O venres enterrouse unha tía miña. Morreu porque as operacións a certas idades son perigosas e o mal nunca tivo compaixón dos mais débiles.
Durante 15 días pelexou na UCI contra o postoperatorio dunha peritonite, unha vesícula desfeita, un fígado que non traballaba ben, unha tensión descontrolada, unha infección empeñada en medrar progresivamente.
Loitou con tódalas súas forzas porque o instinto de supervivencia segue a ser moi forte en nós. Houbo días en que parecía que podía gañar esa partida, pero o final venceu o mal, tan metódico, tan persistente el.
Loitou como xa loitara o longo da súa vida, acostumada a moverse en épocas difíciles: os anos da posguerra foron duros, cartilla de racionamento, economía de supervivencia, falta de estudios; dúas veces viúva como si a morte tivera especial querencia por roldar o seu carón. Agora tiña estabilidade económica e sentimental, os días transcorrían monótonos pero pracenteiros, penso que era moderadamente feliz.
Quedounos pendente dúas viaxes a Ourense e Santiago, un xantar na pulpería dos Chaos e unha conversa (acompañada, seino, de consellos pola túa banda) sobre a miña desordenada e solitaria existencia.
Neste vida non puido ser. Polo menos o da conversa terá que ser na outra, María, terá que ser na outra.
Durante 15 días pelexou na UCI contra o postoperatorio dunha peritonite, unha vesícula desfeita, un fígado que non traballaba ben, unha tensión descontrolada, unha infección empeñada en medrar progresivamente.
Loitou con tódalas súas forzas porque o instinto de supervivencia segue a ser moi forte en nós. Houbo días en que parecía que podía gañar esa partida, pero o final venceu o mal, tan metódico, tan persistente el.
Loitou como xa loitara o longo da súa vida, acostumada a moverse en épocas difíciles: os anos da posguerra foron duros, cartilla de racionamento, economía de supervivencia, falta de estudios; dúas veces viúva como si a morte tivera especial querencia por roldar o seu carón. Agora tiña estabilidade económica e sentimental, os días transcorrían monótonos pero pracenteiros, penso que era moderadamente feliz.
Quedounos pendente dúas viaxes a Ourense e Santiago, un xantar na pulpería dos Chaos e unha conversa (acompañada, seino, de consellos pola túa banda) sobre a miña desordenada e solitaria existencia.
Neste vida non puido ser. Polo menos o da conversa terá que ser na outra, María, terá que ser na outra.
21 comentarios:
Chegar a ser moderadamente feliz, e que os demais o aprecien así,é a meirande victoria que un ser humano pode acadar.
Unha aperta, Raposo.
A vida é así, cantas inxusticias xenera as veces, cantos casos hay de xente que loitou toda a súa vida para sair adiante, tropezando e levantandose outra vez, e cando parece que por fin vai escomenzar a vivir, cando xa solo lle queda disfrutar, chegalle a hora. Ley de vida que dicen algúns, pero para o que lle toca, merda de ley.
Un saúdo.
dizia a avoa que a morte nom vai pela toca senom pela leva. o pior nom é para quem marchou: é para o que queda aqui. parabens a túa tia por superar todos esses momentos e ser moderadamente feliz e muito muitos ánimos e beijinhos para ti.
o sitno, agora so queda pensar nos bos momentos!
Síntoo...
En temas de vida e morte, está claro que o da xustiza hai tempo que non se leva...
Apertas raposo
Subscribo todo o dito anteriormente, sobre todo o da doutoura seymour, ser moderadamente feliz é unha boa recompensa.
pobre tia maría...
estarás tristeiro, aparte de perder de vista a alguén querido, cada vez que morre algún dos nosos maiores, nós volvémonos un pouco máis vellos.
Adicar estas palabras é unha preciosa maneira de tela presente.
Apertas e de certo que lembrarás os consellos escoitados e escoitarás os pendientes.
Se morreu sen loitando xa se pode dicir bastante dela.
Bicos
Unha apreta para superares estes momentos difíciles.
Que lle imos facer ?. É lei de vida.
Unha aperta de ánimo.
moitas veces gústame pensar que a morte é o progreso, un acto de xustiza que nos redime de todo o sufrido na vida.
ánimo!
O teu post recordoume á vida e á morte da miña avoa materna. O sábado tivemos o funeral, xa fai un ano que estamos sen ela.........
Sinto que marchara así María (a túa tía querida, sempre é duro perder algún ser querido. Máis tódalas súas ensinanzas e os intres inolvidables perdurarán na túa memoria, polo tanto a tía María quedará contigo.
Unha aperta grande grande raposo.
:)
Un sempre pensa nas cousas que quedaron pendentes, creo que é o que máis doe. Unha aperta.
Suscribo totalmente o que di a doutora seymour.
ogallá algún día ben lonxano poidades ter isa conversa, todos deberíamos ter a oportunidade de rematar as conversas que nos quedan pendentes.
Bicos.
Vaia, pois síntocho de corazón.
A vida é un ir morrendo irremediabelmente.
sempre nos acordan as cousas que non fixemos. Unha aperta, e síntete rico polo que puideches compartir con ela
Un nunca está preparado para esto. É unha putada. Cando xa se lle está atopando o truco a case todo xa non hai tempo. Unha aperta raposo!
Sinto, raposo. Nesta vida non poderá ser esa charla, aínda que de seguro houbo charlas anteriores das que non te esquecerás, motivo, entre outros, polo que lle adicaches este post á túa tía.
Bicos e apertas.
Nunca morrerá de todo mentras ti a lembres.
Unha aperta
Publicar un comentario