jueves, 4 de noviembre de 2010

RAÍCES DO PASADO VI: HOMENAXE A MIGUEL HERNÁNDEZ


Aproveitando que estes días estase a celebrar o centenario do seu nacemento vou deixar na cova un poema que escribín na miña época estudiantil. Daquela estaba en terceiro de BUP ou COU, non lembro ben, e nos ratos libres nos que non xogaba o futbolín ía a biblioteca a ler versos de Miguel Hernández, García Lorca, Machado, Borges, Neruda... Os de Miguel Hernández debéronme impactar especialmente porque despois de rematar El rayo que no cesa escribinlle este poema.

HOMENAJE A MIGUEL HERNÁNDEZ
Jugabas a ser pastor de Orihuela,
a ser nube no enmudecida por el viento,
a correr entre peñascos y matorrales.
¿Te acuerdas?
Te agarraste a la luz roja de la aurora
y volaste alto, muy alto;
cruzaste un horizonte de guerras,
odios y desdichas,
y alzaste tu voz,
tu voz de hombre.
Te alzaste sobre un pisoteado mundo
de hienas siempre al acecho,
de ojos al miedo enfrentados.
Tus palabras rompieron el silencio
y entre collados y arroyos
todavía resuena el eco.
Te alzaste como un estandarte
de hondas raíces
entre campos y trincheras.
Tu voz de trigo
y de lluvia
y de lunas
y de tierra
se dejó oír sobre una España herida
y gritaste a pecho descubierto.
EL RAYO QUE NO CESA no ha cesado
y sigue indeleble por el mundo.
EL NIÑO YUNTERO sigue arando
entre polvo y lágrimas con su yunta.
Miguel, surco de sangre,
el barro te revive.
Miguel, tu te has ido,
pero nos quedan tus versos,
tus versos eternos.
EL VIENTO DEL PUEBLO nos sigue
trayendo tu eco.

6 comentarios:

Paz Zeltia dijo...

ai, raposiño! como me encanta imaxinarte co teu peito inflamado pola emoción, impactado polas palabras do poeta e, canalizando ese sentir a través do poema...! emocióname de veras!
nótase a emoción do sentido homenaxe que lle fixeches.
oes, se non dis que é un poema de xuventude, nin cho notaría, excepto quizá polo idioma ;-)

Maribel-bel dijo...

Di Gamoneda "La poesía está con los pobres porque ellos escriben las canciones", neste caso é sabido que os poemas de Miguel nacen da natureza, do silencio e dos animais. Poesía da alma. Unha aperta.

Raposo dijo...

Zeltia: para ser sincero eliminei tres versos por innecesarios e correxín outros catro; o resto está tal como xurdiu unha tarde en Monforte, de golpe, dun tirón.

Maribel:Gamoneda ten razón, quen mellor cos pobres para acompañar a poesía!

Concha L. F. dijo...

Unha sentida homenaxe, por certo.
Se puidese lerte Miguel Hernández seguro que se emocionaba.

Un saúdo.

corredoira dijo...

ufff ¿na época do instituto?¡¡qué chulo!! ainda que os ratos libres de futbolin sean necesarios... este rato libre sen dúbida aproveitáchelo ben...
acábasme de deixar coa boca aberta
:O Encantoume!

xenevra dijo...

Pois está claro que xa tiñas as palabras ben enfiadas naqueles tempo. Lin varias veces os teus versos, atrapada polos seus sons resonantes neses /r/ que resuenan nos estandartes, nos arroyos, nas guerras, nos gritos, nos versos eternos. Descín por tu lluvia, tus lunas y tu tierra para facer piruetas dende un libro a outro e non perder os ecos do poeta. Realmente fermoso, contundente, rotundo!!