foi a cantina do Regalado cada venres pola noite.
A cantina cerrou xa hai anos. Estou escribindo de cousas irrecuperables agás para o recordo. Pero daquela estaban nunha mesa, puntuais como cravos, Xosé Ramón, Xosé Antonio , Parola e Paco, dous contra dous, fieis o ritual. E Verao, Rivas, Bernardino; o xesto sosegado e profundo do Pía contrastada coa mirada bulideira de Buxín. E Alfonso apoiado na parte interior da barra enchendo os vasos, cando o que de verdade quería era estar no outro lado, ser un xogador máis (cousa que facía en canto tiña ocasión), outro acólito prendido de liturxia e do colorido dos naipes de Don Heraclio Fournier.
E por alí apareciamos de cando en vez o Pepiño Da Lama e máis eu: dous cabaleiros errantes vindo de cadanseu mundo, pero os dous perseguindo soños, como Quixotes nun tempo sombrío.
As horas pasaban entre amigos e teño marchado cando xa clarexaba: era como se saíras a outro planeta. Nalgunha daquelas noites penso que fun feliz.
Por eso o conto agora para dalgunha maneira deixar constancia de que fai uns cantos anos uns homes debullamos o tempo e burlamos a noite entre as reviravoltas de 40 cartas. Quizais sen sabelo tamén daquela estabamos escribindo a historia.
O subastado: un xogo iniciático que igual co xadrez ten algo da maxia do Medievo; catro cabaleiros enfrontándose o destino sobre un tapete verde; catro cabaleiros a procura do Santo Graal á beira da saia curta e a melena loura da sota de espadas.
O subastado: o tute elevado a enésima potencia onde un máster en psicoloxía e o atrevemento ás veces poden máis que tres briscas e seis trunfos. Trátase de saber ata onde podes chegar ti e ata onde está disposto a chegar o contrario.Esnafrarse significa pagar a rolda de cervexas e cubalibres, que é o mesmo que perder o cabalo, o castelo e o reino.
O xogo do subastado como a continuación do xogo da vida; filosofía de chigre, tinto e chisqueiro; os xogadores, mergullados na partida, están máis alá da fronteira, noutro mundo e quizais tamén noutro tempo; as mentes concentradas nunha soa idea e se lle quitas as corenta ó que quedou coa subasta un lóstrego racha o corazón mesmo da Vía Láctea.
Hai lugares máxicos, telúricos, onde unha estraña forza parece percorrer o chan e as canles subterráneas. Stonehenge, a chaira de Gizeh en Exipto, a illa de Pascua, son algúns deses lugares e mais preto de nós a Catedral de Santiago de Compostela. Teño para min que si houbo en Sober un sitio onde ás veces se deron esas características ese foi a cantina do Regalado cada venres pola noite.
A cantina cerrou xa hai anos. Estou escribindo de cousas irrecuperables agás para o recordo. Pero daquela estaban nunha mesa, puntuais como cravos, Xosé Ramón, Xosé Antonio , Parola e Paco, dous contra dous, fieis o ritual. E Verao, Rivas, Bernardino; o xesto sosegado e profundo do Pía contrastada coa mirada bulideira de Buxín. E Alfonso apoiado na parte interior da barra enchendo os vasos, cando o que de verdade quería era estar no outro lado, ser un xogador máis (cousa que facía en canto tiña ocasión), outro acólito prendido de liturxia e do colorido dos naipes de Don Heraclio Fournier.
E por alí apareciamos de cando en vez o Pepiño Da Lama e máis eu: dous cabaleiros errantes vindo de cadanseu mundo, pero os dous perseguindo soños, como Quixotes nun tempo sombrío.
As horas pasaban entre amigos e teño marchado cando xa clarexaba: era como se saíras a outro planeta. Nalgunha daquelas noites penso que fun feliz.
Por eso o conto agora para dalgunha maneira deixar constancia de que fai uns cantos anos uns homes debullamos o tempo e burlamos a noite entre as reviravoltas de 40 cartas. Quizais sen sabelo tamén daquela estabamos escribindo a historia.
20 comentarios:
Non me gusta nada xogar ás cartas, nunca me gustou, non son quen de comprender esa afición de xente que coñezo que xoga tódolos días toda a tarde, pero bueno, cada un co seu tempo baleiro fai o que quere...
