Este é o quinto poema, e aproveito para desexarvos un bo 2014.
DE MADRUGADA
Na radio da madrugada
falan de enigmas, orgasmos e volcáns;
a memoria invade os libros,
as sombras vencen as murallas
e os suicidas fitan os reloxos
antes de enfrontarse cos acantilados.
Hai palabras que non se acaban nunca,
paxaros que fan os niños nos beizos,
un incendio persegue as abellas
e soan disparos entre os caraveis.
As horas pasan lentas
e están cheas de versos inacabados.
A cama é unha duna de areas movedizas
cun vento que zoa sen descanso.
Fóra está o gume da noite, e as estrelas
sorrín e laretan polo baixo.
E quen tivera a carón unha pel
na que refuxiarse desta tempestade,
uns peitos para vencer o frío
e deixarse caer nun sopor morno.
Pero non hai covas de abrigo,
nin un peirao no que amarrar as naves desatadas,
nin escaleiras polas que subir ó cuarto de Morfeo.
Só queda maldicir este desvelo moito tempo despois
de que se apagasen os ecos do camión do lixo,
ese escuro e ruidoso animal asfáltico
que percorre a barriada
con sinistra teimosía nocturna.
DE MADRUGADA
Na radio da madrugada
falan de enigmas, orgasmos e volcáns;
a memoria invade os libros,
as sombras vencen as murallas
e os suicidas fitan os reloxos
antes de enfrontarse cos acantilados.
Hai palabras que non se acaban nunca,
paxaros que fan os niños nos beizos,
un incendio persegue as abellas
e soan disparos entre os caraveis.
As horas pasan lentas
e están cheas de versos inacabados.
A cama é unha duna de areas movedizas
cun vento que zoa sen descanso.
Fóra está o gume da noite, e as estrelas
sorrín e laretan polo baixo.
E quen tivera a carón unha pel
na que refuxiarse desta tempestade,
uns peitos para vencer o frío
e deixarse caer nun sopor morno.
Pero non hai covas de abrigo,
nin un peirao no que amarrar as naves desatadas,
nin escaleiras polas que subir ó cuarto de Morfeo.
Só queda maldicir este desvelo moito tempo despois
de que se apagasen os ecos do camión do lixo,
ese escuro e ruidoso animal asfáltico
que percorre a barriada
con sinistra teimosía nocturna.
3 comentarios:
Canto dan de sí as noites de soidade! Ese silencio que nos empuxa ó pensamento, do que sobra e do que falta, e do que hai, sen máis.
Agradezo eses desvelos teus polos poemas que nos regalou.
Unha aperta
e feliz aninovo
O que fai o insomnio. Arremuíñanse as palabras dentro da cabeza para logo esculpir un poema ben feitiño como este.
Se me tivera que quedar con algo quedaríame co final, paréceme perfecto para o poema.
un bico.
Alis, Mariola: grazas polos agasallos verbais.
Apertas.
Publicar un comentario