Sonche moito máis de seráns de conversas e noites de cine, viño e conversas.
Non hai moita diferencia. O caso é compartir o tempo coa xente que desexas.
Un bico.
Mer: coñezo xente que vai tódalas noites a botar a partida e pasa asi varias horas. Fai anos na aldea era unha das poucas diversións as que tiñan acceso.
A mim tamén me gusta e o fago de cando en vez. E o das noites de cine tamén me encanta, que conste.
Bicos.
Eun non son moito de xogar ás cartas, pero iso do subastado parece interesante, mágoa que eu non sepa nin xogar ó tute. Saúdos
penso que era Xurxo Souto quen hai anos berraba aquelo de " subastado deporte olímpico"
Concordo 100%
Pois na miña casa o dos naipes é case unha relixión e atrévome a dicir que entre as cartas se agochan moitos segredos. Saúdos raposo.
hummmmm...A min sempre me gustou xogar ás cartas aínda que non xogo ben....Eu recordo, como dis, alá pola década dos noventa, xuntarnos no bar a xogar ó subastado. Eu pasábao pipa e ademais servía como enlace xeracional xa que xogabamos todos con todos. Bicos.
Pois a mín gústame moito xogar ás cartas, no chinchón e escoba son unha as,no tute vou indo,eu aprendín co meu pai e os seus amigos que as veces eran tres e eu apuntábame,agora xogo cos meus velliños amigos da residencia e nada máis chego e dinme:
ven que che imos canta-las cuarenta...
así que se queres unha pallosquiña quedas convidado.
A min tamén me gustaba xogar as cartas, agora xa teño menos tempo, pero o das partidas dos venres debe ser unha tradición, moi ben o pasabamos.
O subastado son palabras maiores, o máis bonito, era a subasta e os faroles que se mandababn
A min gustábame o subastado pero de tres e as timbas de julepe eran criminais a peso a aposta.
Vellos tempos !.
Nunca che xoguei ao subastado, máis ben é que a poucos xogos de cartas sei xogar(ao póker e á escoba), pero coa túa máxica descrición teño unhas ganas tremendas de aprender a xogar.
Non sei se escribistes historia, pero desde logo sí a vosa historia particular.
E cando se trata de escribir, tí falo de carallo! a iso chámolle eu cantar as corenta.
Pois mira que me gustaba a min xogar ao subastado, pensei que era un xogo tipico desta zona.
Moi bo o relato que fixeches.
nas comidas familiares ainda se segue a manter a tradizom de que os homens jogam ao tute e as mulheres á brisca. som boas tardes nas que aproveitamos para disfrutar um bocadinho por uma actividade feita entre todos, desde os velhos aos pequenos. beijos
Ata en Sober os tempos cambiaron, non é?
Eu fai moito que non xogo ás cartas, pero teño moi boas lembranzas de partidas. Ao subastado xa non me acordo moi ben como se xogaba, pero algunhas partidas teño botado.
Con especial agarimo lembro as partidas en Donís, nas noites de inverno, cunha rapaza de Ponferrada e dous mozos de Lugo. Xogabamos garavanzos ou fabas, ou que houbese pola alacena ;-) jajaja. Cartos había poucos...
O Subastado de 4 é un xogo para mestres. Os meus mestres foron o Viñas e mailo Secundino de Rei. Agora deben rexentar unha pasantía no outro mundo.
Co meu compañeiro de mestres, o Santiago do Mariño, botamos unhas cantas partidas no Chispa, no Torreiro i en algún que outro bar de Antas.
Despois o Mariño pasouse ó dominó i eu fun perdendo o vicio das cartas.
Sei xogar a casi todo de ver como xogan, pero nunca xoguei a nada. Manda carallo
¡Cántas latadas de clases para ir especializarse ó subastado!
Concordo: o subastado é un master en psicoloxía, para os que xogan, e para os que miran e saben mirar... se cadra, pode ser que aínda sexa máis proveitoso.
Un saúdo, Raposo.
botar a partida na cantina non é xogar as cartas. non hai punto de comparación. eu ainda non sei xogar o subastado, e de todas formas non sería o mesmo. de momento. pode que algún día si... :S
Publicar un comentario